ബ്ലാക്ക് ആനിസ്
 | ഈ ലേഖനം ഇംഗ്ലീഷ് ഭാഷയിൽ നിന്ന് കൃത്യമല്ലാത്ത/യാന്ത്രികമായ പരിഭാഷപ്പെടുത്തലാണ്. ഇത് ഒരു കമ്പ്യൂട്ടറോ അല്ലെങ്കിൽ രണ്ട് ഭാഷയിലും പ്രാവീണ്യം കുറഞ്ഞ ഒരു വിവർത്തകനോ സൃഷ്ടിച്ചതാകാം. |
ഇംഗ്ലീഷ് നാടോടിക്കഥകളിൽ പറയപ്പെടുന്ന ഒരു ഭീകര രൂപമാണ് ബ്ലാക്ക് ആനിസ് (ബ്ലാക്ക് ആഗ്നസ് അല്ലെങ്കിൽ ബ്ലാക്ക് അന്ന എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു) . ഇരുമ്പ് നഖങ്ങളും നീല മുഖവുമുള്ള മനുഷ്യമാംസത്തോട് (പ്രത്യേകിച്ച് കുട്ടികളുടെ) താല്പര്യമുള്ള ഒരു വികൃതരൂപമുള്ള വൃദ്ധ അല്ലെങ്കിൽ ഒരു ദുർമന്ത്രവാദിനി ആയി കണക്കാക്കുന്ന ഒരു സാങ്കൽപ്പിക രൂപമാണിത്.[1] ലെസ്റ്റർഷെയറിൻ്റെ ഗ്രാമപ്രദേശങ്ങളിൽ വേട്ടയാടുന്നതായി പറയപ്പെടുന്ന അവർ പ്രവേശന കവാടത്തിൽ വലിയ ഒരു ഓക്ക് മരം നിൽക്കുന്ന ഡെയ്ൻ ഹിൽസിലെ ഒരു ഗുഹയിൽ താമസിക്കുന്നതായി അറിയപ്പെട്ടിരുന്നു.[1][2]
ആർക്കും സംശയം തോന്നാതെ കുട്ടികളെയും ആട്ടിൻകുട്ടികളെയും ഭക്ഷിക്കാൻ രാത്രിയിൽ അവർ വരുന്നുവെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു. തുടർന്ന് ഭക്ഷിക്കുന്നവരിൽ നിന്നെടുക്കുന്ന തൊലികൾ ആനിസിന്റെ അരയിൽ ധരിക്കുന്നതിനായി ഉറയ്ക്കിടും മുമ്പ് മരത്തിൽ തൂക്കിയിടുന്നു.[2][3] കുട്ടികളെ തട്ടിയെടുക്കാൻ അവർ വീടുകൾക്കുള്ളിൽ എത്തും. ഐതിഹ്യമനുസരിച്ച്, അവർ ഇരുമ്പ് നഖങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് തൻ്റെ ഗുഹയുടെ ഒരു വശത്ത് നിന്ന് കുത്തനെയുള്ള മണൽക്കൽപ്പാറയിലൂടെ കുഴിക്കുന്നു. അതിലൂടെ ബ്ലാക്ക് ആനിസിൻ്റെ ബോവർ ക്ലോസ് എന്നറിയപ്പെടുന്ന വീട് അവർ സ്വയം ഉണ്ടാക്കുന്നു. കുട്ടികൾ നന്നായി പെരുമാറിയില്ലെങ്കിൽ അവരെ ബ്ലാക്ക് ആനിസിന് കൊടുക്കുമെന്ന് രക്ഷിതാക്കൾ തങ്ങളുടെ കുട്ടികൾക്ക് മുന്നറിയിപ്പ് നൽകുന്നതിലേക്ക് നയിക്കുന്നതുവരെയെത്തി ആനിസിനെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയുള്ള ഐതിഹ്യം .[1][2] ഓക്ക് മരത്തിൻ്റെ ശിഖരങ്ങളിൽ ആർക്കും സംശയം തോന്നാതെ ഇരയിലേക്ക് ചാടാൻ അവർ ഒളിച്ചിരുന്നതായും അറിയപ്പെട്ടിരുന്നു.[1][4]
ആനിസ് പല്ല് കടിക്കുന്നതിലൂടെ അവളുടെ ശബ്ദം ആളുകൾക്ക് കേൾക്കാൻ കഴിയുകയും ആ സമയത്ത് അവർക്ക് വാതിലുകൾ കുറ്റിയിടാനും ജനാലയിൽ നിന്ന് അകന്നുനിൽക്കാൻ സമയം ലഭിക്കുകയും അതിലൂടെ കുട്ടികൾക്ക് രക്ഷപെടാൻ കഴിയുമെന്നും മറ്റ് പുരാവൃത്തങ്ങൾ പ്രസ്താവിക്കുന്നു. ലീസെസ്റ്റർഷെയറിലെ കോട്ടേജുകൾ മനഃപൂർവം ചെറിയ ജനാലകൾ കൊണ്ട് നിർമ്മിച്ചതായതിനാൽ ബ്ലാക്ക് ആനിസിന് ഒരു കൈ മാത്രമേ ജനാലയ്ക്കുള്ളിൽ കടത്താൻ സാധിക്കൂ. അവൾ അലറിക്കരയുമ്പോൾ 5 മൈൽ (8.0 കി.മീ) അകലെവരെ അവളുടെ ശബ്ദം കേൾക്കാമായിരുന്നു. ആനിസിൽ നിന്ന് രക്ഷനേടുന്നതിനായി കുടിലിലുള്ളവർ ജനലിനു കുറുകെ തൊലി മുറുക്കി കെട്ടി അതിനു മുകളിൽ വിശുദ്ധ ഔഷധങ്ങൾ സ്ഥാപിച്ചിരുന്നു.[1][Note 1]
