ഉള്ളടക്കത്തിലേക്ക് പോവുക

മരിലിൻ മൺറോ

കണ്ണികൾ തിരുത്തുക
വിക്കിപീഡിയ, ഒരു സ്വതന്ത്ര വിജ്ഞാനകോശം.
മരിലിൻ മണ്രോ
മരിലിൻ 1953ൽ
ജനനം
നോർമ ജീൻ മോർട്ടേൻസൺ
മറ്റ് പേരുകൾനോർമ ജീൻ ബേക്കർ
സജീവ കാലം1947-1962
ഉയരം5 അടി 5½ ഇഞ്ച് (1.66 മീറ്റർ)
ജീവിതപങ്കാളി(കൾ)ജെയിംസ് ഡോഹർട്ടി (1942-1946) (വിവാഹമോചനം)
ജോ ഡിമാഗ്ഗിയോ (1954) (വിവാഹമോചനം)
ആർതർ മില്ലർ (1956-1961) (വിവാഹമോചനം)
വെബ്സൈറ്റ്മരിലിൻ മണ്രോ . കോം

മരിലിൻ മൺറോ (ജനനം നോർമ ജീൻ മോർട്ടെൻസൺ എന്ന പേരിൽ ജൂൺ 1, 1926-ന് – മരണം: ഓഗസ്റ്റ് 5, 1962), ഒരു ഗോൾഡൻ ഗ്ലോബ് പുരസ്കാര വിജയിയായ അമേരിക്കൻ നടിയും ഗായികയും മോഡലും പോപ്പ് ഐക്കണും ആയിരുന്നു. തന്റെ വശ്യസൗന്ദര്യത്തിനും ഹാസ്യാഭിനയത്തിനുള്ള കഴിവുകൾക്കും മരിലിൻ മൺറോ പ്രശസ്തയായിരുന്നു[1]. 1950-കളിലെയും 1960-കളുടെ ആദ്യപാദത്തിലെയും ഏറ്റവും പ്രശസ്തരായ ചലച്ചിത്ര താരങ്ങളിൽ ഒരാളായി മരിലിൻ മൺറോ ഉയർന്നു[2].

ഇവരുടെ കുട്ടിക്കാലത്തെ വലിയൊരു സമയം ദത്തു കുടുംബങ്ങ‌ളിലാണ് മരിലിൻ വളർന്നത്. മോഡലായി ജീവിതമാരംഭിച്ച മരിലിന് ഇതിലൂടെ 1946-ൽ റ്റ്വന്റിയത് സെഞ്ച്വറി ഫോക്സ് എന്ന ചലച്ചിത്രനിർമ്മാണക്കമ്പനിയിൽ നിന്ന് ജോലിക്കവസരം ലഭിച്ചു. ആദ്യകാല വേഷങ്ങൾ ചെറുതായിരുന്നെങ്കിലും ദി അസ്ഫാൾട്ട് ജങ്കിൾ, ആൾ എബൗട്ട് ഈവ് (രണ്ടും 1950-ൽ പുറത്തിറങ്ങിയത്) ശ്രദ്ധ നേടി. 1952-ൽ മരിലിന് ആദ്യമായി ഡോണ്ട് ബോതർ റ്റു നോക്ക് എന്ന ചലച്ചിത്രത്തിൽ നായികാവേഷം ലഭിച്ചു.[3] 1953-ൽ നയാഗ്ര എന്ന അതിഭാവുകത്വം നിറഞ്ഞ നോയ്ർ ചലച്ചിത്രത്തിൽ പ്രധാനവേഷം ലഭിച്ചു. ഈ ചലച്ചിത്രം മരിലിന്റെ വശ്യതയെ കേന്ദ്രീകരിച്ച ചിത്രമായിരുന്നു. "ബ്ലോണ്ട് മുടിയുള്ള പൊട്ടിപ്പെണ്ണ്" എന്ന പ്രതിച്ഛായ പിന്നീടുവന്ന ചലച്ചിത്രങ്ങളായ ജെന്റിൽമെൻ പ്രിഫർ ബ്ലോണ്ട്സ് (1953), ഹൗ റ്റു മാരി എ മില്യണൈർ (1953), ദി സെവൻ ഇയർ ഇച്ച് (1955) എന്നീ ചലച്ചിത്രങ്ങൾ കാര്യമായിത്തന്നെ പ്രയോജനപ്പെടുത്തി.

ഒരേ തരം വേഷങ്ങളിൽ കുടുങ്ങിക്കിടക്കുകയായിരുന്ന മൺറോ ആക്റ്റേഴ്സ് സ്റ്റുഡിയോയിൽ പഠിച്ച് തനിക്കഭിനയിക്കാൻ സാധിക്കു‌ന്ന ചലച്ചിത്രങ്ങളുടെ ശ്രേണി വർദ്ധിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. തന്റെ അഭിനയജീവിതത്തിന്റെ രണ്ടാം പാദത്തിൽ മരിലിൻ മൺറോ കൂടുതൽ ഗൌരവമുള്ള കഥാപാത്രങ്ങൾ ചെയ്തു തുടങ്ങി. ഇവയിൽ പലതും വിജയമായിരുന്നു. ബസ് സ്റ്റോപ്പ് (1956) എന്ന ചലച്ചിത്രത്തിലെ അഭിനയം നിരൂപക പ്രശംസയ്ക്ക് പാത്രമാവുകയും ഈ വേഷത്തിന് മരിലിന് ഒരു ഗോൾഡൺ ഗ്ലോബ് നാമനിർദ്ദേശം ലഭിക്കുകയും ചെയ്തു. മരിലിന്റെ സ്വന്തം ചലച്ചിത്ര നിർമ്മാണക്കമ്പനിയായ മരിലിൻ മൺറോ പ്രൊഡക്ഷൻസ് ദി പ്രിൻസ് ആൻഡ് ദി ഷോഗേൾ (1957) എന്ന ചലച്ചിത്രം നിർമിച്ചു. ഇതിലെ അഭിനയത്തിന് മരിലിന് ബാഫ്റ്റ പുരസ്കാരത്തിനുള്ള നാമനിർദ്ദേശവും ഡേവിഡ് ഡി ഡോണറ്റല്ലോ പുരസ്കാരവും ലഭിക്കുകയുണ്ടായി. സം ലൈക്ക് ഇറ്റ് ഹോട്ട് (1959) എന്ന ചലച്ചിത്രത്തിലെ അഭിനയത്തിന് മരിലിന് ഒരു ഗോൾഡൺ ഗ്ലോബ് പുരസ്കാരം ലഭിച്ചു. മരിലിന്റെ പൂർത്തിയായ അവസാന ചലച്ചിത്രം ദി മിസ്‌ഫിറ്റ്സ് (1961) ആയിരുന്നു. ക്ലാർക്ക് ഗേബിൾ ആയിരുന്നു ഈ ചിത്രത്തിൽ മരിലിനോടൊപ്പമഭിനയിച്ചത്. ആ സമയത്ത് മരിലിന്റെ ഭർത്താവായിരുന്ന ആർതർ മില്ലറായിരുന്നു ചിത്രത്തിന്റെ തിരക്കഥയെഴുതിയത്.

