ഡോണറ്റിസം
പാശ്ചാത്യറോമാസാമ്രാജ്യത്തിന്റെ അവസാനനാളുകളിൽ റോമൻ ഭരണത്തിൽ കീഴിലായിരുന്ന ഉത്തരാഫ്രിക്കയിൽ പ്രചാരത്തിലിരുന്ന ഒരു ക്രിസ്തീയവിഭാഗത്തിന്റെ വിശ്വാസസംഹിതയായിരുന്നു ഡോണറ്റിസം. ബെർബർ വംശജനായ ഡോണറ്റസ് മാഗ്നസ് എന്ന മെത്രാന്റെ പേരിൽ നിന്നാണ് ഡോണറ്റിസം എന്ന പേരുണ്ടായത്. ക്രി.വ. നാലാം നൂറ്റാണ്ടിലും അഞ്ചാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആരംഭത്തിലും ഉത്തരാഫ്രിക്കയിലെ ഭൂരിപക്ഷം ക്രിസ്ത്യാനികളും പിന്തുടർന്നിരുന്ന[അവലംബം ആവശ്യമാണ്] ഈ വിശ്വാസസംഹിതയെ വ്യവസ്ഥാപിത സഭാനേതൃത്വം പാഷണ്ഡതയായി മുദ്രകുത്തി. റോമാസാമ്രാജ്യത്തിൽ ക്രിസ്തുമതം നിയമവിരുദ്ധമായിരുന്നപ്പോൾ, ക്രി.വ. 303-305 കാലത്ത് ഡയോക്ലിഷ്യൻ ചക്രവർത്തിയുടെ ഭരണകൂടത്തിന്റെ പീഡനത്തെ ഭയന്ന് വിശ്വാസത്തിൽ നിന്ന് താത്കാലികമായി വ്യതിചലിക്കുകയും വിശുദ്ധഗ്രന്ഥങ്ങൾ തീയിലെരിക്കാനായി ഭരണാധികാരികൾക്കു കൈമാറുകയും ചെയ്ത മെത്രാന്മാരേയും പുരോഹിതന്മാരേയും മറ്റും കൂദാശകൾ നടത്താൻ അനുവദിക്കുന്നത് ക്രിസ്തീയവിശുദ്ധിയിൽ വിട്ടുവീഴ്ചചെയ്യുന്നതിനു തുല്യമാകുമെന്നും വിശ്വാസത്തിൽ ചാഞ്ചല്യം കാട്ടിയവരോ അവരിൽ നിന്നു പൗരോഹിത്യം സ്വീകരിച്ചവരോ നൽകുന്ന കൂദാശകൾ സാധുവല്ലെന്നുമുള്ള നിലപാടെടുത്തവരായിരുന്നു ഡോണറ്റിസ്റ്റുകൾ. സഭ, പുരോഹിതന്മാരെ ഉപകരണമാക്കി നൽകുന്ന കൂദാശകളെ അവരുടെ വ്യക്തിപരമായ പാപം ബാധിക്കയില്ലെന്നതായിരുന്നു ഔദ്യോഗികസഭയുടെ നിലപാട്. സഭ വിശുദ്ധിയുടെ കൂടാരമാണെന്ന് ഡൊണാറ്റിസ്റ്റുകളും, ഈ ലോകത്തിലെ സഭ പാപികളുടേയും വിശുദ്ധരുടേയും സമ്മിശ്ര കൂട്ടായ്മയാണെന്ന് യാഥാസ്ഥിതികരും വാദിച്ചു.[1]
ഡോണറ്റിസ്റ്റുകൾക്കെതിരായുള്ള പോരാട്ടത്തിൽ അവരെ സൗഹൃദസംവാദങ്ങളും അനുനയവും വഴി രഞ്ജിപ്പിക്കാനുള്ള അഗസ്തീനോസിന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ഔദ്യോഗികസഭയുടെ ശ്രമങ്ങൾ വിജയിച്ചില്ല. അവർക്കെതിരായുള്ള പോരാട്ടത്തിൽ ഒടുവിൽ അഗസ്തീനോസ് റോമൻ ഭരണകൂടത്തിന്റെ സഹായം തേടുകയും, ഒരളവുവരെ വധശിക്ഷയോളമെത്താത്ത ബലപ്രയോഗത്തെപ്പോലും പിന്തുണയ്ക്കുകയും ചെയ്തു. ആഫ്രിക്കൻ ദേശീയതയുമായുള്ള ബന്ധം ഡോണറ്റിസ്റ്റുകൾക്ക് കരുത്തേകിയപ്പോൾ ഔദ്യോഗികസഭയ്ക്ക് റോമൻ ഭരണകൂടത്തിന്റെ പിന്തുണയുണ്ടായിരുന്നു. ഇതിനിടയ്ക്കും രമ്യതയ്ക്കുള്ള ശ്രമങ്ങളും തുടരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതിന്റെ ഭാഗമായി, റോമൻ ഭരണകൂടം നിയോഗിച്ച മാർസെല്ലിനസ് എന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥന്റെ മുൻപാകെ ഡൊണാറ്റിസ്റ്റ് പക്ഷത്തേയും ഔദ്യോഗിക പക്ഷത്തേയും മെത്രാന്മാർ അവരുടെ നിലപാടുകൾ അവതരിപ്പിച്ചു. ക്രി.വ. 411 ജൂൺ 1, 3, 8 തിയതികളിൽ കാർത്തേജിലെ ഒരു സ്നാനഘട്ടത്തിലായിരുന്നു ഈ കൂടിക്കാഴ്ച.