"നൂറിസ്താനി" എന്ന താളിന്റെ പതിപ്പുകൾ തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം
Luckas-bot (സംവാദം | സംഭാവനകൾ) (ചെ.) യന്ത്രം ചേര്ക്കുന്നു: pl:Nuristańczycy |
(ചെ.) പുതിയ ചിൽ ... |
||
വരി 1: | വരി 1: | ||
{{Ethnic group| |
{{Ethnic group| |
||
|group=നൂറിസ്ഥാനികൾ |
|||
|group=നൂറിസ്ഥാനികള് |
|||
|image=[[Image:Girl in a Kabul orphanage, 01-07-2002.jpg|225px]] |
|image=[[Image:Girl in a Kabul orphanage, 01-07-2002.jpg|225px]] |
||
|poptime=ca. 150,000–300,000 |
|poptime=ca. 150,000–300,000 |
||
|popplace=[[ |
|popplace=[[നൂറിസ്ഥാൻ]], [[ലാഘ്മാൻ പ്രവിശ്യ]] |
||
|langs=[[നൂറിസ്ഥാനി |
|langs=[[നൂറിസ്ഥാനി ഭാഷകൾ]], [[പഷ്തോ]] |
||
|rels=[[ഇസ്ലാം]] |
|rels=[[ഇസ്ലാം]] |
||
|related=[[കലാശ്]], [[പാഷായ്]], [[ |
|related=[[കലാശ്]], [[പാഷായ്]], [[ഇറാനിയൻ ജനവംശങ്ങൾ]] |
||
}} |
}} |
||
[[ |
[[അഫ്ഘാനിസ്ഥാൻ|അഫ്ഘാനിസ്ഥാനിൽ]] [[കാബൂൾ|കാബൂളിന്]] വടക്കുകിഴക്കായുള്ള ഒറ്റപ്പെട്ട മലകളിൽ, [[ഹിന്ദുകുഷ്]] നീർത്തടപ്രദേശത്തിന് തെക്കായി, പടിഞ്ഞാറ് [[അലിംഗാർ നദി|അലിംഗാർ നദിക്കും]] കിഴക്ക് [[കുനാർ നദി|കുനാർ നദിക്കുമിടയിലായി]] വസിക്കുന്ന ഒരു ജനവംശമാണ് '''നൂറിസ്ഥാനികൾ'''. സമീപപ്രദേശത്തുള്ള ജനങ്ങളിൽ നിന്നും വളരെ വ്യത്യസ്തമായ ഭാഷയും, സംസ്കാരവുമുള്ള ഇവരെക്കുറിച്ച് നിരവധി പഠനങ്ങൾ നടന്നിട്ടുണ്ട്. 1979-നു മുൻപുള്ള ഒരു കണക്കനുസരിച്ച് നൂറിസ്ഥാനികളുടെ ജനസംഖ്യ ഏതാനും ലക്ഷങ്ങളാണ്<ref name=afghans2/>. |
||
''വെളിച്ചത്തിന്റെ ദേശം'' എന്ന് |
''വെളിച്ചത്തിന്റെ ദേശം'' എന്ന് അർത്ഥമുള്ള [[നൂറിസ്ഥാൻ]] എന്നാണ് ഇവർ വസിക്കുന്ന പ്രവിശ്യ ഇന്ന് അറിയപ്പെടുന്നത്. പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനം ''കാഫിറിസ്ഥാൻ'' എന്നായിരുന്നു മറ്റുള്ളവർ ഈ പ്രദേശത്തെ വിളിച്ചിരുന്നത്. അക്കാലത്ത് ഇവിടുത്തുകാർ [[ഇസ്ലാം മതം|ഇസ്ലാം മതവിശ്വാസികളല്ലാതിരുന്നു]] എന്നതാണ് ഇതിനു കാരണം. കള്ളന്മാരും കൊലപാതകികളും മദ്യപാനികളും അഗ്നിയെ ആരാധിക്കുന്നവരുമായ ''കാഫിറുകൾ'' എന്നാണ് മറ്റുള്ളവരുടെയിടയിൽ ഇവർ അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്. |