അവസാനകാലത്ത് തന്റെ ചലച്ചിത്രജീവിതത്തിലും സ്വകാര്യ ജീവിതത്തിലും മരിലിന് നിരാശകൾ ഏറ്റുവാങ്ങേണ്ടി വന്നു. അവസാന വർഷങ്ങളിൽ രോഗം, വ്യക്തിപരമായ പ്രശ്നങ്ങൾ, വിശ്വസിക്കാൻ വയ്യായ്ക, കൂടെ ജോലി ചെയ്യാനുള്ള ബുദ്ധിമുട്ട് എന്നിങ്ങനെ പല പ്രശ്നങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. ബാരിബിച്യുറേറ്റുകൾ അധികമായ അളവിൽ കഴിച്ചതുകൊണ്ടുണ്ടായ മരണത്തിന്റെ സാഹചര്യം പല അഭ്യൂഹങ്ങൾക്കും ഗൂഢാലോചനാ കഥകൾക്കും ഹേതുവായി. ഔദ്യോഗികമായി "ആത്മഹത്യയാകാൻ സാദ്ധ്യതയുണ്ട്" എന്നാണ് വർഗ്ഗീകരിക്കപ്പെട്ടിരുന്നതെങ്കിലും അബദ്ധത്തിൽ മരുന്ന് അധികമായി കഴിച്ചതോ കൊലപാതകം ചെയ്യപ്പെട്ടതോ ആകാനുള്ള സാദ്ധ്യത തള്ളിക്കളയാൻ സാധിക്കുമായിരുന്നില്ല. 1999-ൽ മൺറോയെ അമേരിക്കൻ ഫിലിം ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് എക്കാലത്തേയും ആറാമത്തെ മികച്ച വനിതാ ചലച്ചിത്രതാരമായി തിരഞ്ഞെടുക്കുകയുണ്ടായി. മരണശേഷം സാംസ്കാരിക ബിം‌ബം എന്നതുകൂടാതെ അമേരിക്കയെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന സെക്സ് ബിംബം എന്ന പ്രതിച്ഛായയും മരിലിന് ലഭിച്ചു.[4][5][6] 2009-ൽ ടി.വി. ഗൈഡ് നെറ്റ്‌വർക്ക് മരിലിനെ എക്കാലത്തെയും ചലച്ചിത്രങ്ങളിലെ ഏറ്റവും സെക്സിയായ സ്ത്രീയായി തിരഞ്ഞെടുത്ത്.[7]

ജീവിതരേഖ

[തിരുത്തുക]
Monroe as an infant, wearing a white dress and sitting on a sheepskin rug
ഒരു ശിശുവായ മൺറോ, c. 1927
മൺറോയും ആദ്യ ഭർത്താവ് ജെയിംസ് ഡൗഹെർട്ടിയും, ഏകദേശം 1943–44 കളിൽ. 16 വയസ്സുള്ളപ്പോൾ വിവാഹിതയായ അവർ 1946 ൽ 20 വയസ്സുള്ളപ്പോൾ വിവാഹമോചനം നേടി.

1926 ജൂൺ 1 ന് യു.എസിലെ ലോസ് ഏഞ്ചൽസ് ജനറൽ ആശുപത്രിയിൽ മൺറോ നോർമ ജീൻ മോർട്ടൻസൺ എന്ന പേരിലാണ് മരിലിൻ മൺറോ ജനിച്ചത്.[8] മെക്സിക്കോയിലെ കൊവാഹില സംസ്ഥാനത്തെ പീഡ്രാസ് നെഗ്രാസ് പട്ടണത്തിൽനിന്ന് ഈ നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിൽ യു.എസിലെ കാലിഫോർണിയയിലേക്ക് കുടിയേറിയ ഒരു ദരിദ്ര കുടുംബത്തിലായിരുന്നു മൺറോയുടെ മാതാവ് ഗ്ലാഡിസ് പേൾ ബേക്കറുടെ (മുമ്പ്, മൺറോ) ജനനം.[9] കേവലം 14 വയസ് പ്രായമുള്ളപ്പോൾ‍, ഗ്ലാഡിസ് തന്നെക്കാൾ ഒമ്പത് വയസ്സ് പ്രായക്കൂടുതലുള്ള ഒരു ചൂഷകനായ ജോൺ ന്യൂട്ടൺ ബേക്കർ എന്നയാളെ വിവാഹം കഴിച്ചു. അവർക്ക് റോബർട്ട്,[10] ബെർണീസ്[11] എന്നീ രണ്ട് കുട്ടികളുണ്ടായി. 1923-ൽ ഗ്ലാഡിസ് വിവാഹമോചനത്തിനും തന്റെ മൂത്ത 2 കുട്ടികളുടെ സംരക്ഷണം തനിക്കു ലഭിക്കുന്നതിനുമായി അപേക്ഷ നൽകിയെങ്കിലും ഏറെത്താമസിയാതെ ബേക്കർ കുട്ടികളെ തട്ടിക്കൊണ്ടുപോകുകയും അവരുമായി ജന്മനാടായ കെന്റക്കിയിലേക്ക് താമസം മാറുകയും ചെയ്തു.[12] മൺറോ ആദ്യമായി തനിക്കൊരു സഹോദരിയുള്ള വിവരം അറിയുന്നത് അവൾക്ക് 12 വയസ്സുള്ളപ്പോഴാണ്. പിന്നീട് കൗമാരത്തിന്റെ അവസാനത്തിൽ അവളുമായി കൂടിക്കാഴ്ച്ച നടത്തുകയും ചെയ്തു.[13]

വിവാഹമോചനശേഷം, മാതാവ് ഗ്ലാഡിസ് കൺസോളിഡേറ്റഡ് ഫിലിം ഇൻഡസ്ട്രീസ് എന്ന കമ്പനിയിൽ‍ ചലച്ചിത്രങ്ങളുടെ നെഗറ്റീവ് കട്ട് ചെയ്യുന്ന ഒരു ജോലി ചെയ്തു.[14] 1924-ൽ അവർ മാർട്ടിൻ എഡ്വേർഡ് മോർട്ടെൻസനെ വിവാഹം കഴിച്ചുവെങ്കിലും ആ ബന്ധം ഏതാനും മാസങ്ങൾ മാത്രമേ നീണ്ടുനിന്നുള്ളൂ. എന്നിരുന്നാലും നാല് വർഷത്തിനുശേഷം മാത്രമാണ് അവർക്ക് നിയമപരമായ വിവാഹമോചനം ലഭിച്ചത്.[14] ജനന സർട്ടിഫിക്കറ്റിൽ മൺറോയുടെ പിതാവായി ഗ്ലാഡിസ് മോർട്ടൻസൺ (മോർട്ടൻസൺ എന്ന പേരിന്റെ തെറ്റായ അക്ഷരവിന്യാസത്തോടെ) എന്ന് രേഖപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. എന്നാൽ മൺറോയുടെ മിക്ക ജീവചരിത്രകാരന്മാരും ഇതിനുള്ള സാധ്യത വളരെ വിരളമാണെന്ന് സമ്മതിക്കുന്നു, കാരണം മാതാവ് ഗർഭിണിയാകുന്നതിന് വളരെ മുമ്പുതന്നെ ദമ്പതികളുടെ വേർപിരിയൽ നടന്നിരുന്നു.[15] ജീവചരിത്രകാരന്മാരായ ഫ്രെഡ് ഗൈൽസ്, ലോയിസ് ബാനർ എന്നിവരുടെ അഭിപ്രായമനുസരിച്ച് അവളുടെ പിതാവ് ആർ‌കെ‌ഒ സ്റ്റുഡിയോയിലെ ഗ്ലാഡിസിന്റെ മേലുദ്യോഗസ്ഥനായിരുന്ന ചാൾസ് സ്റ്റാൻലി ഗിഫോർഡ് ആയിരിക്കാമെന്നാണ്. കാരണം 1925-ൽ അവർക്ക് അദ്ദേഹവുമായി ബന്ധമുണ്ടായിരുന്നു.[16] 2022-ൽ മൺറോയുടെ ഡി.എൻ‌.എ.യും ഗിഫോർഡിന്റെ പിൻഗാമികളിൽ ഒരാളുടെ ഡി.എൻ‌.എ.യും തമ്മിൽ നടത്തിയ ഒരു താരതമ്യം ഈ അഭിപ്രായത്തെ പിന്തുണച്ചിരുന്നു.[17]

