ക്രിസ്ത്യൻ വ്യക്തി നിയമങ്ങൾ
ഇന്ത്യയിൽ സ്ഥിര താമസമാക്കിയിട്ടുള്ള ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ ദത്തെടുക്കൽ, വിവാഹമോചനം, രക്ഷാകർതൃത്വം, വിവാഹം, പിന്തുടരൽ എന്നിവയെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന കുടുംബ നിയമങ്ങൾ ആണ് ക്രിസ്ത്യൻ വ്യക്തി നിയമങ്ങൾ എന്ന് പൊതുവേ അറിയപ്പെടുന്നത്. വിവാഹവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കാനോൻ നിയമത്തിലെ വ്യവസ്ഥകൾ ഇന്ത്യയിലെ (ഗോവ സംസ്ഥാനം ഒഴികെ) കത്തോലിക്കരുടെ വിവാഹവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട നിയമമായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഇന്ത്യൻ കത്തോലിക്കരുടെ വിവാഹങ്ങൾ (ഗോവ സംസ്ഥാനം ഒഴികെ) ഇന്ത്യൻ ക്രിസ്ത്യൻ വിവാഹ നിയമം, 1872 പ്രകാരമാണ് നിയന്ത്രിക്കുന്നത്. [1] ഗോവ സംസ്ഥാനത്ത് ക്രിസ്ത്യൻ വ്യക്തി നിയമങ്ങൾ ബാധകമല്ല. ഗോവയിൽ, ഗോവയിലെ താമസക്കാരെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന സിവിൽ നിയമങ്ങളുടെ കൂട്ടമായ ഗോവ സിവിൽ കോഡ് ആണ് ക്രിസ്ത്യാനികൾക്കും ബാധകമാകുക. [2] ഗോവ ഒഴികെ, ഇന്ത്യയിൽ മൊത്തത്തിൽ, വിവിധ മതവിശ്വാസികളെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന വെവ്വേറെ മത-നിർദ്ദിഷ്ട സിവിൽ കോഡുകൾ ഉണ്ട്. മതം, വംശം, ഭാഷാപരമായ അഫിലിയേഷൻ എന്നിവ കണക്കിലെടുക്കാതെ, എല്ലാ ഗോവക്കാരെയും ഒരൊറ്റ സെക്കുലർ കോഡ്/നിയമം ഭരിക്കുന്നു എന്നതിനാൽ ഗോവ ആ നിയമത്തിന് ഒരു അപവാദമാണ്.
ദത്തെടുക്കൽ[തിരുത്തുക]
വിവിധ സംസ്ഥാന ഗവൺമെന്റുകൾ പുറപ്പെടുവിച്ച മാർഗ്ഗനിർദ്ദേശങ്ങളും ചട്ടങ്ങളും പ്രകാരമുള്ള 2006-ലെ ജുവനൈൽ ജസ്റ്റിസ് നിയമത്തിന്റെ സെക്ഷൻ 41 അവലംബിച്ചുകൊണ്ട് ഇന്ത്യയിലെ ക്രിസ്ത്യാനികൾക്ക് കുട്ടികളെ ദത്തെടുക്കാവുന്നതാണ്.
വിവാഹമോചനം[തിരുത്തുക]
ഇനിപ്പറയുന്ന കാരണങ്ങളാൽ ഭാര്യാഭർത്താക്കന്മാർക്ക് വിവാഹമോചനം തേടാം:
- വ്യഭിചാരം
- ക്രൂരത
- നാടുവിട്ടിട്ട് ഏഴു വർഷത്തിലേറെയായി
- രണ്ട് വർഷത്തിലേറെയായി ഭ്രാന്ത്
- രണ്ടു വർഷത്തിലേറെയായി ഭേദമാക്കാനാവാത്ത കുഷ്ഠരോഗം
- മറ്റൊരു മതത്തിലേക്കുള്ള പരിവർത്തനം
- ആദ്യ ശാരീരിക ബന്ധത്തിന് മനഃപൂർവം വിസമ്മതിക്കുന്നു
- 7 വർഷമായി കേട്ടിട്ടില്ല
- രണ്ട് വർഷമായി സാംക്രമിക രൂപത്തിൽ വെനീറൽ രോഗം
- ദാമ്പത്യാവകാശങ്ങൾ പുനഃസ്ഥാപിക്കുന്നതിനുള്ള ഉത്തരവ് അനുസരിക്കുന്നതിൽ പരാജയപ്പെടുന്നു
എന്നിരുന്നാലും, ഇനിപ്പറയുന്ന കൂടുതൽ കാരണങ്ങളാൽ ഭാര്യക്ക് വിവാഹമോചനത്തിനായി കേസു കൊടുക്കാം:
- ബലാത്സംഗം
- സോഡോമി
- മൃഗീയത
- അഗമഗമനം
രക്ഷാകർതൃത്വം[തിരുത്തുക]
ഇന്ത്യയിലെ പ്രായപൂർത്തിയാകാത്ത ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ വ്യക്തിയുടെയും സ്വത്തിന്റെയും കാര്യത്തിൽ അവരുടെ രക്ഷാകർതൃത്വവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കാര്യങ്ങളിൽ ഗാർഡിയൻസ് ആൻഡ് വാർഡ്സ് ആക്ടിലെ (1890 ലെ സെൻട്രൽ ആക്റ്റ് നമ്പർ 8) വ്യവസ്ഥകൾ അനുസരിച്ചാണ് പൊതുവെ നിയന്ത്രിക്കപ്പെടുന്നത്.