||
എന്നാൽ 1895-96 കാലത്ത് [[അമീർ അബ്ദ് അൽ റഹ്മാൻ|അമീർ അബ്ദ് അൽ റഹ്മാന്റെ]] നേതൃത്വത്തിൽ [[പഷ്തൂൺ|അഫ്ഘാനികൾ]] ഈ പ്രദേശം പിടിച്ചടക്കുകയും ഇതിനെത്തുടർന്ന് കാഫിറുകൾ [[ഇസ്ലാം മതം]] സ്വീകരിക്കാൻ നിർബന്ധിതരാകുകയും ചെയ്തു<ref name=afghans2>{{cite book |last=Voglesang|first= Willem|authorlink= |coauthors= |title=The Afghans|year=2002 |publisher=Willey-Blackwell, John Willey & SOns, Ltd, UK.|location=LONDON|isbn=978-1-4051-8243-0|chapter= 2-Peoples of Afghanistan|pages=32–35|url=}}</ref>. |
|||
== മുൻകാലസംസ്കാരം == |
|||
== മുന്കാലസംസ്കാരം == |
|||
[[File:AfghanistanNurestan.png|right|250px|thumb|അഫ്ഘാനിസ്ഥാന്റെ |
[[File:AfghanistanNurestan.png|right|250px|thumb|അഫ്ഘാനിസ്ഥാന്റെ ഭൂപടത്തിൽ ഇളം പച്ച നിറത്തിൽ നൂറിസ്ഥാൻ അടയാളപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു]] |
||
നൂറിസ്ഥാനികൾ ഇസ്ലാം മതം നിർബന്ധിതമായി സ്വീകരിക്കുന്നതിനു മുൻപുള്ള കാലത്തെ ഇവരുടെ സംസ്കാരത്തെയും ജീവിതരീതിയ്യും കുറിച്ച് ഇന്ന് വളരെക്കുറിച്ച് അറിവുകളേയുള്ളൂ. ഇവരുടെ സമൂഹം ഗോത്രരീതിയിലുള്ളതായിരുന്നു. സമൂഹത്തിൽ സ്ത്രീകളുടെ സ്ഥാനം വളരെ താഴെയായിരുന്നു. [[ബഹുഭാര്യത്വം|ബഹുഭാര്യത്വവും]] [[ബഹുഭർതൃത്വം|ബഹുഭർതൃത്വവും]] ഇവർക്കിടയിൽ സാധാരണമായിരുന്നു. |
|||
1830- |
1830-ൽ [[പെഷവാർ|പെഷവാറിൽ]] നിന്നും കാബൂളിലെത്തിയ [[അലക്സാണ്ടർ ബർണസ്]] (Alexander Burnes), കാഫിറുകൾ ഏറ്റവും അപരിഷ്കൃതരായ ജനങ്ങളായിരുന്നുവെന്നാണ് പരാമർശിക്കുന്നത്. ഇവർ [[കരടി|കരടിയേയും]] [[കുരങ്ങ്|കുരങ്ങിനേയും]] ഭക്ഷിച്ചിരുന്നെന്നും, വില്ലാളികളായ ഇവർ ശത്രുക്കളുടെ തലയറുത്തിരുന്നു എന്നും അദ്ദേഹം പറയുന്നു. അഫ്ഘാനിസ്ഥാനിലെ ആദിമനിവാസികളായ ഇവർ [[അലക്സാണ്ടർ|അലക്സാണ്ടറുടെ]] സംഘത്തിന്റെ പിന്മുറക്കാരാണെന്നും ബർണസ് കൂട്ടിച്ചേർക്കുന്നു |