ഒരു കുട്ടിയെ പോറ്റുന്നതിന് മാനസികമായും സാമ്പത്തികമായും ഗ്ലാഡിസ് തയ്യാറല്ലായിരുന്നെങ്കിൽക്കൂടി, മൺറോയുടെ ബാല്യകാലം സുസ്ഥിരവും സന്തോഷകരവുമായിരുന്നു.[18] ഗ്ലാഡിസ് തന്റെ മകളെ ക്രിസ്ത്യൻ സുവിശേഷകരും പോറ്റി വളർത്തു ദമ്പതിമാരുമായ ആൽബെർട്ടിന്റെയും ഇഡ ബൊലെൻഡറിന്റെയും മേൽനോട്ടത്തിൽ ഹത്തോൺ എന്ന പ്രാന്തപ്രദേശത്താക്കി. ഗ്ലാഡിസിന് ജോലിക്കായി നഗരത്തിലേക്ക് മടങ്ങാൻ നിർബന്ധിതയാകുന്നതുവരെയുള്ള ആറുമാസക്കാലം അവിടെയാണ് മകളോടൊപ്പം അവർ താമസിച്ചത്.[19] പിന്നീട് അവർ വാരാന്ത്യങ്ങളിൽ മാത്രം തന്റെ മകളെ കാണാൻ തുടങ്ങി.[18] 1933-ലെ വേനൽക്കാലത്ത്, ഹോം ഓണേഴ്‌സ് ലോൺ കോർപ്പറേഷനിൽ നിന്നുള്ള വായ്പ ഉപയോഗിച്ച് ഗ്ലാഡിസ് ഹോളിവുഡിൽ ഒരു ചെറിയ ഭവനം വാങ്ങുകയും ഏഴുവയസ്സുള്ള മൺറോയെ തന്നോടൊപ്പം താമസിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.[20] അവരുടെ വീട്ടിലെ വാടകക്കാരായിരുന്ന നടന്മാരായ ജോർജ്, മൗഡ് ആറ്റ്കിൻസൺ, മകൾ നെല്ലി എന്നിവരുമായി വീട് പങ്കിട്ടിരുന്നു.[21] 1934 ജനുവരിയിൽ, ഗ്ലാഡിസിന് മാനസികാസ്വാസ്ഥ്യമുണ്ടാകുകയും പാരനോയിഡ് സ്കീസോഫ്രീനിയ ബാധിച്ചതായി സ്ഥിരീകരിക്കുകയും ചെയ്തു.[22] മാസങ്ങളോളം ഒരു വിശ്രമ കേന്ദ്രത്തിൽ കഴിഞ്ഞ ശേഷം, അവരെ മെട്രോപൊളിറ്റൻ സ്റ്റേറ്റ് ആശുപത്രിയിൽ പ്രവേശിപ്പിച്ചു.[23] പിന്നീടുള്ള ജീവിതകാലം മുഴുവൻ ആശുപത്രികളിലും പുറത്തുമായി ചെലവഴിച്ച അമ്മ മകളുമായ  വളരെ അപൂർവമായി മാത്രമേ സംഗമിച്ചിരുന്നുള്ളൂ.[24] ബാലികയായ മൺറോ സർക്കാരിന്റെ ഒരു ആശ്രിതയായി മാറിയതോടെ അമ്മയുടെ സുഹൃത്ത് ഗ്രേസ് ഗോഡാർഡ് അവളുടെയും അമ്മയുടെയും കാര്യങ്ങളുടെ ഉത്തരവാദിത്തം ഏറ്റെടുക്കുകയു ചെയ്തു.[25]

അടുത്ത 16 മാസക്കാലം അറ്റ്കിൻസൺസിനൊപ്പം താമസിക്കുന്നത് തുടർന്ന മൺറോ ഈ ഇക്കാലത്ത് ലൈംഗികമായി ദുരുപയോഗം ചെയ്യപ്പെട്ടിരിക്കാമെന്ന് കരുതുന്നു..[26][a] എപ്പോഴും ലജ്ജാശീലയായിരുന്ന പെൺകുട്ടിക്ക്, വിക്ക് ഉണ്ടാകുകയും അന്തർമുഖത്വമുള്ളവളായി മാറുകയും ചെയ്തു.[32] 1935-ലെ വേനൽക്കാലത്ത്, ഈ പെൺകുട്ടി ഗ്രേസിനും ഭർത്താവ് എർവിൻ "ഡോക്" ഗോഡ്ഡാർഡിനും മറ്റ് രണ്ട് കുടുംബങ്ങൾക്കുമൊപ്പം കുറച്ചുകാലം താമസിച്ചു.[33] 1935 സെപ്റ്റംബറിൽ, ഗ്രേസ് അവളെ ഹോളിഗ്രോവിലെ ലോസ് ഏഞ്ചൽസ് ഓർഫൻസ് ഹോം # 2 ൽ അന്തേവാസിയാക്കി..[34][35][36][37] "ഒരു മാതൃകാ സ്ഥാപനം" ആയിരുന്ന ആ അനാഥാലയത്തെ, അവളുടെ സമപ്രായക്കാർ നല്ല വാക്കുകളിൽ വിശേഷിപ്പിച്ചുവെങ്കിലും മൺറോയ്ക്ക് താൻ അവിടെ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടതായാണ് തോന്നിയത്.[38] മൺറോ ഒരു കുടുംബത്തൊടൊപ്പം ജീവിക്കുന്നതാണ് അവളുടെ മാനസികാരോഗ്യത്തിന് കൂടുതൽ നല്ലത് എന്ന് കരുതിയ അനാഥാലയ ജീവനക്കാരുടെ പ്രോത്സാഹനത്താൽ, ഗ്രേസ് 1936-ൽ അവളുടെ നിയമപരമായ രക്ഷാധികാരിയായിയെങ്കിലും 1937-ലെ വേനൽക്കാലം വരെ അവളെ അനാഥാലയത്തിനു പുറത്തുകൊണ്ടുപോയില്ല.[39] ഡോക് അവളെ ലൈംഗികമായി പീഡിപ്പിച്ചുവെന്ന് ആരോപിക്കപ്പെടുന്നതിനാൽ, മൺറോയുടെ ഗോഡ്ഡാർഡ്‌ കുടുംബത്തിലെ രണ്ടാമത്തെ താമസം ഏതാനും മാസങ്ങൾ മാത്രമേ നീണ്ടുനിന്നുള്ളൂ.[40] പിന്നീട് അവൾ ലോസ് ഏഞ്ചൽസ്, കോംപ്റ്റൺ എന്നിവിടങ്ങളിൽ ചില ബന്ധുക്കളോടും ഗ്രേസിന്റെ സുഹൃത്തുക്കളോടുമൊപ്പം കുറച്ചുകാലം താമസിച്ചു.[41]

മൺറോയുടെ ബാല്യകാലാനുനുഭവങ്ങളാണ് അവളിലെ നടിയാകാനുള്ള ആഗ്രഹത്തെ  ആദ്യമായി ഉദ്ദീപിച്ചിപ്പത്:

എനിക്ക് ചുറ്റുമുള്ള ലോകത്തെ ഞാൻ ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല, കാരണം അത് ഒരുതരം ഭയാനകമായ ലോകമായിരുന്നു ... ഇതാണ് അഭിനയം എന്ന് കേട്ടപ്പോൾ, എനിക്കും അങ്ങനെയാകണമെന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞു ... എന്റെ ചില വളർത്തു കുടുംബങ്ങൾ എന്നെ അവരുടെ വീട്ടിൽ നിന്ന് ഒഴിവാക്കുന്നതിനായി സിനിമ കാണാൻ അയയ്ക്കുമായിരുന്നു, ഞാൻ പകലും രാത്രിയും അവിടെ കഴിച്ചുകൂട്ടി. എനിക്കു മുന്നിൽ, അവിടെ വളരെ വലിയൊരു സ്‌ക്രീനും മുന്നിൽ  ഒറ്റയ്ക്ക് ഒരു കൊച്ചുകുട്ടിയും, എനിക്ക് അത് വളരെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു.[42]

1938 സെപ്റ്റംബറിൽ ലോസ് ഏഞ്ചൽസിലെ സാറ്റെല്ലെയിൽ ഗ്രേസിന്റെ അമ്മായി അന ലോവറിനൊപ്പം താമസിക്കാൻ തുടങ്ങിയതോടെ മൺറോ തനിക്ക് താമസിക്കാൻ കൂടുതൽ സ്ഥിരമായ ഒരു വീട് കണ്ടെത്തി.[43] എമേഴ്‌സൺ ജൂനിയർ ഹൈസ്‌കൂളിൽ പഠനത്തിന് ചേർന്ന മൺറോ, ലോവറിനൊപ്പം ആഴ്ചതോറുമുള്ള ക്രിസ്ത്യൻ സയൻസ് സർവീസുകളിൽ പങ്കെടുത്തു.[44] എഴുത്തിൽ അവർ മികവ് പുലർത്തുകയും സ്കൂൾ പത്രത്തിൽ എഴുതുകയും  ചെയ്തുവെങ്കിലും, ഒരു സാധാരണ വിദ്യാർത്ഥിനിയായിരുന്നു അവർ[45]. പ്രായമായ ലോവറിന്റെ ആരോഗ്യപ്രശ്നങ്ങൾ കാരണം, 1941 ന്റെ തുടക്കത്തിൽ മൺറോ വാൻ ന്യൂസിലെ ഗോഡ്ഡാർഡ് കുടുംബത്തോടൊപ്പം വീണ്ടും താമസിക്കാൻ പോയി.[46] അതേ വർഷം തന്നെ അവർ വാൻ ന്യൂസ് ഹൈസ്‌കൂളിൽ ചേർന്നു.[47]

