എലിസബത്ത് കുബ്ലർ-റോസ്

വിക്കിപീഡിയ, ഒരു സ്വതന്ത്ര വിജ്ഞാനകോശം.
എലിസബത്ത് കുബ്ലർ-റോസ്
എലിസബത്ത് കുബ്ലർ-റോസ്
ജനനം(1926-07-08)ജൂലൈ 8, 1926
Zürich, Switzerland
മരണംഓഗസ്റ്റ് 24, 2004(2004-08-24) (പ്രായം 78)
Scottsdale, Arizona, United States
പൗരത്വംUS, Swiss
കലാലയംUniversity of Zürich (MD)
അറിയപ്പെടുന്നത്Kübler-Ross model
ജീവിതപങ്കാളി(കൾ)Emanuel Ross (1958–1979)
കുട്ടികൾKen Ross
Barbara Ross
പുരസ്കാരങ്ങൾNational Women's Hall of Fame, TIME Magazine "Top Thinkers of the 20th Century", Woman of the Year 1977, New York Library: Book of the Century
ശാസ്ത്രീയ ജീവിതം
സ്വാധീനങ്ങൾCarl Jung, Viktor Frankl, Mahatma Gandhi
സ്വാധീനിച്ചത്Caroline Myss, Vern Barnet, Bruce Greyson, Sogyal Rinpoche, Neale Donald Walsch

ഒരു സ്വിസ്-അമേരിക്കൻ സൈക്യാട്രിസ്റ്റ് ആയിരുന്നു എലിസബത്ത് കുബ്ലർ-റോസ് (ജൂലൈ 8, 1926 - ഓഗസ്റ്റ് 24, 2004). മരണത്തിന് സമീപമുള്ള പഠനങ്ങളുടെ തുടക്കക്കാരിയും അന്താരാഷ്ട്രതലത്തിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ വിറ്റഴിക്കപ്പെട്ട പുസ്തകമായ ഓൺ ഡെത്ത് ആൻഡ് ഡൈയിംഗും (1969). "കോബ്ലർ-റോസ് മോഡൽ " എന്നും അറിയപ്പെടുന്ന സങ്കടത്തിന്റെ അഞ്ച് ഘട്ടങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള അവരുടെ സിദ്ധാന്തത്തെക്കുറിച്ച് ആദ്യം ചർച്ച ചെയ്തു.

2007-ൽ നാഷണൽ വിമൻസ് ഹാൾ ഓഫ് ഫെയിമിൽ പ്രവേശിച്ചയാളാണ് കോബ്ലർ-റോസ്, [1] ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ "ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട 100 ചിന്തകരിൽ" ഒരാളായി ടൈം തെരഞ്ഞെടുത്തവരിൽ റോസും ഉണ്ട്,[2] കൂടാതെ പത്തൊൻപത് ഓണററി ബിരുദങ്ങളും നേടി. 1982 ജൂലൈ ആയപ്പോഴേക്കും കോളജുകൾ, സെമിനാരികൾ, മെഡിക്കൽ സ്കൂളുകൾ, ആശുപത്രികൾ, സാമൂഹ്യപ്രവർത്തന സ്ഥാപനങ്ങൾ എന്നിവയിലെ 125,000 വിദ്യാർത്ഥികളെ മരണ-മരിക്കുന്ന കോഴ്സുകളിൽ കോബ്ലർ-റോസ് പഠിപ്പിച്ചു. [3] 1970-ൽ ഹാർവാർഡ് യൂണിവേഴ്‌സിറ്റിയിൽ ഒരു മരണവും മരിക്കലും എന്ന വിഷയത്തിൽ ഒരു ഇംഗർസോൾ പ്രഭാഷണം നടത്തി.

