ഏജ് ഓഫ് കൺസെന്റ് ആക്റ്റ്, 1891
| ഇന്ത്യൻ ക്രിമിനൽ നിയമഭേദഗതി നിയമം, 1891 | |
|---|---|
| 1882-ലെ ഇന്ത്യൻ ശിക്ഷാനിയമങ്ങൾ ക്രിമിനൽ നിയമസംഹിത എന്നിവയിലുള്ള ഭേദഗതിക്കായുള്ള നിയമം | |
| നിയമം നിർമിച്ചത് | Imperial Legislative Council |
| തീയതി | 19 മാർച്ച് 1891 |
| റദ്ദാക്കിയ തീയതി | 26 ജനുവരി 1950 |
| നിയമനിർമ്മാണ ചരിത്രം | |
| Bill | ഇന്ത്യൻ പീനൽ കോഡ് ആൻഡ് കോഡ് ഓഫ് ക്രിമിനൽ പ്രൊസീജർ, 1882 അമെന്റ്മെന്റ് ബിൽ |
| ബിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച തിയതി | 9 ജനുവരി 1891 |
| അവതരിപ്പിച്ചത് | സർ ആൻഡ്രൂ സ്കോബിൾ |
| Second reading | മാർച്ച്, 1891 |
| നിലവിലെ സ്ഥിതി: റദ്ദാക്കി | |
ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യയിൽ 1891-ൽ നിലവിൽ വന്ന ഒരു നിയമമാണ് ഏജ് ഓഫ് കൺസെന്റ് ആക്ട്, 1891 അഥവാ ആക്ട് X ഓഫ് 1891. ഈ നിയമപ്രകാരം വിവാഹിതരോ അവിവാഹിതരോ ആയ പെൺകുട്ടികളുടെ ലൈംഗികബന്ധത്തിനായുള്ള സമ്മതപ്രായം ചുരുങ്ങിയത് 10 വയസ് എന്നുണ്ടായിരുന്നത് 12 വയസായി ഉയർത്തി. മറിച്ചുള്ളവ ബലാത്സംഗത്തിന്റെ പരിധിയിൽ വരുമെന്നും ക്രിമിനൽ നിയമനടപടികൾക്ക് വിധേയമാകുമെന്നും നിയമം അനുശാസിച്ചു[1][nb 1]. നിലവിലുണ്ടായിരുന്ന 1882-ലെ[nb 2] സമാനനിയമമനുസരിച്ച് 10 വയസായിരുന്നു സമ്മതപ്രായം. ഈ നിയമത്തിന്റെ ഭേദഗതിയായി വന്ന പുതിയ ബിൽ [2] നിയമമായി മാറുകയായിരുന്നു[2][3][nb 3]. നിയമം നിലവിൽ വന്നെങ്കിലും കണിശമായി നടപ്പാക്കപ്പെട്ടില്ല ഇത്[4].
പശ്ചാത്തലം
വ്യാപകമായി നിലനിന്നിരുന്ന ശിശുവിവാഹങ്ങൾ നിയന്ത്രിക്കുകയായിരുന്നു നിയമത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം. പെട്ടെന്ന് ഈ നിയമനിർമ്മാണത്തിലേക്ക് നയിച്ചത് രണ്ട് കേസുകളായിരുന്നു.