||
ഇവർ ഗ്രീക്കുകാരെപ്പോലെയിരിക്കുന്നു എന്നും വിഗ്രഹാരാധന നടത്തിയിരുന്നെന്നും വെള്ളിപ്പാത്രങ്ങളിൽ വീഞ്ഞ് കുടിച്ചിരുന്നു എന്നും [[കസേര]], [[മേശ]] തുടങ്ങിയവ ഉപയോഗിച്ചിരുന്നെന്നും സമീപവാസികൾക്ക് മനസ്സിലാകാത്ത ഭാഷയായിരുന്നു സംസാരിച്ചിരുന്നതെന്നും മൗണ്ട്സ്റ്റ്യുവാർട്ട് എൽഫീൻസ്റ്റോൺ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. |
|||
ജന്തുബലി, |
ജന്തുബലി, പൂജകൾ, പൂജാരിമാർ തുടങ്ങിയവയൊക്കെ ഇവരുടെ ആചാരങ്ങളിൽ ഉൾപ്പെട്ടിരുന്നതിനാൽ പുരാതന ഇന്തോ ഇറാനിയൻ മതവുമായി ഇവരുടെ മതത്തിന് അടുത്ത ബന്ധമുണ്ടായിരുന്നെന്ന് കരുതുന്നു. നൂറിസ്ഥാനികളുടെ പൗരാണികദൈവങ്ങളുടെ പേരുകൾക്കും ഹിന്ദുമതമടക്കമുള്ള പുരാതന ഇന്തോഇറാനിയൻ മതത്തിലെ ദൈവങ്ങളുടെ പേരുമായി സാമ്യമുണ്ട്. ഇമ്ര, മാറ, യമ്രായ് എന്നീ പേരുകളിലുള്ള ഇവരുടെ പ്രധാന ദേവന്റെ പേര് ഹിന്ദുക്കളുടെ മരണദേവനായ [[യമൻ|യമന്റെ]] പേരിനോട് സാമ്യം പുലർത്തുന്നു. അതുപോലെ [[ഇന്ദ്രൻ|ഇന്ദ്രനോട്]] സാമ്യം പുലർത്തുന്ന ''ഇന്ദ്ര്'' എന്ന ഒരു ദേവനും ഇവർക്കുണ്ടായിരുന്നു. അനവധി ദേവന്മാർക്കും ദേവതകൾക്കും പുറമേ രാക്ഷസരും, ആത്മാക്കളും ഇവരുടെ വിശ്വാസത്തിന്റെ ഭാഗമായിരുന്നു<ref name=afghans2/>. |
||
== ഭാഷകളും വിവിധ ഭാഷാസമൂഹങ്ങളും == |
== ഭാഷകളും വിവിധ ഭാഷാസമൂഹങ്ങളും == |
||
'''കാഫിരി |
'''കാഫിരി ഭാഷകൾ''' എന്നു വിളിച്ചിരുന്ന, [[ഇന്തോ-ഇറാനിയൻ ഭാഷകൾ|ഇന്തോ ഇറാനിയൻ ഭാഷാകുടുംബത്തില്പ്പെട്ട]] ഒരു കൂട്ടം ഭാഷകാളാണ് ഇവർ സാംസാരിക്കുന്നത്. ഈ ഭാഷകൾക്ക് ഇന്തോ ഇറാനിയൻ കുടുംബത്തിലെ ഒരു വിഭാഗമായ [[ഇന്തോ-ആര്യൻ ഭാഷകൾ|ഇന്തോ ആര്യൻ ഭാഷകളുമായും]] സാമ്യമുണ്ടെങ്കിലും വേറിട്ടൊരു വിഭാഗമായാണ് ഈ ഭാഷകളെ പരിഗണിക്കാറുള്ളത്. |
||
'''കാതി, |