വിവാഹം[തിരുത്തുക]
1872-ലെ ഇന്ത്യൻ ക്രിസ്ത്യൻ വിവാഹ നിയമം അനുസരിച്ചാണ് ഇന്ത്യയിലെ ക്രിസ്ത്യൻ വിവാഹങ്ങൾ നിയന്ത്രിക്കുന്നത്. 1956 നവംബർ 1-ന് തൊട്ടുമുമ്പ് തിരുവിതാംകൂർ-കൊച്ചി, മണിപ്പൂർ, ജമ്മു-കശ്മീർ എന്നീ സംസ്ഥാനങ്ങൾ രൂപീകരിച്ച പ്രദേശങ്ങൾ ഒഴികെ ഇന്ത്യ മുഴുവനും നിയമം ബാധകമാണ്. അതിനാൽ, ഇപ്പോൾ കേരളത്തിന്റെ ഭാഗമായ മുൻ തിരുവിതാംകൂർ, കൊച്ചി സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ പ്രദേശങ്ങളിൽ നടക്കുന്ന ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ വിവാഹങ്ങൾക്ക് ഈ നിയമം ബാധകമല്ല.
തമിഴ്‌നാട് ലെജിസ്ലേച്ചർ, 1995ലെ അതിന്റെ നമ്പർ 27-ലെ 22/09/1995-ലെ ഇന്ത്യൻ ക്രിസ്ത്യൻ വിവാഹ നിയമം 1872-ലെ ഇന്ത്യൻ സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ പുനഃസംഘടനയ്ക്ക് ശേഷം തമിഴ്‌നാട്ടിലേക്ക് മാറ്റിയ കന്യാകുമാരി ജില്ലയുടെയും സെങ്കോട്ടൈ താലൂക്കിന്റെയും പ്രദേശങ്ങളിലേക്ക് വ്യാപിപ്പിച്ചു. എന്നിരുന്നാലും, മുൻ നാട്ടുരാജ്യമായ കൊച്ചിയിലെ ക്രിസ്ത്യാനികൾക്കിടയിലുള്ള സിവിൽ വിവാഹങ്ങൾ നിയന്ത്രിക്കുന്നത് കൊച്ചിൻ ക്രിസ്ത്യൻ സിവിൽ മാരേജ് ആക്ട് 1095 ME പ്രകാരമാണ്. ജമ്മു കശ്മീരിലെ ക്രിസ്ത്യാനികൾക്കിടയിലുള്ള സിവിൽ വിവാഹങ്ങൾ നിയന്ത്രിക്കുന്നത് ജമ്മു കശ്മീർ ക്രിസ്ത്യൻ വിവാഹ, വിവാഹമോചന നിയമം, 1957 ആണ്. മണിപ്പൂരിൽ ക്രിസ്ത്യാനികൾക്കിടയിൽ വിവാഹങ്ങൾ നടത്തുന്നതിന് ഒരു നിയമവും ഇല്ല, പകരം ആചാരപരമായ നിയമമോ വ്യക്തിനിയമമോ അവിടെ നിലനിൽക്കുന്നു.
പിന്തുടർച്ച[തിരുത്തുക]
1865-ലെ ഇന്ത്യൻ പിന്തുടർച്ചാവകാശ നിയമം 1925-ലെ ഇന്ത്യൻ പിന്തുടർച്ചാവകാശ നിയമം സമഗ്രമായി ഭേദഗതി ചെയ്യുകയും ഏകീകരിക്കുകയും ചെയ്തു. 1865ലെ ഇന്ത്യൻ പിന്തുടർച്ചാവകാശ നിയമമോ 1925ലെ നിയമമോ ഇന്ത്യയിലുടനീളമുള്ള ക്രിസ്ത്യാനികൾക്ക് ബാധകമായിരുന്നില്ല.
ഇതും കാണുക[തിരുത്തുക]
- ഹിന്ദു വ്യക്തി നിയമം
- മുസ്ലീം വ്യക്തി നിയമം
- ശൈശവ വിവാഹ നിരോധന നിയമം, 2006
- ഹിന്ദു വിവാഹ നിയമം, 1955
- മുസ്ലീം സ്ത്രീകൾ (വിവാഹമോചനത്തിനുള്ള അവകാശങ്ങൾ സംരക്ഷിക്കൽ) നിയമം 1986
- പ്രത്യേക വിവാഹ നിയമം, 1954
അവലംബം[തിരുത്തുക]
- ↑ Shiv Sahai Singh (1 January 1993). Unification of Divorce Laws in India. Deep & Deep Publications. pp. 30–32. ISBN 978-81-7100-592-5.
- ↑ "Goa's Civil Code". mmascgoa.tripod.com.