അന്റോണിയോ നെഗ്രി

വിക്കിപീഡിയ, ഒരു സ്വതന്ത്ര വിജ്ഞാനകോശം.
Antonio Negri
Antonio Negri on 21 November 2009
ജനനം(1933-08-01)1 ഓഗസ്റ്റ് 1933
Padua, Italy
മരണം16 ഡിസംബർ 2023(2023-12-16) (പ്രായം 90)
Paris, France
കാലഘട്ടംContemporary philosophy
പ്രദേശംWestern philosophy
ചിന്താധാരContinental philosophy
Autonomist Marxism
Neo-Spinozism[1][2][3][4][5]
പ്രധാന താത്പര്യങ്ങൾPolitical philosophy · Class conflict · Globalization · Commons · Biopolitics
ശ്രദ്ധേയമായ ആശയങ്ങൾPhilosophy of globalization · multitude · theory of Empire · Constituent power · Immaterial labour[6] · Post-fordism · Altermodernity · Refusal of work
സ്ഥാപനങ്ങൾUniversity of Padua[7]
Paris VIII (Vincennes)
Paris VII (Jussieu)[7]
École Normale Supérieure[7]
Collège international de philosophie
സ്വാധീനിച്ചവർ
സ്വാധീനിക്കപ്പെട്ടവർ

1933-ൽ ഇറ്റാലിയൻ പ്രദേശമായ വെനെറ്റോയിലെ പാദുവയിൽ ജനിച്ച അന്റോണിയോ നെഗ്രി ഒരു രാഷ്ട്രീയ തത്ത്വചിന്തകനായിരുന്നു. അദ്ദേഹം സ്വയംഭരണവാദത്തിന്റെ ഏറ്റവും പ്രമുഖനായ സൈദ്ധാന്തികന്മാരിൽ ഒരാളായി അറിയപ്പെടുന്നു, കൂടാതെമൈക്കൽ ഹാർഡുമായി ചേർന്ന് എഴുതിയ എംപയർ എന്ന പുസ്തത്തിലൂടെയും ബറൂച്ച് സ്പിനോസ എന്ന തത്ത്വചിന്തകനെക്കുറിച്ചുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രവർത്തനത്തിനും അദ്ദേഹം പ്രശസ്തനാണ്.[8][9][10][11] രാഷ്ട്രീയ തത്വശാസ്ത്ര പ്രൊഫസറായിരുന്ന നെഗ്രി 1969-ൽ വർക്കർ പവർഗ്രൂപ്പ് സ്ഥാപിച്ചു. അന്റോണിയോ നെഗ്രി വിപ്ലവ ബോധം പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന വളരെ സ്വാധീനമുള്ള പുസ്തകങ്ങൾ രചിച്ചിട്ടുണ്ട്. 1970-കളുടെ അവസാനത്തിൽ, ഇടതുപക്ഷ തീവ്രവാദ സംഘടനയായ റെഡ് ബ്രിഗേഡ്‌സിന്റെ സൂത്രധാരൻ ആണെന്നതടക്കമുള്ള ഉൾപ്പെടെയുള്ള വിഷയങ്ങളിൽ അദ്ദേഹം കുറ്റാരോപിതനായിരുന്നു. 1978 മെയ് മാസത്തിൽ ഇറ്റലിയുടെ പ്രധാനമന്ത്രിയും നേതാവുമായ ആൽഡോ മോറോയെ തട്ടിക്കൊണ്ടുപോയതിൽ റെഡ് ബ്രിഗേഡ് ഉൾപ്പെട്ടിരുന്നു. എന്നിരുന്നാലും ഇടതുപക്ഷ തീവ്രവാദ സംഘടനകളുമായുള്ള നെഗ്രിയുടെ കൂട്ടുകെട്ടിനെക്കുറിച്ചുള്ള ചോദ്യം ഒരു വിവാദ വിഷയമാണ്.[12]