ഉത്ഭവം[തിരുത്തുക]
ബ്ലാക്ക് ആനിസിൻ്റെ ഏറ്റവും പഴയ ലിഖിത പരാമർശം എന്നു പറയപ്പെടുന്നത് പതിനെട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലെ (അല്ലെങ്കിൽ "അടുത്തത്") "ബ്ലാക്ക് ആനിസ് ബോവർ ക്ലോസ്" എന്ന് പരാമർശിക്കുന്ന ഒരു ഭൂമിയുടെ ഉടമസ്ഥാവകാശ രേഖയിൽ നിന്നാണ്.[5]ദി ഫോക്‌ലോർ സൊസൈറ്റി പ്രസിദ്ധീകരിച്ച കൗണ്ടി ഫോക്‌ലോറിൻ്റെ (1895) ആദ്യ വാല്യത്തിൽ 1764 മെയ് 13, 14 തീയതികളിലുള്ള രണ്ട് ആധാരത്തിൽ ഇതിനെക്കുറിച്ച് പരാമർശിക്കുന്നുണ്ട്.[6]
ബ്ലാക്ക് ആനിസിന്റെ രൂപത്തിന് നിരവധി ഉത്ഭവങ്ങൾ ചിലർ അവകാശപ്പെടുന്നുണ്ട്. ഐറിഷ് പുരാണത്തിലെ ഒരു സാങ്കൽപിക ദേവതയായ ഡാനുവിനെ (അല്ലെങ്കിൽ അനു) അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള കെൽറ്റിക് മിത്തോളജിയിൽ ഇതിന്റെ ഉത്ഭവം കണ്ടെത്താമെന്നും അല്ലെങ്കിൽ അത് ജർമ്മനിക് മിത്തോളജിയിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞതാകാം (ഹെൽ കാണുക) എന്നും ടി.സി. ലെത്ത്ബ്രിഡ്ജ് പറയുന്നു.[2]ഡൊണാൾഡ് അലക്‌സാണ്ടർ മക്കെൻസി തൻ്റെ 1917-ലെ മിത്ത്‌സ് ഓഫ് ക്രീറ്റ് ആൻഡ് പ്രീ-ഹെല്ലനിക് യൂറോപ്പ് എന്ന പുസ്‌തകത്തിൽ ഐതിഹ്യത്തിൻ്റെ ഉത്ഭവം പുരാതന യൂറോപ്പിലെ മാതൃദേവതയിലേക്ക് തിരിച്ചുപോകാമെന്ന് നിർദ്ദേശിച്ചു. അത് കുട്ടികളെ വിഴുങ്ങുന്നതായി കരുതിയിരുന്നുവെന്നും അദ്ദേഹം വാദിക്കുന്നു.[7] ഇൻഡിക് കാലി, ഗാലിക് മുയിലേർടീച്ച്, കെയ്‌ലീച്ച് ഭീയേർ,[5]ഗ്രീക്ക് ഡിമീറ്റർ, മെസൊപ്പൊട്ടേമിയൻ ലാബാർട്ടു, ഈജിപ്ഷ്യൻ ഐസിസ്-ഹാതോർ, നെയ്ത്ത് എന്നിവയോട് ബ്ലാക്ക് ആനിസിന് സാമ്യമുള്ളതായി അദ്ദേഹം തിരിച്ചറിയുന്നു. പുരാതന ദേവതയുടെ ത്യാഗത്തിൻ്റെ ജനപ്രിയ ഓർമ്മയിൽ നിന്നാണ് ഐതിഹ്യം ഉരുത്തിരിഞ്ഞത് എന്ന് അഭിപ്രായമുണ്ട്.[8] പുരാവസ്തു വേട്ടയാടൽ കാലഘട്ടത്തിലെ ഐതിഹ്യത്തിന് പ്രചോദിതമായ ദേവിക്ക് കുട്ടികളുടെ പേരിൽ വഴിപാടുകൾ നടത്തിയിരിക്കാമെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു, ഗുഹയുടെ പ്രവേശന കവാടത്തിലെ ഓക്ക് മരം പ്രാദേശിക സംഗമസ്ഥാനങ്ങളുടെ ഒരു സാധാരണ സ്ഥലമാമായിരിക്കാമെന്നും കരുതുന്നു.[5]
എന്നിരുന്നാലും റൊണാൾഡ് ഹട്ടൺ തൻ്റെ ദി ട്രയംഫ് ഓഫ് ദി മൂൺ: എ ഹിസ്റ്ററി ഓഫ് മോഡേൺ പാഗൻ വിച്ച്ക്രാഫ്റ്റ് ഇത്തരം സിദ്ധാന്തങ്ങളോട് വിയോജിക്കുന്നു. ലീസെസ്റ്റർഷെയറിലെ ബ്ലാക്ക് ആനിസ് എന്ന ഇതിഹാസം, മധ്യകാലത്തിന്റെ അവസാനത്തിൽ ലിറ്റിൽ ആൻട്രമിൽ ജനിക്കുകയും ഡെയ്ൻ ഹിൽസിലെ ഒരു ഗുഹയിൽ പ്രാർത്ഥന നടത്തുകയും സ്വിത്ത്‌ലൻഡിലെ പള്ളിമുറ്റത്ത് അടക്കം ചെയ്യുകയും ചെയ്ത ഒരു സന്ന്യാസിനിയായ (അല്ലെങ്കിൽ ചില വിവരങ്ങൾ പ്രകാരം ഒരു പ്രാദേശിക കുഷ്ഠരോഗ കോളനിയെ പരിചരിച്ചിരുന്ന ഒരു ഡൊമിനിക്കൻ കന്യാസ്ത്രീ) ആഗ്നസ് സ്കോട്ട് എന്ന