1942-ൽ, ഡോക്കിനെ ജോലിക്കെടുത്ത കമ്പനി അദ്ദേഹത്തെ വെസ്റ്റ് വിർജീനിയയിലേക്ക് മാറ്റി.[48] കാലിഫോർണിയയിലെ ശിശു സംരക്ഷണ നിയമങ്ങൾ സംസ്ഥാനത്തിന് പുറത്തേക്ക് മൺറോയെ കൊണ്ടുപോകുന്നതിൽ നിന്ന് ഗോഡ്ഡാർഡ്‌സിനെ തടഞ്ഞതിനാൽ അവൾക്ക് അനാഥാലയത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുപോകേണ്ട അവസ്ഥ സംജാതമായി.[49] ഇത് ഒഴിവാക്കാനായി, അവൾ ഹൈസ്കൂൾ പഠനം ഉപേക്ഷിച്ച്, തന്നേക്കാൾ അഞ്ച് വയസ്സ് കൂടുതലുള്ള, ഫാക്ടറി തൊഴിലാളിയും അയൽക്കാരനുമായ ജെയിംസ് ഡൗഹെർട്ടിയെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ നിർബന്ധിതയായി. 1942 ജൂൺ 19 ന് അവളുടെ 16-ാം പിറന്നാളിന് തൊട്ടുപിന്നാലെയായിരുന്നു ഈ വിവാഹം.[50] മൺറോയും ഡഫേർട്ടിയും തമ്മിൽ നിരവധി പൊരുത്തക്കേടുകൾ ഉണ്ടെന്ന് കണ്ടെത്തിയതോടെ, വിവാഹസമയത്ത് താൻ "വിരസത മൂലം മരിക്കുകയായിരുന്നു" എന്ന് അവർ പിന്നീട് പറഞ്ഞു.[51] 1943-ൽ, ഡൗഗെർട്ടി മർച്ചന്റ് മറൈനിൽ ജോലിയ്ക്ക് ചേരുകയും സാന്താ കാറ്റലീന ദ്വീപിൽ സേവനമനുഷ്ഠിക്കാനായി,  മൺറോ അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം അവിടേയ്ക്ക് താമസം മാറുകയും ചെയ്തു.[52]

1944–1948: മോഡലിംഗ്, വിവാഹമോചനം, ആദ്യ വേഷങ്ങൾ

Portrait of Monroe aged 20, taken at the Radioplane Munitions Factory
1944-ൽ റേഡിയോപ്ലെയിൻ കമ്പനിയിൽ വെച്ച് ഡേവിഡ് കോനോവർ എടുത്ത മൺറോയുടെ ഒരു ഫോട്ടോ.
A smiling Monroe sitting on a beach and leaning back on her arms. She is wearing a bikini and wedge sandals.
1940-കളിലെ ഒരു പോസ്റ്റ്കാർഡ് ഫോട്ടോഗ്രാഫിനായി മൺറോ പിൻ-അപ്പ് മോഡലായി പോസ് ചെയ്യുന്നു.
1948 ലെ ഒരു പരസ്യ ഫോട്ടോയിൽ മൺറോ.

1944 ഏപ്രിലിൽ, ജോലി സംബന്ധമായി പസഫിക്ക് മേഖലയിലേയ്ക്ക് അയയ്ക്കപ്പെട്ട ഡൗഗെർട്ടി അടുത്ത രണ്ട് വർഷങ്ങളിൽ ഭൂരിഭാഗവും അവിടെത്തന്നെ തുടർന്നു.[52] ഡൗഗെർട്ടി പോയതിനുശേഷം മൺറോ അയാളുടെ മാതാപിതാക്കളോടൊപ്പം താമസം മാറുകയും യുദ്ധശ്രമങ്ങളെ സഹായിക്കുന്നതിനുള്ള വാൻ ന്യൂസിലെ ഒരു യുദ്ധോപകരണ ഫാക്ടറിയായ റേഡിയോപ്ലെയിൻ കമ്പനിയിൽ ജോലി നേടുകയും ചെയ്തു.[52] 1944 അവസാനത്തോടെ, വനിതാ തൊഴിലാളികളുടെ മനോവീര്യം വർദ്ധിപ്പിക്കുന്ന ചിത്രങ്ങൾ പകർത്താൻ ഫാക്ടറിയിലേക്ക് അയയ്ക്കപ്പെട്ട യുഎസ് ആർമി എയർഫോഴ്‌സിന്റെ ഫസ്റ്റ് മോഷൻ പിക്ചർ യൂണിറ്റിൽ ജോലി ചെയ്തിരുന്ന ഫോട്ടോഗ്രാഫറായ ഡേവിഡ് കോനോവറുമായി അവർ കണ്ടുമുട്ടി.[53] അവരുടെ ചിത്രങ്ങളൊന്നുംതന്നെ ഇതിനായി ഉപയോഗിച്ചിട്ടില്ലെങ്കിലും, 1945 ജനുവരിയിൽ അവർ ഫാക്ടറിയിലെ ജോലി ഉപേക്ഷിച്ച് കോനോവറിനും സുഹൃത്തുക്കൾക്കും വേണ്ടി മോഡലിംഗ് ജോലി ആരംഭിച്ചു..[54][55] യുദ്ധ രംഗത്തേയ്ക്ക് അയയ്ക്കപ്പെട്ട ഭർത്താവിനെയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ എതിർപ്പുള്ള അമ്മയെയും ധിക്കരിച്ച്, അവർ സ്വന്തമായി താമസം മാറുകയും 1945 ഓഗസ്റ്റിൽ ബ്ലൂ ബുക്ക് മോഡൽ ഏജൻസിയുമായി ഒരു കരാർ ഒപ്പിടുകയും ചെയ്തു.[56]

ഉയർന്ന ഫാഷൻ മോഡലിംഗിനേക്കാൾ പിൻ-അപ്പ് ചിത്രങ്ങൾക്ക് കൂടുതൽ അനുയോജ്യമായ രൂപമാണ് മൺറോയുടേതെന്ന് കരുതിയ ഏജൻസി അവർ നൽകിയ പരസ്യങ്ങളിലും പുരുഷന്മാരുടെ മാസികകളിലുമാണ് കൂടുതലായി പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടത്.[57] അവർ തന്റെ സ്വാഭാവികമായി ചുരുണ്ട തവിട്ടുനിറത്തിലുള്ള മുടി നേരെയാക്കുകയും പ്ലാറ്റിനം ബ്ലോണ്ട് നിറം നൽകുകയും ചെയ്തു.[58] ഏജൻസിയുടെ ഉടമയായ എമ്മലിൻ സ്നിവ്ലിയുടെ അഭിപ്രായത്തിൽ, മൺറോ വളരെ പെട്ടെന്ന് തന്നെ അവരുടെ ഏറ്റവും ഉത്കർഷേച്ഛുവും കഠിനാധ്വാനിയുമായ മോഡലുകളിൽ ഒരാളായി മാറി. 1946 ന്റെ തുടക്കത്തിൽ, പേജന്റ്, യുഎസ് ക്യാമറ, ലാഫ്, പീക്ക് തുടങ്ങിയ പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങൾക്കായി അവർ 33 മാഗസിൻ കവറുകളിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടിരുന്നു.[59] ഒരു മോഡലെന്ന നിലയിൽ, മൺറോ ഇടയ്ക്കിടെ ജീൻ നോർമൻ എന്ന അപരനാമം ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു.[58]