1984-ൽ അദ്ദേഹത്തെ ശിക്ഷിക്കുകയും 30 വർഷത്തെ തടവിന് ശിക്ഷിക്കുകയും ചെയ്തു.[13] 1960 കളിലും 1970 കളിലും രാഷ്ട്രീയ പ്രവർത്തകരുടെ അക്രമങ്ങൾക്ക് ധാർമ്മിക ഉത്തരവാദിത്തം എന്ന കുറ്റം ചുമത്തി അദ്ദേഹത്തെ നാല് വർഷത്തേക്ക് കൂടി ശിക്ഷിച്ചു.[14] സംഘം ചേരൽ, സ്റ്റേറ്റിനെതിരായ കലാപം എന്നിവ ഉൾപ്പെടെ ഉൾപ്പെടെ നിരവധി കുറ്റങ്ങൾ ചുമത്തി. രണ്ട് കൊലപാതകങ്ങളിൽ പങ്കാളിയായതിന് ശിക്ഷിക്കപ്പെട്ടു. തുടർന്ന് ഫ്രാൻസിലേക്ക് പലായനം ചെയ്ത അദ്ദേഹം 1997-ൽ ശിക്ഷാകാലാവധി മുപ്പതു വർഷത്തിൽ നിന്ന് പതിമൂന്നു വർഷമായി കുറച്ചതിനു ശേഷം അദ്ദേഹം ഇറ്റലിയിലേക്ക് മടങ്ങി.[15] അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഏറ്റവും സ്വാധീനമുള്ള പല പുസ്തകങ്ങളും അദ്ദേഹം ശിക്ഷാകാലയളവിൽ രചിച്ചവയാണ്. ചലച്ചിത്ര സംവിധായിക അന്ന നെഗ്രിയുടെ പിതാവായിരുന്നു അന്റോണിയോ നെഗ്രി.

ഡെല്യൂസിനെപ്പോലെ, സ്പിനോസയുമായുള്ള നെഗ്രിയുടെ അടുപ്പം സമകാലിക തത്ത്വചിന്തയിൽ പ്രസിദ്ധമാണ്.[16][17] അൽത്തൂസറിനും ഡെലൂസിനും ഒപ്പം, 20-ാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനത്തിലും 21-ആം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിലും ഭൂഖണ്ഡ തത്ത്വചിന്തയിലെ ഫ്രഞ്ച്-പ്രചോദിത നവ-സ്പിനോസിസത്തിന്റെ കേന്ദ്ര വ്യക്തികളിൽ ഒരാളാണ് അദ്ദേഹം.[18][5][19][20][21] 18-ആം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനത്തിലും 19-ആം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിലും ജർമ്മൻ ചിന്തകർ (പ്രത്യേകിച്ച് ജർമ്മൻ റൊമാന്റിക്‌സ്, ആദർശവാദികൾ) സ്‌പിനോസ വീണ്ടും കണ്ടെത്തിയതിന് ശേഷമുള്ള സ്പിനോസയുടെ തിരിച്ചുവരവായിരുന്നു ഇവരിലൂടെയുള്ളത്.

ആദ്യകാല ജീവിതം[തിരുത്തുക]

അന്റോണിയോ നെഗ്രിയുടെ പിതാവ് ബൊലോഗ്ന നഗരത്തിൽ നിന്നുള്ള സജീവ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പോരാളിയായിരുന്നു, നെഗ്രിക്ക് രണ്ട് വയസ്സുള്ളപ്പോൾ പിതാവ് മരിച്ചു. പിതാവിന്റെ രാഷ്ട്രീയ ഇടപെടലുകൾ ചെറുപ്പം മുതലേ നെഗ്രിയെ മാർക്സിസവുമായി പരിചിതനാക്കി, അമ്മ പോഗിയോ റസ്‌കോ അധ്യാപികയായിരുന്നു. പാദുവ സർവ്വകലാശാലയിൽ അക്കാഡമിക് ജീവിതം നേടിയ അദ്ദേഹം, നിയമപരവും ഭരണഘടനാപരവുമായ സിദ്ധാന്തങ്ങൾ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന ഒരു പ്രത്യേക ഇറ്റാലിയൻ മേഖലയായ ഡോട്രിന ഡെല്ലോ സ്റ്റാറ്റോ അഥവാ സ്റ്റേറ്റ് തിയറിയിൽ പ്രൊഫസറായി സ്ഥാനക്കയറ്റം നേടി. 1960-കളുടെ തുടക്കത്തിൽ, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുടെ മണ്ഡലത്തിന് പുറത്ത് ഇറ്റലിയിൽ മാർക്സിസത്തിന്റെ ബൗദ്ധിക പുനർജന്മത്തെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന ക്വാഡേർനി റോസി എന്ന ജേണലിന്റെ എഡിറ്റോറിയൽ ഗ്രൂപ്പിൽ നെഗ്രി ചേർന്നു.