'''കാതി, പ്രസൂൻ, വൈഗാലി, ഗംബിരി, അശ്കുൻ''' എന്നിങ്ങനെ അഞ്ചു കാഫിരിഭാഷകളുണ്ട്. ഓരോ ഭാഷ സംസാരിക്കുന്നവരിലും സാമൂഹികവും സാംസ്കാരികവുമായ വ്യത്യാസങ്ങളും കാണുന്നുണ്ട്. കാതി ഭാഷക്കാർ പൊതുവേ കറുത്ത വസ്ത്രം ധരിക്കുന്നവരാണ്. അതുകൊണ്ട് കറുത്ത വസ്ത്രധാരികൾ എന്ന അർത്ഥത്തിൽ ഇവരെ '''സിയാ പുഷ്''' എന്ന് [[പേർഷ്യൻ]] ഭാഷയിലും '''തോർകാഫിർ''' എന്ന് [[പഷ്തോ]] ഭാഷയിലും വിളിക്കുന്നു. വെളുത്ത വസ്ത്രം ധരിക്കുന്ന മറ്റുള്ളവരെ '''സഫേദ് പുഷ്''' (പഷ്തോ:'''സ്പിൻകാഫിർ''') എന്നാണ് വിളിക്കുന്നത്. കാതി ഭാഷ, നൂറിസ്ഥാന്റെ വടക്കുകിഴക്കും വടക്കുപടിഞ്ഞാറൂം ഭാഗങ്ങളിലാണ് സംസാരിക്കപ്പെടുന്നത്. മേഖലയിലെ പൊതുഭാഷയായും ഇത് ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്നു. അഫ്ഘാനിസ്ഥാനിലെ മാർക്സിസ്റ്റ് ഭരണകാലത്ത് ഈ ഭാഷയെ ഒരു ഔദ്യോഗികഭാഷയാക്കിയിരുന്നു. കാതി ഭാഷക്കാരുടേയും, നൂറിസ്ഥാന്റെ തന്നെയും പ്രധാന കേന്ദ്രം, ബശ്ഗൽ താഴ്വരയിലെ [[കാംഗ്രോം]] അഥവാ കാംദേശ്{{Ref_label|ക|ക|none}} ഗ്രാമമാണ്. കാതി ഭാഷക്കാർ, അവരുടെ പൂർവികരുടെ വൻപ്രതിമകൾ മരത്തിൽ നിർമ്മിച്ചിരുന്നു. ഇസ്ലാമിക ആക്രമണകാലത്ത് ഇത്തരത്തിലുള്ള അനവധി പ്രതിമകൾ നശിപ്പിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. |
||
കാതി ഭാഷക്കാരുടെ ആവാസമേഖലക്കിടയിലുള്ള ഒരു ഒറ്റപ്പെട്ട താഴ്വരയിലാണ് |
കാതി ഭാഷക്കാരുടെ ആവാസമേഖലക്കിടയിലുള്ള ഒരു ഒറ്റപ്പെട്ട താഴ്വരയിലാണ് പ്രസൂൻ ഭാഷക്കാർ വസിക്കുന്നത്. കാഫിറിസ്ഥാന്റെ മതകേന്ദ്രമായിരുന്നു ഈ താഴ്വര. താഴ്വരയിലെ [[കുശ്തെകി]] എന്ന സ്ഥലത്ത് ഇവരുടെ പ്രധാന ദൈവമായ മാര (ഇമ്രാ)യുടെ ആരാധനാലയും ഉണ്ടായിരുന്നു. പ്രസൂൻ ഭാഷക്കാർ മതത്തിന് വലിയ പ്രാധാന്യം നൽകിയിരുന്നു. കാതി ഭാഷക്കാരുടേതു പോലെ ഇവർ പൂർവികരുടെ പ്രതിമകൾ നിർമ്മിച്ചിരുന്നില്ല. മറിച്ച് ദൈവങ്ങളുടെ പ്രതിമകളായിരുന്നു. ഇവർ തീർത്തിരുന്നത്. |
||
പ്രസൂനുകളുടെ വാസസ്ഥലത്തിന് തെക്കാണ് വൈഗാലി, ഗംബിരി, |
പ്രസൂനുകളുടെ വാസസ്ഥലത്തിന് തെക്കാണ് വൈഗാലി, ഗംബിരി, അശ്കുൻ എന്നീ ഭാഷക്കാർ വസിച്ചിരുന്നത്. ഇതിൽ വൈഗലിയും ഗംബിരിയും ഏതാണ്ട് ഒരുപോലെയുള്ള ഭാഷകളാണ് അതുകൊണ്ട് ഇവയെ ഒരൊറ്റ ഭാഷയായും കണക്കാക്കാറുണ്ട്. |
||
വൈഗാലികളും അശ്കുനുകളൂം മാത്രമായിരുന്നു, തെക്ക് [[ |