എമ്മലിൻ സ്നിവ്ലിയുടെ സഹോയത്തോടെ  1946 ജൂണിൽ മൺറോ ഒരു നടന ഏജൻസിയുമായി ഒരു കരാറിൽ ഒപ്പുവച്ചു.[60] പാരാമൗണ്ട് പിക്ചേഴ്സുമായി ഒരു അഭിമുഖം പരാജയപ്പെട്ട ശേഷം, 20th സെഞ്ച്വറി-ഫോക്സ് എക്സിക്യൂട്ടീവായ ബെൻ ലിയോൺ അവർക്ക് ഒരു സ്ക്രീൻ-ടെസ്റ്റ് നൽകി. കമ്പനിയുടെ ഉന്നത എക്സിക്യൂട്ടീവായ ഡാരിൽ എഫ്. സനക്ക് അവരുമായി കരാറുണ്ടാക്കുന്നതിൽ യാതൊരു താൽപര്യവും കാണിച്ചില്ല,[61] പക്ഷേ അവരുടെ എതിരാളിയായ സ്റ്റുഡിയോ, ആർ‌കെ‌ഒ പിക്ചേഴ്സുമായി കരാർ ഒപ്പിടുന്നത് ഒഴിവാക്കുകയെന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ അദ്ദേഹം അവർക്ക് ആറ് മാസത്തെ ഒരു സാധാരണ കരാർ നൽകി. മൺറോയുടെ കരാർ 1946 ഓഗസ്റ്റിൽ ആരംഭിച്ചതോടെ തനിക്കുവേണ്ടി ബെൻ ലിയോണുമായി ചർച്ചചെയ്ത് "മെർലിൻ മൺറോ" എന്ന സ്റ്റേജ് നാമം അവർ തിരഞ്ഞെടുത്തു.[62] ബ്രോഡ്‌വേ നാടകവേദിയിലെ താരമായിരുന്ന മെർലിൻ മില്ലറെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ലിയോൺ ആണ് അവരുടെ ആദ്യ പേര് തിരഞ്ഞെടുത്തത്; കുടുംബപ്പേര് മൺറോയുടെ അമ്മയുടെ ആദ്യനാമമായിരുന്നു.[63] 1946 സെപ്റ്റംബറിൽ, തന്റെ കലാരംഗത്തേയ്ക്കുള്ള പ്രവേശനത്തെ എതിർത്തിരുന്ന ഡൗഹെർട്ടിയെ അവർ വിവാഹമോചനം ചെയ്തു.[64]

ഫോക്സുമായുള്ള കരാർ കാലത്തെ ആദ്യത്തെ ആറ് മാസം മൺറോ അഭിനയം, പാട്ട്, നൃത്തം എന്നിവ പഠിക്കുകയും ചലച്ചിത്ര നിർമ്മാണ പ്രക്രിയകൾ സസൂക്ഷ്മം നിരീക്ഷിക്കുകയും ചെയ്തു.[65] 1947 ഫെബ്രുവരിയിൽ ഫോക്സ് അവളുടെ കരാർ പുതുക്കുകയും, ആദ്യ ചലച്ചിത്ര വേഷങ്ങളെന്ന നിലയിൽ ഡേഞ്ചറസ് ഇയേർസ് (1947), സ്കഡ്ഡാ ഹൂ! സ്കഡ്ഡാ ഹേ! (1948) എന്നീ ചിത്രങ്ങളിലെ ചില അപ്രധാന ഭാഗങ്ങളിൽ‍ അഭിനയിക്കുന്നതിനുള്ള അനുമതി കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു..[66][b] ന്യൂയോർക്ക് നഗരം ആസ്ഥാനമായ ഗ്രൂപ്പ് തിയേറ്ററിന്റെ സാങ്കേതിക വിദ്യകൾ പഠിപ്പിക്കുന്ന ഒരു അഭിനയ വിദ്യാലയമായ ആക്ടേഴ്സ് ലബോറട്ടറി തിയേറ്ററിൽ‍ ഫോക്സ് സ്റ്റുഡിയോ അവളെ ചേർത്തു;  "ഒരു യഥാർത്ഥ നാടകത്തിലെ യഥാർത്ഥ അഭിനയം എന്തായിരിക്കുമെന്ന് എനിക്ക് ആദ്യമായി തോന്നിയ നിമിഷം, ഞാൻ അതിൽ ആകൃഷ്ടയായി" എന്ന് അവർ പിന്നീട് പറഞ്ഞു.[68] അവളുടെ ആവേശം വകവയ്ക്കാതെ, വളരെ ലജ്ജാലുവും അരക്ഷിതയുമായ അവള്ക്ക് അഭിനയത്തിൽ ഭാവിയുണ്ടാകാൻ സാധ്യതയില്ലെന്ന് അധ്യാപകർ വിലയിരുത്തിയതോടെ, 1947 ഓഗസ്റ്റിൽ ഫോക്സ് അവളുമായുള്ള കരാർ പുതുക്കിയില്ല.[69] മോഡലിംഗ് രംഗത്തേയ്ക്ക മടങ്ങിയ അവർ, ഫിലിം സ്റ്റുഡിയോകളിൽ സംഗീത രംഗങ്ങളിൽ നായകന്മാർക്കുള്ള ശ്രദ്ധ നിലനിർത്താൻ പിന്നിൽ നൃത്തം ചെയ്യുന്നതുപോലെയുള്ള ചെറു വേഷങ്ങൾ ഇടയ്ക്കിടെ ചെയ്തു.[69]

ഒരു നടിയാകാൻ ദൃഢനിശ്ചയം ചെയ്തിരുന്ന മൺറോ, തുടർന്ന് ആക്ടേഴ്‌സ് ലാബിലെ തന്റെ പഠനം തുടർന്നു. ബ്ലിസ്-ഹേഡൻ തിയേറ്ററിൽ ഗ്ലാമർ പ്രിഫേർഡ് എന്ന നാടകത്തിൽ അവർക്ക് ഒരു ചെറു വേഷം ലഭിച്ചുവെങ്കിലും രണ്ട് പ്രകടനങ്ങൾക്ക് ശേഷം അത് അവസാനിച്ചു.[70] ബന്ധങ്ങളുണ്ടാക്കുകയെന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ, അവർ പതിവായി നിർമ്മാതാക്കളുടെ ഓഫീസുകൾ സന്ദർശിക്കുകയും, ഗോസിപ്പ് കോളമിസ്റ്റായ സിഡ്നി സ്കോൾസ്കിയുമായി സൗഹൃദം സ്ഥാപിക്കുകയും, ഫോക്സിൽ ആരംഭിച്ച ഒരു പരിശീലനമെന്ന നിലയിൽ സ്റ്റുഡിയോ ചടങ്ങുകളിൽ സ്വാധീനമുള്ള പുരുഷ അതിഥികളെ സന്തോഷിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.[71] ഇതിന്ടെ ഫോക്സ് എക്സിക്യൂട്ടീവ് ജോസഫ് എം. ഷെങ്കിന്റെ സുഹൃത്തും ഇടയ്ക്കിടെയുള്ള ലൈംഗിക പങ്കാളിയുമായി അവർ മാറി. 1948 മാർച്ചിൽ കൊളംബിയ പിക്ചേഴ്സിന്റെ ചീഫ് എക്സിക്യൂട്ടീവായ ഹാരി കോണിനെ അവളുമായി കരാർ ചെയ്യാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചത് ജോസഫ് എം. ഷെങ്കാണ്.[72]

കൊളംബിയയിൽ, മൺറോയുടെ ലുക്ക് നടി റീത്ത ഹേവർത്തിന്റെ മാതൃകയിൽ, മുടി പ്ലാറ്റിനം ബ്ളോണ്ട് നിറത്തിൽ ബ്ലീച്ച് ചെയ്തു.[73] സ്റ്റുഡിയോയുടെ മുഖ്യ നാടക പരിശീലകയായ നതാഷ ലൈറ്റ്സിനൊപ്പം അവർ പ്രവർത്തിക്കാൻ തുടങ്ങുകയും, 1955 വരെ നതാഷ അവരുടെ ഉപദേഷ്ടാവായി തുടരുകയും ചെയ്തു.[74] കൊളംബിയ സ്റ്റുഡിയോയിലെ അവരുടെ ഒരേയൊരു ചിത്രം ലോ-ബജറ്റ് മ്യൂസിക്കലായ ലേഡീസ് ഓഫ് ദി കോറസ് (1948) ആയിരുന്നു. ഒരു ധനികനായ പുരുഷനുമായി പ്രണയത്തിലായ ഒരു കോറസ് പെൺകുട്ടിയുടെ വേഷമാണ് അവർ ആദ്യമായി അവതരിപ്പിച്ചത്.[67] ബോൺ യെസ്റ്റർഡേ (1950) എന്ന ചിത്രത്തിലെ പ്രധാന വേഷത്തിനായി അവർ സ്ക്രീൻ ടെസ്റ്റ് നടത്തിയെങ്കിലും 1948 സെപ്റ്റംബറിൽ കൊളംബിയ അവരുടെ കരാർ പുതുക്കിയില്ല.[75] അടുത്ത മാസം ലേഡീസ് ഓഫ് ദി കോറസ് എന്ന ചിത്രം പുറത്തിറങ്ങിയെങ്കിലും അത് പരാജയമായിരുന്നു.[76]