അറസ്റ്റും ഒളിവുജീവിതവും[തിരുത്തുക]

1978 മാർച്ച് 16 ന്, മുൻ ഇറ്റാലിയൻ പ്രധാനമന്ത്രിയും ക്രിസ്ത്യൻ ഡെമോക്രാറ്റ് പാർട്ടി നേതാവുമായ ആൽഡോ മോറോയെ റെഡ് ബ്രിഗേഡ്സ് റോമിൽ തട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി, അദ്ദേഹത്തിന്റെ അഞ്ചംഗ അംഗരക്ഷകൻ റോമിലെ വിയാ ഫാനിയിൽ തട്ടിക്കൊണ്ടുപോയ സ്ഥലത്ത് വെച്ച് കൊലചെയ്യപ്പെട്ടു. തട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി നാൽപ്പത്തിയഞ്ച് ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം, റെഡ് ബ്രിഗേഡ്സ് അയാളുടെ കുടുംബത്തെ ഫോണിൽ വിളിച്ചു, ഭർത്താവിന്റെ ആസന്നമായ മരണത്തെക്കുറിച്ച് മോറോയുടെ ഭാര്യയെ അറിയിച്ചു.[15] സംഭാഷണം റെക്കോർഡ് ചെയ്യുകയും പിന്നീട് സംപ്രേക്ഷണം ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. ആ സമയത്ത് നെഗ്രിയെ അറിയാവുന്ന നിരവധി ആളുകൾ വിളിച്ചത് അദ്ദേഹമാണെന്ന് പറഞ്ഞങ്കിലും, വിളിച്ചത് വലേരിയോ മൊറൂച്ചി ആണെന്ന് പിന്നീട് വെളിപ്പെട്ടു.[22][23] ഒമ്പത് ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം തലയിൽ വെടിയേറ്റ് മരിച്ച നിലയിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മൃതദേഹം നഗരപാതയിൽ ഉപേക്ഷിച്ച നിലയിൽ കണ്ടെത്തി.

1979 ഏപ്രിൽ 7-ന്, രാഷ്ട്രീയ പ്രേരിത അറസ്റ്റിൽ, നെഗ്രിക്കും മറ്റ് പ്രവർത്തകർക്കും എതിരെ തട്ടിക്കൊണ്ടുപോകൽ, കൊലപാതകം, കലാപം എന്നീ കുറ്റങ്ങൾ ചുമത്തി.[24] പഡോവയുടെ പബ്ലിക് പ്രോസിക്യൂട്ടർ പിയട്രോ കാലോഗെറോ അവർ റെഡ് ബ്രിഗേഡിന്റെ രാഷ്ട്രീയ വിഭാഗത്തിൽ പങ്കാളികളാണെന്നും അങ്ങനെ ഇറ്റലിയിലെ ഇടതുപക്ഷ ഭീകരതയ്ക്ക് പിന്നിൽ ഉണ്ടെന്നും ആരോപിച്ചു. റെഡ് ബ്രിഗേഡിന്റെ നേതൃത്വം, 1978-ൽ ക്രിസ്ത്യൻ ഡെമോക്രാറ്റിക് പാർട്ടിയുടെ പ്രസിഡന്റ് ആൽഡോ മോറോയെ തട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി കൊലപ്പെടുത്തിയതിന്റെ സൂത്രധാരൻ, ഗവൺമെന്റിനെ അട്ടിമറിക്കാൻ ഗൂഢാലോചന തുടങ്ങിയ നിരവധി കുറ്റങ്ങളാണ് നെഗ്രിക്കെതിരെ ചുമത്തിയിരുന്നത്.[25] അക്കാലത്ത്, നെഗ്രി പാദുവ സർവകലാശാലയിലെ പൊളിറ്റിക്കൽ സയൻസ് പ്രൊഫസറും പാരീസിലെ എക്കോൾ നോർമലെ സുപ്പീരിയൂരിലെ വിസിറ്റിംഗ് ലക്ചററുമായിരുന്നു. ഒരു അക്കാദമിക് വിദഗ്ധൻ ഇത്തരം സംഭവങ്ങളിൽ പങ്കാളിയാകുന്നത് ഇറ്റാലിയൻ പൊതുജനങ്ങളെ ഞെട്ടിച്ചു.[15]