ആദ്യകാല ജീവിതവും വിദ്യാഭ്യാസവും[തിരുത്തുക]

1926 ജൂലൈ 8 ന് സ്വിറ്റ്സർലൻഡിലെ സൂറിച്ചിൽ ഒരു പ്രൊട്ടസ്റ്റന്റ് ക്രിസ്ത്യൻ കുടുംബത്തിലാണ് എലിസബത്ത് കോബ്ലർ ജനിച്ചത്. അവർ ഒരുമിച്ചുണ്ടായ മൂന്നുകുട്ടികളിൽ ഒരാളായിരുന്നു, അതിൽ രണ്ടുപേർ സമാന ഇരട്ടകളായിരുന്നു. [4] ജനനസമയത്ത് 2 പൗണ്ട് മാത്രം ഭാരമുള്ള സങ്കീർണതകൾ കാരണം അവളുടെ ജീവിതം അപകടത്തിലായിരുന്നു, പക്ഷേ അമ്മയുടെ സ്നേഹവും ശ്രദ്ധയും മൂലമാണ് താൻ രക്ഷപ്പെട്ടതെന്ന് എലിസബെത് പറയുമായിരുന്നു. [5] [6] പിന്നീട് എലിസബത്ത് ന്യുമോണിയ ബാധിച്ച് അഞ്ചാം വയസ്സിൽ ആശുപത്രിയിൽ പ്രവേശിപ്പിക്കപ്പെട്ടു. ഈ സമയത്ത് മരണത്തോടൊപ്പമുള്ള ആദ്യ അനുഭവം അവളുടെ മുറിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നയാൾ സമാധാനപരമായി മരണമടഞ്ഞു. മരണവുമായുള്ള അവരുടെ ആദ്യകാല അനുഭവങ്ങൾ കാരണം മരണം ജീവിതത്തിന്റെ അനിവാര്യ ഘട്ടമാണെന്നതിനാൽ അന്തസ്സോടെയും സമാധാനത്തോടെയും അതിനെ നേരിടാൻ ഒരാൾ തയ്യാറാകണം എന്ന് എലിസബത്ത് മനസ്സിലാക്കി.

രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധസമയത്ത്, പതിമൂന്ന് വയസ്സ് മാത്രം പ്രായമുള്ളപ്പോൾ എലിസബത്ത് സൂറിച്ചിലെ അഭയാർഥികൾക്കായി ലബോറട്ടറി അസിസ്റ്റന്റായി ജോലി ചെയ്തു. യുദ്ധത്തെത്തുടർന്ന് ഫ്രാൻസ്, ജർമ്മനി, ബെൽജിയം, ഡെൻമാർക്ക്, സ്വീഡൻ, ചെക്കോസ്ലോവാക്യ, പോളണ്ട് എന്നിവിടങ്ങളിൽ ദുരിതാശ്വാസ പ്രവർത്തനങ്ങൾ നടത്തി. പിന്നീട് 1954-ൽ പോളണ്ടിലെ മൈദാനെക് ഉന്മൂലന ക്യാമ്പ് സന്ദർശിച്ചു. ഇത് അനുകമ്പയുടെയും മനുഷ്യചൈതന്യത്തിൻറെയും ശക്തിയിൽ താൽപര്യം ജനിപ്പിച്ചു. അതിജീവിച്ചവരുടെ ഭയാനകമായ കഥകൾ എലിസബത്തിനെ ശാശ്വതമായി സ്വാധീനിച്ചു, മറ്റുള്ളവരുടെ സഹായത്തിനും രോഗശാന്തിക്കും വേണ്ടി ജീവിതം സമർപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള അവരുടെ തീരുമാനത്തിലേക്ക് നയിച്ചു. [7] അവിടത്തെ ചില ചുവരുകളിൽ കൊത്തിയെടുത്ത നൂറുകണക്കിന് ചിത്രശലഭങ്ങളുടെ ചിത്രങ്ങളും അവളെ വല്ലാതെ ബാധിച്ചു. കോബ്ലർ-റോസിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, ചിത്രശലഭങ്ങൾ മരണത്തെ അഭിമുഖീകരിക്കുന്നവരുടെ ഈ അവസാന കലാസൃഷ്ടികൾ വർഷങ്ങളോളം അവളോടൊപ്പം മനസ്സിൽ നിലനിൽക്കുകയും ജീവിതാവസാനത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അവരുടെ ചിന്തയെ സ്വാധീനിക്കുകയും ചെയ്തു. [8] ആ വർഷം തന്നെ, ഇന്റർനാഷണൽ വൊളണ്ടറി സർവീസ് ഫോർ പീസുമായി ഒരു ആക്ടിവിസ്റ്റ് എന്ന നിലയിലും അവർ ഏർപ്പെട്ടു. [6]