വൈഗാലികളും അശ്കുനുകളൂം മാത്രമായിരുന്നു, തെക്ക് [[കാബൂൾ താഴ്വര|കാബൂൾ താഴ്വരയിലെ]] മറ്റു ജനവിഭാഗങ്ങളുമായി സമ്പർക്കം പുലർത്തിയിരുന്നത്. എന്നാൽ ഈ ബന്ധം അത്ര സമാധാനപൂർണമായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ഇവരുടെ സമൂഹം ആയോധനവിദ്യക്ക് പ്രാധാന്യം നൽകിയിരുന്നു. പോരാളികൾക്ക് സമൂഹത്തിൽ ഉന്നതസ്ഥാനം നൽകിയിരുന്നു. അതുകൊണ്ടു തന്നെ കാതികളിൽ നിന്നും പ്രസൂനുകളിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന വ്യക്തികളുടെ പ്രതിമകളായിരുന്നു ഇവർ നിർമ്മിച്ചിരുന്നത്<ref name=afghans2/>. |
||
== കുറിപ്പുകൾ == |
|||
== കുറിപ്പുകള് == |
|||
'''ക'''.{{Note_label|ക|ക|none}}1890-91 കാലത്ത് |
'''ക'''.{{Note_label|ക|ക|none}}1890-91 കാലത്ത് ജോർജ് സ്കോട്ട് റോബർട്ട്സൺ കാംഗ്രോം സന്ദർശിച്ച് കാഫിറുകളുടെ (നൂറിസ്ഥാനികളുടെ) ജീവിതരീതിയെക്കുറീച്ച് പഠനം നടത്തിയിരുന്നു. ഇതിനെത്തുടർന്ന് 1896-ൽ ഹിന്ദുക്കുഷിലെ കാഫിറുകൾ (The Kafirs of Hindukush) എന്ന ഒരു ഗ്രന്ഥം അദ്ദേഹം പുറത്തിറക്കിയിരുന്നു. |
||
== അവലംബം == |
== അവലംബം == |
||
{{reflist}} |
{{reflist}} |
||
[[ |
[[വർഗ്ഗം:അഫ്ഗാനിസ്താനിലെ ജനവിഭാഗങ്ങൾ]] |
||
[[bg:Нуристанци]] |
[[bg:Нуристанци]] |
06:28, 11 ഏപ്രിൽ 2010-നു നിലവിലുണ്ടായിരുന്ന രൂപം
നൂറിസ്ഥാനികൾ |
---|
ആകെ ജനസംഖ്യ |
ca. 150,000–300,000 |
സാരമായ ജനസംഖ്യയുള്ള പ്രദേശങ്ങൾ |
നൂറിസ്ഥാൻ, ലാഘ്മാൻ പ്രവിശ്യ |
ഭാഷകൾ |
നൂറിസ്ഥാനി ഭാഷകൾ, പഷ്തോ |
മതങ്ങൾ |
ഇസ്ലാം |
അനുബന്ധവംശങ്ങൾ |
കലാശ്, പാഷായ്, ഇറാനിയൻ ജനവംശങ്ങൾ |
അഫ്ഘാനിസ്ഥാനിൽ കാബൂളിന് വടക്കുകിഴക്കായുള്ള ഒറ്റപ്പെട്ട മലകളിൽ, ഹിന്ദുകുഷ് നീർത്തടപ്രദേശത്തിന് തെക്കായി, പടിഞ്ഞാറ് അലിംഗാർ നദിക്കും കിഴക്ക് കുനാർ നദിക്കുമിടയിലായി വസിക്കുന്ന ഒരു ജനവംശമാണ് നൂറിസ്ഥാനികൾ. സമീപപ്രദേശത്തുള്ള ജനങ്ങളിൽ നിന്നും വളരെ വ്യത്യസ്തമായ ഭാഷയും, സംസ്കാരവുമുള്ള ഇവരെക്കുറിച്ച് നിരവധി പഠനങ്ങൾ നടന്നിട്ടുണ്ട്. 1979-നു മുൻപുള്ള ഒരു കണക്കനുസരിച്ച് നൂറിസ്ഥാനികളുടെ ജനസംഖ്യ ഏതാനും ലക്ഷങ്ങളാണ്[1].