ഒരു വർഷത്തിനുശേഷം, ആൽഡോ മോറോയെ തട്ടിക്കൊണ്ടുപോയതിൽ നിന്ന് നെഗ്രി കുറ്റവിമുക്തനാക്കപ്പെട്ടു, പ്രോസിക്യൂഷനുമായി സഹകരിക്കാൻ തീരുമാനിച്ച BR-ലെ ഒരു നേതാവ്, നെഗ്രിക്ക് "റെഡ് ബ്രിഗേഡുകളുമായി ഒരു ബന്ധവുമില്ല" എന്ന് സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തിയതിന് ശേഷം,[13] നെഗ്രിക്കെതിരായ 'സായുധ കലാപം' എന്ന ആരോപണം ഭരണകൂടം അവസാന നിമിഷം ഒഴിവാക്കപ്പെട്ടു, ഇക്കാരണത്താൽ, പ്രോസിക്യൂട്ടർ ആവശ്യപ്പെട്ട 30 വർഷതടവും ജീവപര്യന്തവും അദ്ദേഹത്തിന് ലഭിച്ചില്ല, എന്നാൽ രാഷ്ട്രീയ പ്രവർത്തകനായ കാർലോ സരോനിയോയുടെ കൊലപാതകത്തിനും പ്രേരണ നൽകിയതിനും, പരാജയപ്പെട്ട ബാങ്ക് കവർച്ചയ്ക്കിടെ ആൻഡ്രിയ ലോംബാർഡിനി എന്ന കാരാബിനിയറെ കൊലപ്പെടുത്തിയതിനോട് 'ധാർമ്മികമായി യോജിച്ചതിനും' 30 വർഷം തടവ് ലഭിച്ചു.

അദ്ദേഹത്തിന്റെ തത്ത്വചിന്തകരായ സമപ്രായക്കാർ നെഗ്രിയുടെ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ പിഴവുകൾ കണ്ടില്ല. മിഷേൽ ഫൂക്കോ ഇങ്ങനെ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു, "ഒരു ബുദ്ധിജീവിയായതുകൊണ്ടല്ലേ അയാൾ ജയിലിൽ കിടക്കുന്നത്?"[26] ഫ്രഞ്ച് തത്ത്വചിന്തകരായ ഫെലിക്സ് ഗ്വാട്ടാരി, ഗില്ലെസ് ഡെലൂസ് എന്നിവരും ഇറ്റലിയിലെ അടിച്ചമർത്തലിനെതിരെയും നെഗ്രിയുടെ തടവിനെതിരേയും, ഇറ്റാലിയൻ തീവ്രവാദ വിരുദ്ധ നിയമനിർമ്മാണത്തിലും പ്രതിഷേധിച്ചു 1977 നവംബറിൽ L'Appel des intellectuels français contre la répression en Italie (ദി സെൽസ് ഓഫ് ഫ്രഞ്ച് ഇന്റലക്ച്വൽസ്) ഒപ്പുവച്ചു. [27][28]