ചെറുപ്പത്തിൽത്തന്നെ, എലിസബത്ത് തന്റെ ബിസിനസിന്റെ സെക്രട്ടറിയാകാൻ പിതാവ് നിർബന്ധിച്ചെങ്കിലും അവൾ ഒരു ഡോക്ടറാകാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു. പിതാവിനെ ധിക്കരിച്ച് അവൾ പതിനാറാമത്തെ വയസ്സിൽ വീട്ടിൽ നിന്നിറങ്ങി. [8] ഈ സമയത്തിനുശേഷം അവർ പലതരം ജോലികളിൽ സ്വയം സഹായിക്കാനായി പ്രവർത്തിച്ചു, ആശുപത്രികളിൽ പ്രധാന അനുഭവം നേടി അഭയാർഥികൾക്ക് സഹായം നൽകാൻ സന്നദ്ധരായി. ഇതിനെത്തുടർന്ന് മെഡിസിൻ പഠനത്തിനായി സൂറിച്ച് സർവകലാശാലയിൽ ചേർന്നു. 1957 ൽ ബിരുദം നേടി.

സ്വകാര്യ ജീവിതം[തിരുത്തുക]

1958-ൽ അമേരിക്കയിൽ നിന്നുള്ള ഒരു സഹ മെഡിക്കൽ വിദ്യാർത്ഥിയും സഹപാഠിയുമായ ഇമ്മാനുവൽ ("മാന്നി") റോസിനെ വിവാഹം കഴിച്ച് അമേരിക്കയിലേക്ക് മാറി. ന്യൂയോർക്കിലെ ലോംഗ് ഐലൻഡിലെ ഗ്ലെൻ കോവ് കമ്മ്യൂണിറ്റി ഹോസ്പിറ്റലിൽ ഇന്റേൺഷിപ്പ് പൂർത്തിയാക്കി. [6]

അക്കാദമിക് ജീവിതം[തിരുത്തുക]

1957 ൽ സൂറിച്ച് സർവകലാശാലയിൽ നിന്ന് ബിരുദം നേടിയ ശേഷം കോബ്ലർ-റോസ് 1958 ൽ ന്യൂയോർക്കിലേക്ക് പോയി ജോലി ചെയ്യാനും പഠനം തുടരാനും തുടങ്ങി.

1960 കളുടെ തുടക്കത്തിൽ മാൻഹട്ടൻ സ്റ്റേറ്റ് ഹോസ്പിറ്റലിൽ സൈക്യാട്രിക് റെസിഡൻസി ആരംഭിച്ചു. സ്കീസോഫ്രെനിക് ബാധിച്ചവർക്കും "പ്രതീക്ഷയില്ലാത്ത രോഗി" എന്ന തലക്കെട്ടിനെ അഭിമുഖീകരിക്കുന്നവർക്കും ചികിത്സ സൃഷ്ടിക്കുന്നതിനായി ഔദ്യോഗിക ജീവിതം ആരംഭിച്ചു. ജീവിതാന്ത്യമെത്തിയരോഗികളെ പരാമർശിക്കാൻ അക്കാലത്ത് ഇത് ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു. രോഗിയുടെ അന്തസ്സും ആത്മാഭിമാനവും പുനഃസ്ഥാപിക്കാൻ ഈ ചികിത്സാ പരിപാടികൾ പ്രവർത്തിക്കും. ഈ രോഗികളെ അമിതമായി മയപ്പെടുത്തുന്ന മരുന്നുകൾ കുറയ്ക്കാനും എലിസബത്ത് ഉദ്ദേശിക്കുകയും പുറം ലോകവുമായി ബന്ധപ്പെടാൻ സഹായിക്കുന്നതിനുള്ള മാർഗ്ഗങ്ങൾ കണ്ടെത്തുകയും ചെയ്തു. [7] ഈ സമയത്ത്, മാനസികരോഗികളുടെ അവഗണനയും ദുരുപയോഗവും ആസന്നമായി മരിക്കുന്നതും റോസിനെ ഭയപ്പെടുത്തി. രോഗികളെ പലപ്പോഴും തീരെക്കുറഞ്ഞ ശ്രദ്ധയോടെയാണ് ചികിത്സിക്കുന്നതെന്നും ആശുപത്രി ജീവനക്കാർ അവരെ അവഗണിച്ചതായും അവർ കണ്ടെത്തി. ഈ തിരിച്ചറിവ് ഈ വ്യക്തികളുടെ ജീവിതത്തിൽ ഒരു മാറ്റം വരുത്താൻ അവളെ പ്രേരിപ്പിച്ചു. ഓരോ രോഗിയുടെയും വ്യക്തിഗത പരിചരണത്തിലും ശ്രദ്ധയിലും ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്ന ഒരു പ്രോഗ്രാം അവർ വികസിപ്പിച്ചു. ഈ പ്രോഗ്രാം അവിശ്വസനീയമാംവിധം നന്നായി പ്രവർത്തിക്കുകയും അവളുടെ 94% രോഗികളുടെ മാനസികാരോഗ്യത്തിൽ ഗണ്യമായ പുരോഗതി കൈവരിക്കുകയും ചെയ്തു. [9]