മരണവും ശവസംസ്കാരവും

[തിരുത്തുക]
Front page of New York Daily Mirror on August 6, 1962. The headline is "Marilyn Monroe Kills Self" and underneath it is written: "Found nude in bed... Hand on phone... Took 40 Pills"
Front page of the New York Mirror on August 6, 1962

മരിലിൻ മൺറോ തന്റെ അവസാന കാലത്ത് ലോസ് ഏഞ്ചൽസിലെ ബ്രെന്റ്‌വുഡിന് സമീപത്തുള്ള  12305 ഫിഫ്ത്ത് ഹെലീന ഡ്രൈവിലെ ഒരു ഭവനത്തിലാണ് താമസിച്ചിരുന്നത്. 1962 ഓഗസ്റ്റ് 4 ന് വൈകുന്നേരം അവരുടെ വീട്ടുജോലിക്കാരി യൂനിസ് മുറെയും അവിടെയുണ്ടായിരുന്നു.[77] ഓഗസ്റ്റ് 5 ന് പുലർച്ചെ 3:00 മണിക്ക് ഉറക്കമുണർന്ന ജോലിക്കാരിയ്ക്ക് മൺറോയുടെ മുറിയിൽ എന്തോ കുഴപ്പമുണ്ടെന്ന് മനസ്സിലായി. മൺറോയുടെ കിടപ്പുമുറിയുടെ വാതിലിനടിയിലൂടെ വെളിച്ചം പുറത്തേയ്ക്കു കണ്ടിരുന്നുവെങ്കിലും ഉള്ളിൽനിന്ന് പ്രതികരണമൊന്നും ലഭിച്ചില്ല, മാത്രമല്ല വാതിൽ പൂട്ടിയിരിക്കുന്നതായും വേലക്കാരി കണ്ടു. തുടർന്ന് അവര്  മൺറോയുടെ മനോരോഗ ചകിത്സകനായ റാൽഫ് ഗ്രീൻസണെ വിവരമറിയിച്ചു. അദ്ദേഹം താമസിയാതെ വീട്ടിലെത്തുകയും ഒരു ജനാലയിലൂടെ കിടപ്പുമുറിയിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുകയും ചെയ്തു. ഒരു ഷീറ്റ് കൊണ്ട് പൊതിഞ്ഞ നിലയിൽ, കൈയിൽ ടെലിഫോൺ റിസീവറിൽ ഇറുക്കപ്പിടിച്ച നിലയിൽ, കിടക്കയിൽ നഗ്നയായ മൺറോ മരിച്ചു കിടക്കുന്നതായി അദ്ദേഹം കണ്ടെത്തി.[77] മൺറോയുടെ വൈദ്യനായ ഹൈമാൻ ഏംഗൽബർഗ് പുലർച്ചെ 3:50 ന് എത്തിച്ചേരുകയും അവർ ഇതികം മരിച്ചതായി പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്തു.[77] തുടർന്ന് പുലർച്ചെ 4:25 ന് ലോസ് ഏഞ്ചൽസ് പോലീസ് വകുപ്പിനെ വിവരം അറിയിച്ചു.[77]

ഓഗസ്റ്റ് 4 ന് രാത്രി 8:30 നും 10:30 നും ഇടയിൽ മരിച്ച[78] മൺറോയുടെ ടോക്സിക്കോളജി റിപ്പോർട്ട് കാണിക്കുന്നത് അക്യൂട്ട് ബാർബിച്യുറേറ്റ് വിഷബാധയാണ് അവളുടെ മരണകാരണമെന്നാണ്. അവളുടെ രക്തത്തിൽ  8 mg% ക്ലോറൽ ഹൈഡ്രേറ്റും 4.5 mg% പെന്റോബാർബിറ്റലും (നെംബുട്ടൽ) കരളിൽ 13 mg% പെന്റോബാർബിറ്റലും ഉണ്ടായിരുന്നു.[79] അവളുടെ കിടക്കയ്ക്കരികിൽനിന്ന് ഒഴിഞ്ഞ മരുന്ന് കുപ്പികൾ കണ്ടെത്തി.[80] മൺറോ അബദ്ധത്തിൽ അമിതമായി കഴിച്ചിരിക്കാനുള്ള സാധ്യത തള്ളിക്കളയപ്പെട്ടു, കാരണം അവളുടെ ശരീരത്തിൽ കണ്ടെത്തിയ ഡോസേജുകൾ മാരകമായ പരിധിയുടെ പലമടങ്ങ് ആയിരുന്നു.[81]

ലോസ് ഏഞ്ചൽസ് കൗണ്ടി കൊറോണേഴ്‌സ് ഓഫീസിനെ അവരുടെ അന്വേഷണത്തിൽ സഹായിച്ചത് ആത്മഹത്യയെക്കുറിച്ച് വിദഗ്ദ്ധ അറിവ് നേടിയിട്ടുള്ള ലോസ് ഏഞ്ചൽസ് സൂയിസൈഡ് പ്രിവൻഷൻ ടീമാണ്.[80] മൺറോയ്ക്ക് "കടുത്ത ഭയവും ഇടയ്ക്കിടെയുള്ള വിഷാദവും" "പെട്ടെന്നുള്ളതും പ്രവചനാതീതവുമായ മാനസികാവസ്ഥയലെ മാറ്റങ്ങളും" ഉണ്ടായിരുന്നതായി ഡോക്ടർമാർ പറഞ്ഞു, കൂടാതെ മുമ്പ് പലതവണ, ഒരുപക്ഷേ മനഃപൂർവ്വം, അമിതമായി അവർ മരുന്ന് കഴിച്ചിട്ടുണ്ടാകാം.[82][83] ഈ വസ്തുതകളിൽ നിന്നും നിഗൂഢമായ സൂചനകൾ ഇല്ലാത്തതിനാലും, ഡെപ്യൂട്ടി കൊറോണർ തോമസ് നൊഗുച്ചി അവളുടെ മരണത്തെ ആത്മഹത്യാ സാധ്യതയുള്ളതായി നിഗമനം ചെയ്തു.[84]

മൺറോയുടെ പെട്ടെന്നുള്ള മരണം അമേരിക്കൻ ഐക്യനാടുകളിലും യൂറോപ്പിലും വർത്തമാനപ്പത്രങ്ങളിലെ ഒന്നാം പേജ് വാർത്തയായിരുന്നു.[85] ചരിത്രകാരനായ ലോയിസ് ബാനറിന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ, "ലോസ് ഏഞ്ചൽസ് നഗരത്തിലെ ആത്മഹത്യാ നിരക്ക് അവർ മരിച്ചതിന് ശേഷമുള്ള മാസം ഇരട്ടിയായി എന്ന് പറയപ്പെടുന്നു; മിക്ക പത്രങ്ങളുടെയും പ്രചാര നിരക്ക് ആ മാസം വർദ്ധിച്ചതോടൊപ്പം[85] അവരുടെ മരണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള കൂടുതൽ വിവരങ്ങൾ ആവശ്യപ്പെട്ട് പൊതുജനങ്ങളിൽ നിന്ന് നൂറുകണക്കിന് ഫോൺ കോളുകൾ തങ്ങൾക്ക് ലഭിച്ചതായി ചിക്കാഗോ ട്രിബ്യൂൺ പത്രം റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തു.[86] ഫ്രഞ്ച് കലാകാരൻ ജീൻ കോക്റ്റോ അവരുടെ മരണം "സിനിമാതാരങ്ങളെക്കൊണ്ട് ചാരപ്പണി ചെയ്യിക്കുന്നതും അവരെ പീഡിപ്പിക്കുന്നതും തങ്ങളുടെ മുഖ്യ തൊഴിലായി ഉപയോഗിക്കുന്ന എല്ലാവർക്കും ഒരു ഭയാനകമായ പാഠമായിരിക്കണം" എന്ന് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു, അവരുടെ മുൻ സഹതാരം ലോറൻസ് ഒലിവിയർ അവരെ "ബല്ലിഹൂവിന്റെയും സെൻസേഷന്റെയും പൂർണ്ണ ഇര"യായി കണക്കാക്കിയപ്പോൾ, ബസ് സ്റ്റോപ്പ് എന്ന സിനിമയുടെ സംവിധായകനായ ജോഷ്വ ലോഗൻ അവർ "ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വിലമതിക്കപ്പെടാത്ത ആളുകളിൽ ഒരാളായിരുന്നു" എന്ന് പറഞ്ഞു.[87]