1980-കളുടെ അവസാനത്തിൽ ഇറ്റാലിയൻ പ്രസിഡന്റ് ഫ്രാൻസസ്കോ കോസിഗ അന്റോണിയോ നെഗ്രിയെ "ഇറ്റലിയിലെ ഒരു മുഴുവൻ തലമുറയുടെയും മനസ്സിൽ വിഷം കലർത്തിയ" "ഒരു മനോരോഗി" എന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ചു.[29]

1983-ൽ, അറസ്റ്റിലായി നാല് വർഷത്തിന് ശേഷം, വിചാരണ കാത്ത് ജയിലിൽ കിടക്കുമ്പോൾ, റാഡിക്കൽ പാർട്ടി അംഗമായി നെഗ്രി ഇറ്റാലിയൻ നിയമസഭയിലേക്ക് തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു.[30] പാർലമെന്ററി പ്രതിരോധം അവകാശപ്പെട്ട് അദ്ദേഹം ജയിലിൽ നിന്ന് മോചിതനായി, തുടർന്ന് ഫെലിക്സ് ഗ്വാട്ടാരിയുടെയും ആംനസ്റ്റി ഇന്റർനാഷണലിന്റെയും സഹായത്തോടെ അദ്ദേഹം ഫ്രാൻസിലേക്ക് പലായനം ചെയ്തു.[31] അദ്ദേഹത്തിന്റെ മോചനം ഒഴിവാക്കാൻ ഇല്ലാതാക്കാൻ ചേംബർ ഓഫ് ഡെപ്യൂട്ടീസ് വോട്ട് ചെയ്തതിനെ തുടർന്ന് ജയിൽ മോചനം പിന്നീട് റദ്ദാക്കപ്പെട്ടു.[24][31] അടുത്ത 14 വർഷക്കാലം നെഗ്രി ഫ്രാൻസിൽ പ്രവാസത്തിൽ തുടർന്നു.[31]

ഫ്രാൻസിൽ, നെഗ്രി പാരീസ് VIII (വിൻസെൻസ്),[31] യിലും ജാക്വസ് ഡെറിഡ സ്ഥാപിച്ച കോളേജ് ഇന്റർനാഷണൽ ഡി ഫിലോസഫി യിലും പഠിപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഫ്രാൻസിലെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വസതിയുടെ സാഹചര്യങ്ങൾ രാഷ്ട്രീയ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ ഏർപ്പെടുന്നതിൽ നിന്ന് അദ്ദേഹത്തെ തടഞ്ഞെങ്കിലും, അദ്ദേഹം സമൃദ്ധമായി എഴുതുകയും ഇടതുപക്ഷ ബുദ്ധിജീവികളുടെ വിശാല കൂട്ടായ്മയിൽ സജീവമായി പ്രവർത്തിക്കുകയും ചെയ്തു.[24] ഇറ്റലിലെ നൂറുകണക്കിന് മറ്റ് രാഷ്ട്രീയ പ്രവാസികളുടെ അവസ്ഥയെക്കുറിച്ച് അവബോധം സൃഷ്ടിക്കുമെന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ ശിക്ഷ അനുഭവിക്കുക എന്ന ഉദ്ദേശത്തിൽ 1997-ൽ അദ്ദേഹം ഇറ്റലിയിലേക്ക് മടങ്ങി.[31] അദ്ദേഹത്തിന് ശിക്ഷയിൽ ഇളവ് ലഭിക്കുകയും 2003-ൽ ജയിലിൽ നിന്ന് മോചിപ്പിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു.[31]

രാഷ്ട്രീയ ചിന്തയും എഴുത്തും[തിരുത്തുക]