യഥാർത്ഥ വ്യക്തിയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണെന്ന് അദ്ദേഹം അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. [9][10] കുട്ടികളെ ഭയപ്പെടുത്തുന്നതിനോ അല്ലെങ്കിൽ പ്രൊട്ടസ്റ്റൻ്റ് നവീകരണത്തിൽ നിന്ന് ഉയർന്നുവന്ന ആങ്കറൈറ്റ് വിരുദ്ധ വികാരം മൂലമോ സ്കോട്ടിൻ്റെ ഓർമ്മകൾ ബ്ലാക്ക് ആനിസിൻ്റെ പ്രതിച്ഛായയിലേക്ക് വളച്ചൊടിച്ചതായി ഹട്ടൺ അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു.[9] വിക്ടോറിയൻ കാലഘട്ടത്തിൽ, ആഗ്നസ് സ്കോട്ട് അല്ലെങ്കിൽ ആനിസിൻ്റെ കഥ, സമാനമായ പേരുള്ള അനു എന്ന ദേവതയുമായി ആശയക്കുഴപ്പമുണ്ടാക്കി. ലെത്ത്ബ്രിഡ്ജ് ഈ ബന്ധം സ്ഥാപിക്കുകയും ക്രോൺ രൂപത്തിലുള്ള മഹാദേവിയുടെ ആൾരൂപമാണ് ആനിസ് എന്ന് അവകാശപ്പെടുകയും ചെയ്തു. ഇത് വിക്കൻ ഗ്രൂപ്പുകളുടെ പ്രസക്തിക്ക് കാരണമായി.[9]
ബ്ലാക്ക് ആനിസും ആഗ്നസ് സ്കോട്ടും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം ഹട്ടണിന് മുമ്പ് ഉണ്ടായതായതാണെന്ന് 1842 ഫെബ്രുവരി 26-ലെ ലെസ്റ്റർ ക്രോണിക്കിളിൻ്റെ ഒരു ലക്കത്തിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത് കൗണ്ടി ഫോക്‌ലോറിൻ്റെ (1895) ആദ്യ വാല്യത്തിൽ വീണ്ടും അച്ചടിക്കുകയുണ്ടായി.[1][11]
Notes[തിരുത്തുക]
- ↑ Briggs here quotes Ruth Tongue who records these traditions in Forgotten Folk-Tales of the English Counties (1970).
References[തിരുത്തുക]
- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 1.4 1.5 Briggs, Katharine (1976). Encyclopedia of Fairies. Pantheon Books. pp. 24–25. ISBN 978-0-394-73467-5.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 Alexander, Marc (2002). A Companion to the Folklore, Myths & Customs of Britain. BCA. p. 23.
- ↑ Billson, Charles James (1895). "Leicestershire and Rutland" in County Folk-Lore (Vol. 1). The Folklore Society. pp. 4–9.
- ↑ Billson (1895). p. 8.
- ↑ 5.0 5.1 5.2 Mackenzie, Donald A. (1917). Myths of Crete and Pre-Hellenic Europe. Kessinger. pp. 111–122.
- ↑ Billson (1895). pp. 8–9.
- ↑ Black Annis – leicester legend or Widespread Myths
- ↑ Turner, Patricia & Coulter, Charles Russell (2001). Dictionary of Ancient Deities. Oxford University Press. p. 102. ISBN 978-0-19-514504-5.
- ↑ 9.0 9.1 9.2 Hutton, Ronald (2001). The Triumph of the Moon: A History of Modern Pagan Witchcraft. Oxford University Press. pp. 274–275. ISBN 978-0-19-285449-0.
- ↑ BBC – h2g2 – Black Annis – Legend of Leicester
- ↑ Billson (1895). p. 6.