കേസുകൾ
1875-ൽ പതിനൊന്നാം വയസ്സിൽ വിവാഹിതയായ രുക്മാഭായ്, പക്ഷെ തന്റെ ഭർത്താവായിരുന്ന ദാദാജി ബികാജിയെ ഒന്നിച്ചുള്ള ജീവിതമാരംഭിക്കാൻ അനുവദിച്ചിരുന്നില്ല. തന്റെ വളർത്തച്ഛനായ ശക്താറാം അർജുൻ പിന്തുണച്ചതോടെ രുക്മാഭായ് ഭർതൃഭവനത്തിലേക്ക് പോകാൻ വിസമ്മതിച്ചു. 1884-ൽ വളർത്തച്ഛനെതിരെ കേസുമായി ബികാജി രംഗത്തുവന്നു. ചെറുപ്രായത്തിൽ നടത്തപ്പെട്ട വിവാഹമായതിനാൽ ഭർതൃവീട്ടിലേക്ക് പോകാൻ നിർബന്ധിക്കാനാവില്ലെന്ന 1885-ലെ ആദ്യ വിധി രുക്മാഭായിക്ക് അനുകൂലമായിരുന്നു. 1886-ൽ വീണ്ടും വിചാരണക്ക് വന്ന കേസിനിടയിൽ പക്ഷെ കാര്യങ്ങൾ മാധ്യമങ്ങളും നേതാക്കളും ബികാജിക്കനുകൂലമായി വ്യാപകമായ പ്രചാരണം നടത്തി. ഹിന്ദു വികാരങ്ങളെ നോവിപ്പിക്കുന്ന വിധിയായി അവരതിനെ വ്യാഖ്യാനിച്ചു. 1887-ലെ അന്തിമ വിധിയിൽ ഹിന്ദു നിയമപ്രകാരം ഭർത്താവിന്റെ കൂടെ പോകാൻ കോടതി വിധിച്ചു. [5][6]. അല്ലെങ്കിൽ ആറുമാസത്തെ ജയിൽ വാസമാണ് കോടതി രുക്മാഭായ്ക്ക് വിധിച്ചത്. തടവ് തെരഞ്ഞെടുത്തതായി രുക്മാഭായ് പറഞ്ഞു. ഇതോടെ കാര്യങ്ങൾ കൂടുതൽ വിവാദങ്ങളിലേക്ക് നീങ്ങി. രുക്മാഭായ് ഇംഗ്ലീഷ് വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ ഫലമായാണ് വിമതസ്വരമുയർത്തുന്നതെന്ന് പറഞ്ഞ ബാലഗംഗാധര തിലകൻ ഹിന്ദുമതം അപകടത്തിലാണെന്ന് പ്രഖ്യാപിച്ചു.
രണ്ടാമത്തെ കേസിൽ 1887-ൽ ഫൂൽമണി ദാസി എന്ന പതിനൊന്നുകാരി നവവധു, ഭർത്താവിന്റെ നിർബന്ധിത ലൈംഗികബന്ധത്താൽ മരിച്ചിരുന്നു. വിവാഹേതര ബലാത്സംഗങ്ങൾ മാത്രവേ നിയമപ്രകാരം കുറ്റകരമാവൂ എന്നതിനാൽ തുടർന്ന് നടന്ന കോടതിവ്യവഹാരത്തിൽ ഭർത്താവ് കുറ്റവിമുക്തനാക്കപ്പെടുകയായിരുന്നു.
ഈ സംഭവങ്ങളെത്തുടർന്ന്[7][8] നിയമഭേദഗതിയെക്കുറിച്ച് ബ്രിട്ടീഷുകാർ ആലോചിച്ചുതുടങ്ങി[9][10]. 1882-ലെ നിയമം പ്രകാരം സമ്മതപ്രായം 10 ഉണ്ടായിരുന്നത് 12 ആക്കിയതോടൊപ്പം[6] [11] [5] വിവാഹിതരായ ശിശുക്കളെക്കൂടി നിയമപരിധിയിൽ കൊണ്ടുവന്നു.