മാർക്സിസത്തിന്റെ മറ്റ് രൂപങ്ങളിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി, സ്വയംഭരണവാദിയായ മാർക്സിസം, ഭരണകൂടം, ട്രേഡ് യൂണിയനുകൾ അല്ലെങ്കിൽ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികൾ എന്നിവയിൽ നിന്ന് സ്വതന്ത്രമായി മുതലാളിത്ത വ്യവസ്ഥയുടെ സംഘടനയിൽ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്താൻ തൊഴിലാളിവർഗത്തിന്റെ കഴിവിനെ ഊന്നിപ്പറയുന്നു. സ്വയംഭരണവാദികൾ മറ്റ് മാർക്സിസ്റ്റുകളെ അപേക്ഷിച്ച് പാർട്ടി രാഷ്ട്രീയ സംഘടനയിൽ ശ്രദ്ധ ചെലുത്തുന്നില്ല, പകരം പരമ്പരാഗത സംഘടനാ ഘടനകൾക്ക് പുറത്തുള്ള സ്വയം-സംഘടിത പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നു. ഓട്ടോണമിസ്റ്റ് മാർക്‌സിസം ഒരു "താഴെയുള്ള" സിദ്ധാന്തമാണ്: മുതലാളിത്തത്തിനെതിരായ ദൈനംദിന തൊഴിലാളിവർഗ പ്രതിരോധമായി സ്വയംഭരണവാദികൾ കാണുന്ന പ്രവർത്തനങ്ങളിലേക്ക് ഇത് ശ്രദ്ധ ആകർഷിക്കുന്നു, ഉദാഹരണത്തിന് ഹാജരാകാതിരിക്കൽ, മന്ദഗതിയിലുള്ള ജോലി, ജോലിസ്ഥലത്തെ സാമൂഹികവൽക്കരണം. 1961 നും 1965 നും ഇടയിൽ നിർമ്മിച്ച ക്വാഡേർനി റോസി ("റെഡ് നോട്ട്ബുക്കുകൾ") ജേണലും അതിന്റെ പിൻഗാമിയായ ക്ലാസ്സ് ഓപ്പറയ ("വർക്കിംഗ് ക്ലാസ്") 1963 നും 1966 നും ഇടയിൽ നിർമ്മിച്ചതും ആദ്യകാല സ്വയംഭരണത്തിന്റെ വികാസത്തിൽ സ്വാധീനം ചെലുത്തിയിരുന്നു. അന്റോണിയോ നെഗ്രിയും മരിയോ ട്രോണ്ടിയും ചേർന്നാണ് ഇവ രണ്ടും സ്ഥാപിച്ചത്.

എംപയർ (2000) എന്ന വിവാദ മാർക്‌സിസ്റ്റ് പ്രചോദിതമായ ഗ്രന്ഥത്തിന്റെ മൈക്കൽ ഹാർഡിനൊപ്പം സഹ-രചയിതാവായാണ് ഇന്ന് അന്റോണിയോ നെഗ്രി അറിയപ്പെടുന്നത്. 2009-ൽ നെഗ്രി കോമൺവെൽത്ത് എന്ന പുസ്‌തകം പൂർത്തിയാക്കി, 2000-ൽ എംപയറിൽ തുടങ്ങി, 2004-ൽ മൾട്ടിറ്റിയൂഡിൽ തുടർന്നു, മൈക്കൽ ഹാർഡുമായി ചേർന്ന് രചിച്ച ട്രൈലോജിയുടെ ഫൈനൽ.[35] കോമൺവെൽത്ത് മുതൽ, അറബ് വസന്തം, അധിനിവേശ പ്രസ്ഥാനങ്ങൾ, മറ്റ് സാമൂഹിക വിഷയങ്ങൾ എന്നിവയെക്കുറിച്ച് അദ്ദേഹം നിരവധി ശ്രദ്ധേയമായ ലേഖനങ്ങൾ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.