വെളിച്ചത്തിന്റെ ദേശം എന്ന് അർത്ഥമുള്ള നൂറിസ്ഥാൻ എന്നാണ് ഇവർ വസിക്കുന്ന പ്രവിശ്യ ഇന്ന് അറിയപ്പെടുന്നത്. പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനം കാഫിറിസ്ഥാൻ എന്നായിരുന്നു മറ്റുള്ളവർ ഈ പ്രദേശത്തെ വിളിച്ചിരുന്നത്. അക്കാലത്ത് ഇവിടുത്തുകാർ ഇസ്ലാം മതവിശ്വാസികളല്ലാതിരുന്നു എന്നതാണ് ഇതിനു കാരണം. കള്ളന്മാരും കൊലപാതകികളും മദ്യപാനികളും അഗ്നിയെ ആരാധിക്കുന്നവരുമായ കാഫിറുകൾ എന്നാണ് മറ്റുള്ളവരുടെയിടയിൽ ഇവർ അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്.
എന്നാൽ 1895-96 കാലത്ത് അമീർ അബ്ദ് അൽ റഹ്മാന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ അഫ്ഘാനികൾ ഈ പ്രദേശം പിടിച്ചടക്കുകയും ഇതിനെത്തുടർന്ന് കാഫിറുകൾ ഇസ്ലാം മതം സ്വീകരിക്കാൻ നിർബന്ധിതരാകുകയും ചെയ്തു[1].
മുൻകാലസംസ്കാരം
നൂറിസ്ഥാനികൾ ഇസ്ലാം മതം നിർബന്ധിതമായി സ്വീകരിക്കുന്നതിനു മുൻപുള്ള കാലത്തെ ഇവരുടെ സംസ്കാരത്തെയും ജീവിതരീതിയ്യും കുറിച്ച് ഇന്ന് വളരെക്കുറിച്ച് അറിവുകളേയുള്ളൂ. ഇവരുടെ സമൂഹം ഗോത്രരീതിയിലുള്ളതായിരുന്നു. സമൂഹത്തിൽ സ്ത്രീകളുടെ സ്ഥാനം വളരെ താഴെയായിരുന്നു. ബഹുഭാര്യത്വവും ബഹുഭർതൃത്വവും ഇവർക്കിടയിൽ സാധാരണമായിരുന്നു.
1830-ൽ പെഷവാറിൽ നിന്നും കാബൂളിലെത്തിയ അലക്സാണ്ടർ ബർണസ് (Alexander Burnes), കാഫിറുകൾ ഏറ്റവും അപരിഷ്കൃതരായ ജനങ്ങളായിരുന്നുവെന്നാണ് പരാമർശിക്കുന്നത്. ഇവർ കരടിയേയും കുരങ്ങിനേയും ഭക്ഷിച്ചിരുന്നെന്നും, വില്ലാളികളായ ഇവർ ശത്രുക്കളുടെ തലയറുത്തിരുന്നു എന്നും അദ്ദേഹം പറയുന്നു. അഫ്ഘാനിസ്ഥാനിലെ ആദിമനിവാസികളായ ഇവർ അലക്സാണ്ടറുടെ സംഘത്തിന്റെ പിന്മുറക്കാരാണെന്നും ബർണസ് കൂട്ടിച്ചേർക്കുന്നു
ഇവർ ഗ്രീക്കുകാരെപ്പോലെയിരിക്കുന്നു എന്നും വിഗ്രഹാരാധന നടത്തിയിരുന്നെന്നും വെള്ളിപ്പാത്രങ്ങളിൽ വീഞ്ഞ് കുടിച്ചിരുന്നു എന്നും കസേര, മേശ തുടങ്ങിയവ ഉപയോഗിച്ചിരുന്നെന്നും സമീപവാസികൾക്ക് മനസ്സിലാകാത്ത ഭാഷയായിരുന്നു സംസാരിച്ചിരുന്നതെന്നും മൗണ്ട്സ്റ്റ്യുവാർട്ട് എൽഫീൻസ്റ്റോൺ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്.