1962 ൽ കൊളറാഡോ യൂണിവേഴ്സിറ്റി സ്കൂൾ ഓഫ് മെഡിസിനിൽ ഒരു സ്ഥാനം സ്വീകരിച്ചു. അവിടെ, കോബ്ലർ-റോസ് ഒരു ജൂനിയർ ഫാക്കൽറ്റി അംഗമായി ജോലി ചെയ്തു, ഒരു രോഗിയായ ഒരു യുവതിയുടെ ആദ്യ അഭിമുഖം ഒരു മുറിയിലെ മെഡിക്കൽ വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് മുന്നിൽ നൽകി. അവരുടെ ഉദ്ദേശ്യങ്ങൾ പാത്തോളജിയുടെ ഒരു ഉദാഹരണമായിരിക്കരുതെന്നും, പക്ഷേ അവരുടെ അസുഖത്തെ നേരിടുകയും അത് അവരുടെ ജീവിതത്തെ എങ്ങനെ സ്വാധീനിക്കുകയും ചെയ്തുവെന്ന് മനസിലാക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരു മനുഷ്യനെ ചിത്രീകരിക്കാൻ അവൾ ആഗ്രഹിച്ചു. [7] അവൾ തന്റെ വിദ്യാർത്ഥികളോട് പറഞ്ഞു:

“ഇപ്പോൾ നിങ്ങൾ ശാസ്ത്രജ്ഞർക്ക് പകരം മനുഷ്യരെപ്പോലെ പ്രതികരിക്കുന്നു. മരിക്കുന്ന ഒരു രോഗിക്ക് എങ്ങനെ തോന്നുന്നുവെന്ന് ഇപ്പോൾ നിങ്ങൾക്കറിയില്ല, പക്ഷേ നിങ്ങൾക്ക് അവരോട് അനുകമ്പയോടെ പെരുമാറാനും കഴിയും - നിങ്ങൾ സ്വയം ആഗ്രഹിക്കുന്ന അതേ അനുകമ്പ " [7]

കോബ്ലർ-റോസ് 1963 ൽ സൈക്യാട്രിയിൽ പരിശീലനം പൂർത്തിയാക്കി, തുടർന്ന് 1965 ൽ ചിക്കാഗോയിലേക്ക് മാറി. പരമ്പരാഗത സൈക്യാട്രിയുടെ രീതികളെ അവർ ചിലപ്പോൾ ചോദ്യം ചെയ്തിരുന്നു. ചിക്കാഗോയിൽ 39 മാസത്തെ ക്ലാസിക്കൽ സൈക്കോ അപഗ്രഥന പരിശീലനവും അവർ നടത്തി. ചിക്കാഗോ യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിലെ പ്രിറ്റ്സ്കർ സ്കൂൾ ഓഫ് മെഡിസിനിൽ ഇൻസ്ട്രക്ടറായി. അവിടെ രോഗബാധിതരായ രോഗികളുമായി തത്സമയ അഭിമുഖങ്ങൾ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ഒരു പതിവ് വിദ്യാഭ്യാസ സെമിനാർ നടത്താൻ തുടങ്ങി. മെഡിക്കൽ സ്റ്റാഫിൽ നിന്ന് വലിയ തോതിൽ എതിർപ്പുണ്ടായിട്ടും അവരുടെ വിദ്യാർത്ഥികളെ ഇതിൽ പങ്കെടുപ്പിക്കാൻ അവൾ നിർബന്ധിച്ചു. [7]