അവലംബം[തിരുത്തുക]

  1. ↑ Negri, Antonio: The Savage Anomaly: The Power of Spinoza's Metaphysics and Politics. Translated from the Italian by Michael Hardt. (Minneapolis: University of Minnesota Press, 1991). Originally published as L'anomalia selvaggia: Saggio su potere e potenza in Baruch Spinoza (Milano: Feltrinelli, 1981). Antonio Negri (1981): "This work [The Savage Anomaly] was written in prison. And it was also conceived, for the most part, in prison. Certainly, I have always known Spinoza well. Since I was in school, I have loved the Ethics (and here I would like to fondly remember my teacher of those years). I continued to work on it, never losing touch, but a full study required too much time. [...] Spinoza is the clear and luminous side of Modern philosophy. [...] With Spinoza, philosophy succeeds for the first time in negating itself as a science of mediation. In Spinoza there is the sense of a great anticipation of the future centuries; there is the intuition of such a radical truth of future philosophy that it not only keeps him from being flattened onto seventeenth-century thought but also, it often seems, denies any confrontation, any comparison. Really, none of his contemporaries understands him or refutes him. [...] Spinoza's materialist metaphysics is the potent anomaly of the century: not a vanquished or marginal anomaly but, rather, an anomaly of victorious materialism, of the ontology of a being that always moves forward and that by constituting itself poses the ideal possibility for revolutionizing the world."
  2. ↑ Toscano, Alberto (January 2005). "The Politics of Spinozism: Composition and Communication (Paper presented at the Cultural Research Bureau of Iran, Tehran, January 4, 2005)" (PDF). Retrieved 20 June 2019.
  3. ↑ Ruddick, Susan (2010), 'The Politics of Affect: Spinoza in the Work of Negri and Deleuze,'. Theory, Culture & Society 27(4): 21–45
  4. ↑ Grattan, Sean (2011), 'The Indignant Multitude: Spinozist Marxism after Empire,'. Mediations 25(2): 7–8
  5. ↑ 5.0 5.1 Duffy, Simon B. (2014), 'French and Italian Spinozism,'. In: Rosi Braidotti (ed.), After Poststructuralism: Transitions and Transformations. (London: Routledge, 2014), p. 148–168
  6. ↑ Antonio Negri and Michael Hardt, Empire (Cambridge, Massachusetts & London, England: Harvard University Press, 2000), § 3.4.
  7. ↑ 7.0 7.1 7.2 Maggiori Robert, "Toni Negri, le retour du «diable» Archived 5 January 2016 at the Wayback Machine.", Libération.fr, 3 July 1997.
  8. ↑ Negri, Antonio: L'anomalia selvaggia. Saggio su potere e potenza in Baruch Spinoza. (Milano: Feltrinelli, 1981)
  9. ↑ Negri, Antonio: Spinoza sovversivo. Variazioni (in)attuali. (Roma: Antonio Pellicani Editore, 1992)
  10. ↑ Negri, Antonio: Spinoza et nous [La philosophie en effet]. (Paris: Éditions Galilée, 2010)
  11. ↑ Negri, Antonio: Spinoza e noi. (Milano: Mimesis, 2012)
  12. ↑ Drake, Richard. "The Red and the Black: Terrorism in Contemporary Italy", International Political Science Review, Vol. 5, No. 3, Political Crises (1984), pp. 279–298. Quote: "The debate over Toni Negri's complicity in left-wing extremism has already resulted in the publication of several thick polemical volumes, as well as a huge number of op-ed pieces."
  13. ↑ 13.0 13.1 Portelli, Alessandro (1985). "Oral Testimony, the Law and the Making of History: the 'April 7' Murder Trial". History Workshop Journal. Oxford University Press. 20 (1): 5–35. doi:10.1093/hwj/20.1.5.
  14. ↑ Oxford Reference. "Antonio Negri". Archived from the original on 5 April 2017.
  15. ↑ 15.0 15.1 15.2 Windschuttle, Keith. "Tutorials in Terrorism", The Australian, 16 March 2005. [പ്രവർത്തിക്കാത്ത കണ്ണി]