[2] ഇരുവിഭാഗത്തിന്റെയും വാദങ്ങൾ കേട്ട മാർസെല്ലിനസ് ഡോണറ്റിസ്റ്റുകൾക്കെതിരെ വിധിച്ചെങ്കിലും സാധുതയുള്ള കൂദാശകളുടെ സ്രോതസ്സായ ആഫ്രിക്കയിലെ "സത്യസഭ" തങ്ങളുടേതാണെന്ന നിലപാടിൽ ഡോണറ്റിസ്റ്റുകൾ ഉറച്ചു നിന്നു. "സർക്കംസെലിയന്മാർ" എന്ന തീവ്രവാദിവിഭാഗവുമായി ഡോണറ്റിസ്റ്റുകൾക്കുണ്ടായിരുന്ന ബന്ധം, അവരെ അക്രമികളായി മുദ്രകുത്തി അമർച്ച ചെയ്യുന്നതിൽ ഔദ്യോഗികസഭയ്ക്കും റോമൻ ഭരണകൂടത്തിനും ന്യായീകരണമായി. ഒടുവിൽ ഭരണകൂടം, ഡൊണാറ്റിസ്റ്റായിരിക്കുന്നത് നിയമവിരുദ്ധമായി പ്രഖ്യാപിക്കുകയും അവരുടെ ദേവാലയങ്ങൾ ബലം പ്രയോഗിച്ച് യാഥാസ്ഥിതിക വിഭാഗത്തിന്റെ നിയന്ത്രണത്തിൽ കൊണ്ടുവരുകയും ചെയ്തതോടെ ആ ക്രിസ്തീയ വിഭാഗം ക്ഷയിച്ച് ക്രമേണ അപ്രത്യക്ഷമായി.[3] പീഡനത്തിന്റെ രൂക്ഷത, സർക്കംസെലിയന്മാരെപ്പോലെ തീവ്രവാദികളായ ഡോണസ്റ്റുകളിൽ ചിലരെ ആത്മഹത്യയിലേയ്ക്കു പോലും നയിച്ചു. എങ്കിലും, ക്രി.വ. 7-8 നൂറ്റാണ്ടുകളിലെ അറേബ്യൻ ആക്രമണം വരെ ഡോണറ്റിസം നാമമാത്രമായാണെങ്കിലും ഉത്തരാഫ്രിക്കയിൽ നിലനിന്നു.[4]
ഉത്തരാഫ്രിക്കയിലെ ഭൂരിക്ഷദേശീയസഭയായിരുന്ന ഡോണറ്റിസ്റ്റുകളെ നശിപ്പിക്കുക വഴി കത്തോലിക്കാസഭ, ആഫ്രിക്കയിലെ ക്രിസ്തുമതത്തിന്റെ തന്നെ തിരോധാനത്തിനു വഴിതുറക്കുകയാണ് ചെയ്തതെന്ന് വിമർശിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ഡോണറ്റിസ്റ്റുകൾക്കെതിരായുള്ള ഔദ്യോഗികസഭയുടെ പോരാട്ടത്തിനു നേതൃത്വം കൊടുത്ത അഗസ്തീനോസിന്റെ ജീവിതാവസാനത്തോടടുത്തു തന്നെ നടന്ന വാൻഡൽ ആക്രമണത്തേയും പിൽക്കാലത്തെ ഇസ്ലാമിക മുന്നേറ്റത്തേയും ചെറുക്കാൻ ആഫ്രിക്കൻ സഭയ്ക്ക് കഴിയാതെ പോയത് ദേശീയ ക്രിസ്തീയതയുടെ നാശം മൂലമാണെന്നാണ് വാദം.[5][ക]
കുറിപ്പുകൾ
[തിരുത്തുക]ക.^ അഗസ്തീനോസ് സ്വയം അതിസഫലമായി നയിച്ച സഭാതലത്തിലുള്ള അട്ടിമറി (ecclesiastical putsch) ദേശീയ സഭയ്ക്കെതിരെ നടന്നില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ, ആഫ്രിക്കയിലെ അടിയുറച്ച ക്രിസ്തീയത ഇത്രയെളുപ്പം തകിടം മറിക്കപ്പെടുകയും ഒടുവിൽ പിഴുതെറിയപ്പെടുകയും ചെയ്യില്ലായിരുന്നു. കാതോലികതയുടെ പേരിൽ എല്ലാവരേയും തന്റേയും സർക്കാരിന്റേയും താളം തുള്ളികളാക്കാനായി, റോമൻ സർക്കാരിന്റെ ശക്തിയും പിടിപ്പുകേടും പൂർണ്ണമായി തന്റെ സഹമതസ്ഥർക്കെതിരെ അദ്ദേഹം ഉപയോഗിച്ചു.[5]
അവലംബം
[തിരുത്തുക]- ↑ Augustine of Hippo, A Biography, പീറ്റർ ബ്രൗൺ, പുറം 208
- ↑ പീറ്റർ ബ്രൗൺ, പുറം 332
- ↑ പീറ്റർ ബ്രൗൺ, പുറങ്ങൾ 210-11, 231
- ↑ "Donatism." Cross, F. L., ed. The Oxford dictionary of the Christian church. New York: Oxford University Press. 2005
- ↑ 5.0 5.1 Augustine, A New Biography, James J. O'Donnell(പുറങ്ങൾ 222 & 322)