ഒരു ലൈഫ് മാഗസിൻ 1969 നവംബറിൽ കോബ്ലർ-റോസിനെക്കുറിച്ച് ഒരു ലേഖനം പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു, മെഡിക്കൽ സമൂഹത്തിന് പുറത്തുള്ള അവരുടെ പ്രവർത്തനങ്ങളെക്കുറിച്ച് പൊതുജന അവബോധം കൊണ്ടുവന്നു. ഇതിനു നല്ല പ്രതികരണമാണ് ലഭിച്ചത്, കൂടാതെ രോഗികളുമായും അവരുടെ കുടുംബങ്ങളുമായും ജോലി ചെയ്യുന്നതിൽ തന്റെ കരിയറിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കാനുള്ള കോബ്ലർ-റോസിന്റെ തീരുമാനത്തെ സ്വാധീനിച്ചു. അവരുടെ ജോലിയുടെ തീവ്രമായ സൂക്ഷ്മപരിശോധനയും അവരുടെ കരിയർ പാതയെ സ്വാധീനിച്ചു. കോബ്ലർ-റോസ് "ശാസ്ത്രത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ രഹസ്യം" എന്ന് വിളിക്കുന്ന മരണവുമായി സ്വകാര്യമായി പ്രവർത്തിക്കാൻ യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ പഠിപ്പിക്കുന്നത് നിർത്തി. [8]

1970 കളിൽ എലിസബത്ത് വേൾഡ് വൈഡ് ഹോസ്പിസ് പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ മുൻനിരക്കാരിയായി. ആറ് ഭൂഖണ്ഡങ്ങളിലെ ഇരുപതിലധികം രാജ്യങ്ങളിൽ വിവിധ ഹോസ്പിസുകളും സാന്ത്വന പരിചരണ പരിപാടികളും ആരംഭിച്ചു. 1970-ൽ ഹാർവാർഡ് സർവകലാശാലയിലെ പ്രശസ്തമായ ഇംഗർസോൾ പ്രഭാഷണത്തിൽ കോബ്ലർ-റോസ് മരണവും മരിക്കലും എന്ന വിഷയത്തിൽ സംസാരിച്ചു. 1972 ഓഗസ്റ്റ് 7 ന് "അന്തസ്സോടെയുള്ള മരണം (ഡെത്ത് വിത്ത് ഡിഗ്നിറ്റി)" എന്ന പ്രസ്ഥാനത്തെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതിനായി വാർദ്ധക്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സെനറ്റ് പ്രത്യേക സമിതിയുമായി സംസാരിച്ചു. 1977 ൽ ലേഡീസ് ഹോം ജേണൽ "വുമൺ ഓഫ് ദ ഇയർ" ആയി തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു.

രോഗശാന്തി കേന്ദ്രം[തിരുത്തുക]

ഹോസ്പിസ് കെയർ പ്രസ്ഥാനത്തിലെ കേന്ദ്ര വ്യക്തികളിൽ ഒരാളായിരുന്നു കോബ്ലർ-റോസ് , ദയാവധം ആളുകളെ അവരുടെ 'പൂർത്തീകരിക്കാത്ത ബിസിനസ്സ്' പൂർത്തിയാക്കുന്നതിൽ നിന്ന് തടയുന്നുവെന്ന് വിശ്വസിച്ചു. [10]

1977 ൽ സാൻ ഡീഗോയ്ക്ക് സമീപമുള്ള കാലിഫോർണിയയിലെ എസ്കോണ്ടിഡോയിൽ നാൽപത് ഏക്കർ സ്ഥലം വാങ്ങാൻ ഭർത്താവിനെ പ്രേരിപ്പിച്ചു , അവിടെ "ശാന്തി നിലയ " (സമാധാനത്തിന്റെ വീട്) സ്ഥാപിച്ചു. മരിക്കുന്നവർക്കും അവരുടെ കുടുംബങ്ങൾക്കും ഒരു രോഗശാന്തി കേന്ദ്രമായി അവർ ഇത് ഉദ്ദേശിച്ചു. അമേരിക്കൻ ഹോളിസ്റ്റിക് മെഡിക്കൽ അസോസിയേഷന്റെ സഹസ്ഥാപകയും ആയിരുന്നു.