  16. ↑ Negri, Antonio: Subversive Spinoza: (Un)Contemporary Variations. Translated from the Italian by Timothy S. Murphy et al. (Manchester: Manchester University Press, 2004). Originally published as Spinoza sovversivo: Variazioni (in)attuali (Roma: Antonio Pellicani Editore, 1992). Antonio Negri (1992): "Twenty-some years ago, when at the age of forty I returned to the study of the Ethics, which had been 'my book' during adolescence, the theoretical climate in which I found myself immersed had changed to such an extent that it was difficult to tell if the Spinoza standing before me then was the same one who had accompanied me in my earliest studies."
  17. ↑ Žižek, Slavoj: The Parallax View. (Cambridge, MA: MIT Press, 2006)
  18. ↑ Several notable figures of French (and Italian)-inspired post-structuralist neo-Spinozism including Ferdinand Alquié, Louis Althusser, Étienne Balibar, Alain Billecoq, Francesco Cerrato, Paolo Cristofolini, Gilles Deleuze, Martial Gueroult, Chantal Jaquet, Frédéric Lordon, Pierre Macherey, Frédéric Manzini, Alexandre Matheron, Filippo Mignini, Pierre-François Moreau, Vittorio Morfino, Antonio Negri, Charles Ramond, Bernard Rousset, Pascal Sévérac, André Tosel, Lorenzo Vinciguerra, and Sylvain Zac.
  19. ↑ Vinciguerra, Lorenzo (2009), 'Spinoza in French Philosophy Today,'. Philosophy Today 53(4): 422–437. doi:10.5840/philtoday200953410
  20. ↑ Peden, Knox: Reason without Limits: Spinozism as Anti-Phenomenology in Twentieth-Century French Thought. (PhD thesis, University of California, Berkeley, 2009)
  21. ↑ Peden, Knox: Spinoza Contra Phenomenology: French Rationalism from Cavaillès to Deleuze. (Stanford University Press, 2014) ISBN 9780804791342
  22. ↑ "Tecniche d'indagine. Quando il telefono è un bluff". Panorama (in ഇറ്റാലിയൻ). 29 September 2011. Archived from the original on 29 September 2013. Retrieved 30 October 2012.
  23. ↑ Lucio Di Marzo (10 December 2011). "Dopo il caso Battisti, ora Toni Negri spiega la filosofia ai francesi". Il Giornale (in ഇറ്റാലിയൻ). Archived from the original on 3 September 2012. Retrieved 30 October 2012.
  24. ↑ 24.0 24.1 24.2 ഉദ്ധരിച്ചതിൽ പിഴവ്: അസാധുവായ <ref> ടാഗ്; :2 എന്ന പേരിലെ അവലംബങ്ങൾക്ക് എഴുത്തൊന്നും നൽകിയിട്ടില്ല.
  25. ↑ Malcolm Bull (4 October 2001). "You can't build a new society with a Stanley knife". London Review of Books. 23 (19). Archived from the original on 13 January 2011. Retrieved 12 December 2010.
  26. ↑ Michel Foucault, "Le philosophe masqué" (in Dits et écrits, volume 4, Paris, Gallimard, 1994, p. 105)
  27. ↑ "Revised bibliography of Deleuze" (PDF). Archived from the original (PDF) on 30 October 2008. Retrieved 30 August 2016.
  28. ↑ Gilles Deleuze, Lettre ouverte aux juges de Negri, text n°20 in Deux régimes de fous, Mille et une nuits, 2003 (transl. of Lettera aperta ai giudici di Negri published in La Repubblica on 10 May 1979); Ce livre est littéralement une preuve d'innocence, text n°21 (op.cit.), originally published in Le Matin de Paris on 13 December 1979
  29. ↑ The Independent, "Antonio Negri: The nostalgic revolutionary Archived 28 October 2011 at the Wayback Machine.", 17 August 2004. Accessed 7/04/10
  30. ↑ "Pannella: e' chiaro che mira all' amnistia". Corriere della Sera. 22 June 1997. Archived from the original on 4 September 2011. Retrieved 5 January 2011.
  31. ↑ 31.0 31.1 31.2 31.3 31.4 31.5 Buchanan, Ian (2010). "Negri, Antonio". A Dictionary of Critical Theory (1st ed.). Oxford University Press. doi:10.1093/acref/9780199532919.001.0001. ISBN 9780199532919.
"https://ml.wikipedia.org/w/index.php?title=അന്റോണിയോ_നെഗ്രി&oldid=4023493" എന്ന താളിൽനിന്ന് ശേഖരിച്ചത്