ജന്തുബലി, പൂജകൾ, പൂജാരിമാർ തുടങ്ങിയവയൊക്കെ ഇവരുടെ ആചാരങ്ങളിൽ ഉൾപ്പെട്ടിരുന്നതിനാൽ പുരാതന ഇന്തോ ഇറാനിയൻ മതവുമായി ഇവരുടെ മതത്തിന് അടുത്ത ബന്ധമുണ്ടായിരുന്നെന്ന് കരുതുന്നു. നൂറിസ്ഥാനികളുടെ പൗരാണികദൈവങ്ങളുടെ പേരുകൾക്കും ഹിന്ദുമതമടക്കമുള്ള പുരാതന ഇന്തോഇറാനിയൻ മതത്തിലെ ദൈവങ്ങളുടെ പേരുമായി സാമ്യമുണ്ട്. ഇമ്ര, മാറ, യമ്രായ് എന്നീ പേരുകളിലുള്ള ഇവരുടെ പ്രധാന ദേവന്റെ പേര് ഹിന്ദുക്കളുടെ മരണദേവനായ യമന്റെ പേരിനോട് സാമ്യം പുലർത്തുന്നു. അതുപോലെ ഇന്ദ്രനോട് സാമ്യം പുലർത്തുന്ന ഇന്ദ്ര് എന്ന ഒരു ദേവനും ഇവർക്കുണ്ടായിരുന്നു. അനവധി ദേവന്മാർക്കും ദേവതകൾക്കും പുറമേ രാക്ഷസരും, ആത്മാക്കളും ഇവരുടെ വിശ്വാസത്തിന്റെ ഭാഗമായിരുന്നു[1].
ഭാഷകളും വിവിധ ഭാഷാസമൂഹങ്ങളും
കാഫിരി ഭാഷകൾ എന്നു വിളിച്ചിരുന്ന, ഇന്തോ ഇറാനിയൻ ഭാഷാകുടുംബത്തില്പ്പെട്ട ഒരു കൂട്ടം ഭാഷകാളാണ് ഇവർ സാംസാരിക്കുന്നത്. ഈ ഭാഷകൾക്ക് ഇന്തോ ഇറാനിയൻ കുടുംബത്തിലെ ഒരു വിഭാഗമായ ഇന്തോ ആര്യൻ ഭാഷകളുമായും സാമ്യമുണ്ടെങ്കിലും വേറിട്ടൊരു വിഭാഗമായാണ് ഈ ഭാഷകളെ പരിഗണിക്കാറുള്ളത്.
കാതി, പ്രസൂൻ, വൈഗാലി, ഗംബിരി, അശ്കുൻ എന്നിങ്ങനെ അഞ്ചു കാഫിരിഭാഷകളുണ്ട്. ഓരോ ഭാഷ സംസാരിക്കുന്നവരിലും സാമൂഹികവും സാംസ്കാരികവുമായ വ്യത്യാസങ്ങളും കാണുന്നുണ്ട്. കാതി ഭാഷക്കാർ പൊതുവേ കറുത്ത വസ്ത്രം ധരിക്കുന്നവരാണ്. അതുകൊണ്ട് കറുത്ത വസ്ത്രധാരികൾ എന്ന അർത്ഥത്തിൽ ഇവരെ സിയാ പുഷ് എന്ന് പേർഷ്യൻ ഭാഷയിലും തോർകാഫിർ എന്ന് പഷ്തോ ഭാഷയിലും വിളിക്കുന്നു. വെളുത്ത വസ്ത്രം ധരിക്കുന്ന മറ്റുള്ളവരെ സഫേദ് പുഷ് (പഷ്തോ:സ്പിൻകാഫിർ) എന്നാണ് വിളിക്കുന്നത്. കാതി ഭാഷ, നൂറിസ്ഥാന്റെ വടക്കുകിഴക്കും വടക്കുപടിഞ്ഞാറൂം ഭാഗങ്ങളിലാണ് സംസാരിക്കപ്പെടുന്നത്. മേഖലയിലെ പൊതുഭാഷയായും ഇത് ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്നു. അഫ്ഘാനിസ്ഥാനിലെ മാർക്സിസ്റ്റ് ഭരണകാലത്ത് ഈ ഭാഷയെ ഒരു ഔദ്യോഗികഭാഷയാക്കിയിരുന്നു. കാതി ഭാഷക്കാരുടേയും, നൂറിസ്ഥാന്റെ തന്നെയും പ്രധാന കേന്ദ്രം, ബശ്ഗൽ താഴ്വരയിലെ കാംഗ്രോം അഥവാ കാംദേശ്[ക] ഗ്രാമമാണ്. കാതി ഭാഷക്കാർ, അവരുടെ പൂർവികരുടെ വൻപ്രതിമകൾ മരത്തിൽ നിർമ്മിച്ചിരുന്നു. ഇസ്ലാമിക ആക്രമണകാലത്ത് ഇത്തരത്തിലുള്ള അനവധി പ്രതിമകൾ നശിപ്പിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.