ഓഗസ്റ്റ് 8 ന് വെസ്റ്റ്വുഡ് വില്ലേജ് മെമ്മോറിയൽ പാർക്ക് സെമിത്തേരിയിൽ തികച്ചും സ്വകാര്യമായി നടന്ന മൺറോയുടെ ശവസംസ്കാരത്തിൽ, അവരുടെ ഏറ്റവും അടുത്ത സഹകാരികൾ മാത്രമേ പങ്കെടുത്തുള്ളൂ.[88] ഡിമാജിയോ, അർദ്ധസഹോദരി മിറക്കിൾ, മൺറോയുടെ ബിസിനസ് മാനേജർ ഇനെസ് മെൽസൺ എന്നിവർ ചേർന്നാണ് സംസ്കാര ചടങ്ങ് സംഘടിപ്പിച്ചത്.[88] അവരുടെ മുൻ ഭർത്താക്കന്മാരിലെ ഒരാൾ മാത്രമായിരുന്നു ഡിമാജിയോ.[89] ഹോളിവുഡിലെ മിക്കവരെയും പങ്കെടുക്കുന്നതിൽ നിന്ന് അദ്ദേഹം വിലക്കുകയും അവരുടെ മരണത്തിന് അവർ ഉത്തരവാദികളാണെന്ന് വിശ്വസിക്കുകയും ചെയ്തു.[90] സെമിത്തേരിക്ക് ചുറ്റുമുള്ള തെരുവുകളിൽ നൂറുകണക്കിന് ആരാധകർ തിങ്ങിനിറഞ്ഞു.[88] പിന്നീട് മൺറോയെ കോറിഡോർ ഓഫ് മെമ്മറീസിൽ സംസ്കരിച്ചു.[91]

തുടർന്നുള്ള ദശകങ്ങളിൽ, കൊലപാതകം, മരുന്നുകളുടെ ആകസ്മികമായ അമിത അളവ് എന്നിവയുൾപ്പെടെ നിരവധി ഗൂഢാലോചന സിദ്ധാന്തങ്ങൾ മൺറോയുടെ മരണകാരണമായി ആത്മഹത്യയെ എതിർക്കുന്നതിനായി അവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ടു.[92] 1973-ൽ നോർമൻ മെയിലറുടെ മെർലിൻ: എ ബയോഗ്രഫി പ്രസിദ്ധീകരിച്ചതോടെയാണ് മൺറോ കൊല്ലപ്പെട്ടുവെന്ന ഊഹാപോഹം ആദ്യമായി മുഖ്യധാരാ മാധ്യമങ്ങളുടെ ശ്രദ്ധ നേടിയത്. തുടർന്നുള്ള വർഷങ്ങളിൽ, ലോസ് ഏഞ്ചൽസ് കൗണ്ടി ഡിസ്ട്രിക്റ്റ് അറ്റോർണിയായിരുന്ന ജോൺ വാൻ ഡി കാമ്പ് 1982-ൽ ഒരു ക്രിമിനൽ അന്വേഷണം ആരംഭിക്കാൻ തക്ക മാനദണ്ഡമുള്ളതാണോ ഈ മരണം എന്ന് പരിശോധിച്ചുവെങ്കിലും ഏതെങ്കിലും ഗൂഢാലോചനയുടെയോ കള്ളക്കളികളുടെയൊ യാതൊരു തെളിവുകളൊന്നും കണ്ടെത്തിയില്ല.[93][94]