ബിൽ അവതരണം-നിയമനിർമ്മാണം
1891 ജനുവരി 9-ന് കൽക്കത്തയിലെ ലെജിസ്ലേറ്റീവ് കൗൺസിലിൽ സർ ആൻഡ്രൂ സ്കോബിൾ ബിൽ അവതരിപ്പിച്ചു[2]. ഹിന്ദു നിയമങ്ങളിൽ ഇടപെടുന്നതായി കരുതുമെന്നതിനാൽ സർ രമേഷ് സുന്ദർ മിറ്റർ എന്ന കൗൺസിൽ അംഗം എതിർത്തെങ്കിലും മറ്റ് അംഗങ്ങളെല്ലാം പിന്തുണച്ചതിനാൽ ബിൽ 19 മാർച്ച് 1891-ന് നിയമമായി മാറി.[2][3]
പ്രതികരണങ്ങൾ
ഇന്ത്യൻ പരിഷ്കർത്താവായിരുന്ന ബെഹ്റാംജി മലബാറി, സ്ത്രീസംഘടനകൾ[12], സാമൂഹ്യസംഘടനകൾ തുടങ്ങിയവർ നിയമത്തെ സ്വാഗതം ചെയ്ത് രംഗത്ത് വന്നു. എന്നാൽ ബാലഗംഗാധരതിലകൻ ഉൾപ്പെടെയുള്ള തീവ്ര ഹിന്ദു നേതാക്കൾ നിയമത്തിനെതിരെ രംഗത്ത് വന്നു. മറ്റ് മിതവാദി ദേശീയനേതാക്കളും പൊതുവിൽ ബ്രിട്ടീഷ് ഇടപെടലിനെതിരായിരുന്നു[13].
കുറിപ്പുകൾ
റഫറൻസുകൾ
- ↑ Sinha, Mrinalini (1995). Colonial masculinity: the 'manly Englishman' and the' effeminate Bengali' in the late nineteenth century. Manchester: Manchester University Press. p. 138. ISBN 978-0-7190-4653-7.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 Heimsath, Charles H. (1962), "The Origin and Enactment of the Indian Age of Consent Bill, 1891", Journal of Asian Studies, vol. 21, no. 4, pp. 491–504, doi:10.1017/s0021911800112653, JSTOR 2050879, pages 502–503.
- ↑ 3.0 3.1 Mrinalini Sinha (1995). Colonial masculinity: the 'manly Englishman' and the' effeminate Bengali' in the late nineteenth century. Manchester University Press ND. p. 146. ISBN 978-0-7190-4653-7.
- ↑ Van der Veer, Peter. Imperial Encounters: Religion and Modernity in India and Britain. Princeton, 2001. 96. (Google book search)
- ↑ 5.0 5.1 Chandra, Sudhir (1996). "Rukhmabai: Debate over Woman's Right to Her Person". Economic and Political Weekly. 31 (44): 2937–2947. JSTOR 4404742.
- ↑ 6.0 6.1 Bandyopādhyāẏa, Śekhara. From Plassey to Partition: A History of Modern India. Orient Blackswan, 2004. 237-238. ISBN 81-250-2596-0 (Google book search)
- ↑ Van der Veer, Peter. Imperial Encounters: Religion and Modernity in India and Britain. Princeton, 2001. 96. (Google book search)
- ↑ Majumdar, Rochona. "Silent no longer." India Today 26 October 2007.
- ↑ Sarkar, Tanika. "A Prehistory of Rights: The Age of Consent Debate in Colonial Bengal, Feminist Studies." 2000.
- ↑ George Robb and Nancy Erber, eds. Disorder in the Court: Trials and Sexual Conflict at the Turn of the Century. New York University Press, 1999. 33-35. ISBN 0-8147-7526-8
- ↑ Karkarjkia, Rustomji Pestonji. India: Forty Years of Progress and Reform, Being a Sketch of the Life and Times of Behramji M. Malabari. H. Frowde, 1896. 128. ( Google book search)
- ↑ George Robb and Nancy Erber, eds. Disorder in the Court: Trials and Sexual Conflict at the Turn of the Century. New York University Press, 1999. 33-35. ISBN 0-8147-7526-8
- ↑ Werner Menski (2008). Hindu Law: Beyond Tradition and Modernity. OUP India. p. 471. ISBN 978-0-19-908803-4.
ഉദ്ധരിച്ചതിൽ പിഴവ്: <ref> റ്റാഗുകൾ "nb" സംഘത്തിൽ ഉണ്ട്, പക്ഷേ ബന്ധപ്പെട്ട <references group="nb"/> റ്റാഗ് കണ്ടെത്താനായില്ല