കാതി ഭാഷക്കാരുടെ ആവാസമേഖലക്കിടയിലുള്ള ഒരു ഒറ്റപ്പെട്ട താഴ്വരയിലാണ് പ്രസൂൻ ഭാഷക്കാർ വസിക്കുന്നത്. കാഫിറിസ്ഥാന്റെ മതകേന്ദ്രമായിരുന്നു ഈ താഴ്വര. താഴ്വരയിലെ കുശ്തെകി എന്ന സ്ഥലത്ത് ഇവരുടെ പ്രധാന ദൈവമായ മാര (ഇമ്രാ)യുടെ ആരാധനാലയും ഉണ്ടായിരുന്നു. പ്രസൂൻ ഭാഷക്കാർ മതത്തിന് വലിയ പ്രാധാന്യം നൽകിയിരുന്നു. കാതി ഭാഷക്കാരുടേതു പോലെ ഇവർ പൂർവികരുടെ പ്രതിമകൾ നിർമ്മിച്ചിരുന്നില്ല. മറിച്ച് ദൈവങ്ങളുടെ പ്രതിമകളായിരുന്നു. ഇവർ തീർത്തിരുന്നത്.
പ്രസൂനുകളുടെ വാസസ്ഥലത്തിന് തെക്കാണ് വൈഗാലി, ഗംബിരി, അശ്കുൻ എന്നീ ഭാഷക്കാർ വസിച്ചിരുന്നത്. ഇതിൽ വൈഗലിയും ഗംബിരിയും ഏതാണ്ട് ഒരുപോലെയുള്ള ഭാഷകളാണ് അതുകൊണ്ട് ഇവയെ ഒരൊറ്റ ഭാഷയായും കണക്കാക്കാറുണ്ട്.
വൈഗാലികളും അശ്കുനുകളൂം മാത്രമായിരുന്നു, തെക്ക് കാബൂൾ താഴ്വരയിലെ മറ്റു ജനവിഭാഗങ്ങളുമായി സമ്പർക്കം പുലർത്തിയിരുന്നത്. എന്നാൽ ഈ ബന്ധം അത്ര സമാധാനപൂർണമായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ഇവരുടെ സമൂഹം ആയോധനവിദ്യക്ക് പ്രാധാന്യം നൽകിയിരുന്നു. പോരാളികൾക്ക് സമൂഹത്തിൽ ഉന്നതസ്ഥാനം നൽകിയിരുന്നു. അതുകൊണ്ടു തന്നെ കാതികളിൽ നിന്നും പ്രസൂനുകളിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന വ്യക്തികളുടെ പ്രതിമകളായിരുന്നു ഇവർ നിർമ്മിച്ചിരുന്നത്[1].
കുറിപ്പുകൾ
ക.^ 1890-91 കാലത്ത് ജോർജ് സ്കോട്ട് റോബർട്ട്സൺ കാംഗ്രോം സന്ദർശിച്ച് കാഫിറുകളുടെ (നൂറിസ്ഥാനികളുടെ) ജീവിതരീതിയെക്കുറീച്ച് പഠനം നടത്തിയിരുന്നു. ഇതിനെത്തുടർന്ന് 1896-ൽ ഹിന്ദുക്കുഷിലെ കാഫിറുകൾ (The Kafirs of Hindukush) എന്ന ഒരു ഗ്രന്ഥം അദ്ദേഹം പുറത്തിറക്കിയിരുന്നു.