അവലംബം

[തിരുത്തുക]
  1. ↑ "കെന്നഡിമാർ മരുന്നുഡോസ് കൂട്ടി 'കൊലപ്പെടുത്തിയ' സ്വപ്‌നസുന്ദരി? മർലിൻ മൺറോയുടെ 'സീക്രട്ട് ലൈഫ്'". Retrieved 2022-08-04.
  2. ↑ ഓബിച്വറി വെറൈറ്റി, 1962 ഓഗസ്റ്റ് 8, പേജ് 63.
  3. ↑ "February 20, 2003: IN THE NEWS". North Coast Journal. Retrieved 2012-11-09.
  4. ↑ Hall, Susan G. (2006). American Icons: An Encyclopedia of the People, Places, and Things that Have Shaped Our Culture. Greenwood Publishing Group. p. 468. ISBN 978-0-275-98429-8.
  5. ↑ Rollyson, Carl (2005). Female Icons: Marilyn Monroe to Susan Sontag. iUniverse. p. 2. ISBN 978-0-595-35726-0.
  6. ↑ Churchwell, Sarah (2005). The Many Lives of Marilyn Monroe. Metropolitan Books. ISBN 978-0-8050-7818-3.
  7. ↑ "Film's Sexiest Women of All Time". TV Guide Network. 2009. {{cite news}}: |access-date= requires |url= (help)
  8. ↑ Spoto 2001, pp. 3, 13–14; Banner 2012, p. 13.
  9. ↑ Spoto 2001, pp. 9–10; Rollyson 2014, pp. 26–29.
  10. ↑ Miracle & Miracle 1994, p. see family tree; Banner 2012, pp. 19–20; Leaming 1998, pp. 52–53.
  11. ↑ Spoto 2001, pp. 7–9; Banner 2012, p. 19.
  12. ↑ Spoto 2001, p. 9 for the exact year when divorce was finalized; Banner 2012, p. 20; Leaming 1998, pp. 52–53.
  13. ↑ Spoto 2001, p. 88, for first meeting in 1944; Banner 2012, p. 72, for mother telling Monroe of sister in 1938.
  14. ↑ 14.0 14.1 Churchwell 2004, p. 150, citing Spoto and Summers; Banner 2012, pp. 24–25.
  15. ↑ Churchwell 2004, pp. 149–152 citing Spoto, Summers and Guiles; Banner 2012, p. 26; Spoto 2001, p. 13.
  16. ↑ Churchwell 2004, p. 152; Banner 2012, p. 26; Spoto 2001, p. 13.
  17. ↑ Keslassy, Elsa (April 4, 2022). "Marilyn Monroe's Biological Father Revealed in Documentary 'Marilyn, Her Final Secret'". Variety. Retrieved April 4, 2022.
  18. ↑ 18.0 18.1 Spoto 2001, pp. 17–26; Banner 2012, pp. 32–35.
  19. ↑ Spoto 2001, pp. 16–26; Churchwell 2004, p. 164; Banner 2012, pp. 22–35.
  20. ↑ Spoto 2001, pp. 26–28; Banner 2012, pp. 35–39; Leaming 1998, pp. 54–55.
  21. ↑ Spoto 2001, pp. 26–28; Banner 2012, pp. 35–39.
  22. ↑ Churchwell 2004, pp. 155–156.
  23. ↑ Churchwell 2004, pp. 155–156; Banner 2012, pp. 39–40.
  24. ↑ Spoto 2001, pp. 100–101, 106–107, 215–216; Banner 2012, pp. 39–42, 45–47, 62, 72, 91, 205.
  25. ↑ Spoto 2001, pp. 40–49; Churchwell 2004, p. 165; Banner 2012, pp. 40–62.
  26. ↑ Spoto 2001, pp. 33–40; Banner 2012, pp. 40–54.
  27. ↑ Banner 2012, pp. 48–49.
  28. ↑ Banner 2012, pp. 40–59.
  29. ↑ Banner 2012, pp. 7, 40–59.
  30. ↑ Spoto 2001, p. 55; Churchwell 2004, pp. 166–173.
  31. ↑ Churchwell 2004, pp. 166–173.
  32. ↑ Banner 2012, pp. 27, 54–73.
  33. ↑ Banner 2012, pp. 47–48.
  34. ↑ Acosta, Yvonne (May 30, 2012). "Young Marilyn: Photo from Hollygrove Orphanage". flickr. Retrieved November 2, 2023.
  35. ↑ "Los Angeles Orphans' Home Society, Orphanage #2, Hollywood, Los Angeles, CA". pcad.lib.washington.edu. PCAD - Pacific Coast Architecture Database. Retrieved November 2, 2023.
  36. ↑ Pool, Bob (December 20, 2005). "A Haven for Children in L.A. Closes After 125 Years". Los Angeles Times. Retrieved November 2, 2023.
  37. ↑ Spoto 2001, pp. 44–45; Churchwell 2004, pp. 165–166; Banner 2012, pp. 62–63.
  38. ↑ Banner 2012, pp. 60–63.
  39. ↑ Spoto 2001, pp. 49–50; Banner 2012, pp. 62–63 (see also footnotes), 455.
  40. ↑ Banner 2012, pp. 62–64.
  41. ↑ Spoto 2001, pp. 49–50; Banner 2012, pp. 62–64, 455.
  42. ↑ Meryman, Richard (September 14, 2007). "Great interviews of the 20th century: 'When you're famous you run into human nature in a raw kind of way'". The Guardian. Archived from the original on November 4, 2015. Retrieved October 21, 2015.
  43. ↑ Spoto 2001, pp. 51–67; Banner 2012, pp. 62–86.
  44. ↑ Spoto 2001, pp. 68–69; Banner 2012, pp. 75–77.
  45. ↑ Banner 2012, pp. 73–76.
  46. ↑ Spoto 2001, pp. 67–69; Banner 2012, p. 86.
  47. ↑ Spoto 2001, pp. 67–69.
  48. ↑ Spoto 2001, pp. 70–75; Banner 2012, pp. 86–90.
  49. ↑ Banner 2012, pp. 86–90.
  50. ↑ Spoto 2001, pp. 70–75.
  51. ↑ Spoto 2001, pp. 70–78.
  52. ↑ 52.0 52.1 52.2 Spoto 2001, pp. 83–86; Banner 2012, pp. 91–98.
  53. ↑ Spoto 2001, pp. 90–91; Churchwell 2004, p. 176.
  54. ↑ Spoto 2001, pp. 90–93; Churchwell 2004, pp. 176–177.
  55. ↑ "Yank USA 1945". Wartime Press. Archived from the original on August 7, 2017. Retrieved January 13, 2012.
  56. ↑ Banner 2012, pp. 103–104.
  57. ↑ Spoto 2001, pp. 95–107.
  58. ↑ 58.0 58.1 Spoto 2001, pp. 93–95; Banner 2012, pp. 105–108.
  59. ↑ Spoto 2001, p. 95, for statement & covers; Banner 2012, p. 109, for Snively's statement.
  60. ↑ Spoto 2001, pp. 110–111.
  61. ↑ Spoto 2001, pp. 110–112; Banner 2012, pp. 117–119.
  62. ↑ Spoto 2001, pp. 112–114.
  63. ↑ Spoto 2001, p. 114.
  64. ↑ Spoto 2001, p. 109.
  65. ↑ Spoto 2001, pp. 118–120; Banner 2012, pp. 130–131.
  66. ↑ Spoto 2001, pp. 120–121.
  67. ↑ 67.0 67.1 Churchwell 2004, p. 59.
  68. ↑ Spoto 2001, pp. 122–126.
  69. ↑ 69.0 69.1 Spoto 2001, pp. 120–121, 126; Banner 2012, p. 133.
  70. ↑ Spoto 2001, pp. 122–129; Banner 2012, p. 133.
  71. ↑ Spoto 2001, pp. 130–133; Banner 2012, pp. 133–144.
  72. ↑ Churchwell 2004, pp. 204–216, citing Summers, Spoto and Guiles for Schenck; Banner 2012, pp. 141–144; Spoto 2001, pp. 133–134.
  73. ↑ Banner 2012, p. 139; Spoto 2001, pp. 133–134.
  74. ↑ Spoto 2001, pp. 133–134.
  75. ↑ Banner 2012, p. 148.
  76. ↑ Summers 1985, p. 43.
  77. ↑ 77.0 77.1 77.2 77.3 Spoto 2001, pp. 574–577; Banner 2012, pp. 410–411.
  78. ↑ Banner 2012, p. 411.
  79. ↑ Spoto 2001, pp. 580–583; Churchwell 2004, p. 302; Banner 2012, pp. 411–412.
  80. ↑ 80.0 80.1 Spoto 2001, pp. 580–583; Banner 2012, pp. 411–412.
  81. ↑ Kormam, Seymour (August 18, 1962). "Marilyn Monroe Ruled 'Probable Suicide' Victim". Chicago Tribune. Archived from the original on March 10, 2016. Retrieved October 21, 2015.
  82. ↑ Kormam, Seymour (August 18, 1962). "Marilyn Monroe Ruled 'Probable Suicide' Victim". Chicago Tribune. Archived from the original on March 10, 2016. Retrieved October 21, 2015.
  83. ↑ Banner 2012, pp. 411–413.
  84. ↑ Spoto 2001, pp. 580–583; Banner 2012, pp. 411–413.
  85. ↑ 85.0 85.1 Banner 2012, p. 427.
  86. ↑ Hopper, Hedda (August 6, 1962). "Pill Death Secret Goes With Marilyn". Chicago Tribune. Archived from the original on March 7, 2016. Retrieved September 23, 2015.
  87. ↑ "Brilliant Stardom and Personal Tragedy Punctuated the Life of Marilyn Monroe". The New York Times. August 6, 1962. Archived from the original on March 10, 2016. Retrieved September 23, 2015.
  88. ↑ 88.0 88.1 88.2 Spoto 2001, pp. 594–597; Banner 2012, pp. 427–428.
  89. ↑ Alexandra, Rae (January 10, 2024). "How Marilyn Monroe and Joe DiMaggio's Tumultuous Marriage Began in San Francisco". kqed.org (in ഇംഗ്ലീഷ്). Retrieved June 11, 2024.
  90. ↑ Gaffney, Dennis. "Joe Directs Marilyn's Funeral". PBS (in ഇംഗ്ലീഷ്). Retrieved August 8, 2024.
  91. ↑ "Top 10 Celebrity Grave Sites: Marilyn Monroe". Time. September 3, 2009. Archived from the original on November 19, 2015. Retrieved October 15, 2015.
  92. ↑ Churchwell 2004, pp. 297–318, for different theories proposed by Spoto, Summers, Brown & Barham, and Donald Wolfe.
  93. ↑ Spoto 2001, pp. 605–606; Churchwell 2004, pp. 88, 300.
  94. ↑ Spoto 2001, p. 606.

ഗ്രന്ഥസൂചിക

[തിരുത്തുക]

പുറത്തേയ്ക്കുള്ള കണ്ണികൾ

[തിരുത്തുക]
മരിലിൻ മൺറോ എന്ന വിഷയവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ചിത്രങ്ങൾ വിക്കിമീഡിയ കോമൺസിലുണ്ട്.


അഭിനേതാക്കളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഈ ലേഖനം അപൂർണ്ണമാണ്‌. ഇതു വികസിപ്പിക്കുവാൻ സഹായിക്കുക.  


ഉദ്ധരിച്ചതിൽ പിഴവ്: <ref> റ്റാഗുകൾ "lower-alpha" സംഘത്തിൽ ഉണ്ട്, പക്ഷേ ബന്ധപ്പെട്ട <references group="lower-alpha"/> റ്റാഗ് കണ്ടെത്താനായില്ല

"https://ml.wikipedia.org/w/index.php?title=മരിലിൻ_മൺറോ&oldid=4558176" എന്ന താളിൽനിന്ന് ശേഖരിച്ചത്