1970 കളുടെ അവസാനത്തിൽ, മരണമടഞ്ഞതും പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കപ്പെട്ടതുമായ ആയിരക്കണക്കിന് രോഗികളെ അഭിമുഖം നടത്തിയ ശേഷം, ശരീരത്തിന് പുറത്തുള്ള അനുഭവങ്ങൾ, മീഡിയംഷിപ്പ്, ആത്മീയത, മരിച്ചവരുമായി ബന്ധപ്പെടാൻ ശ്രമിക്കുന്ന മറ്റ് മാർഗ്ഗങ്ങൾ എന്നിവയിൽ അവർ താല്പര്യം കാണിച്ചു. ഇത് ശാന്തി നിലയ രോഗശാന്തി കേന്ദ്രവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഒരു അഴിമതിയിലേക്ക് നയിച്ചു, അതിൽ ചർച്ച് ഓഫ് ദി ഫേസറ്റ് ഓഫ് ഡിവിനിറ്റിയുടെ സ്ഥാപകനായ ജയ് ബർഹാം അവരെ കബളിപ്പിച്ചു. അവൻ ഗേലിക് ചാനൽ പുറപ്പെട്ടു സമൻസ് ഗുണമാണ് "സ്ഥാപനങ്ങളുടെയോ" ആത്മാക്കൾ, അദ്ദേഹം "ആത്മാക്കൾ" കൂടെ ലൈംഗിക ബന്ധങ്ങളിൽ ഏർപ്പെടാൻ പള്ളി അംഗങ്ങളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു. ഈ ആവശ്യത്തിനായി സ്ത്രീ ആത്മാക്കളുടെ ഭാഗങ്ങൾ അഭിനയിക്കാൻ അദ്ദേഹം നിരവധി സ്ത്രീകളെ നിയമിച്ചിരിക്കാം. [11] ബർഹാമിനെതിരായ ആരോപണങ്ങൾ ശരിയാണോയെന്ന് അറിയാൻ കുബ്ലർ-റോസിന്റെ സുഹൃത്ത് ഡിയാന എഡ്വേർഡിനെ ഒരു സർവീസിൽ പങ്കെടുക്കാൻ ക്ഷണിച്ചു. എഡ്വേർഡ്സ് അപ്രതീക്ഷിതമായി ലൈറ്റ് സ്വിച്ചിൽ നിന്ന് മാസ്കിംഗ് ടേപ്പ് വലിച്ചെടുത്ത് ലൈറ്റിൽ തെറിച്ചുവീണപ്പോൾ അദ്ദേഹം നഗ്നനായി തലപ്പാവ് മാത്രം ധരിച്ചിരുന്നു. [12] [13] [14] മാർട്ടി, ജയ് ബർഹാം എന്നിവരുമായുള്ള ബന്ധം അവസാനിപ്പിക്കുന്നതായി കോബ്ലർ-റോസ് 1981 ജൂൺ 7 ന് "ശാന്തി നിലയ വാർത്താക്കുറിപ്പ്" (ലക്കം 7) ൽ പ്രഖ്യാപിച്ചു.

മരണാസന്നരായവരുടെ അനുഭവങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള അന്വേഷണം[തിരുത്തുക]

മരണത്തിനടുത്തുള്ള അനുഭവങ്ങളുടെ പ്രതിഭാസവും കോബ്ലർ-റോസ് കൈകാര്യം ചെയ്തു. ആത്മീയ വഴികാട്ടികൾക്കും മരണാനന്തര ജീവിതത്തിനുമുള്ള അഭിഭാഷക കൂടിയായിരുന്നു അവർ. [7] ഇന്റർനാഷണൽ അസോസിയേഷൻ ഫോർ നിയർ-ഡെത്ത് സ്റ്റഡീസിന്റെ (IANDS) ഉപദേശക സമിതിയിൽ സേവനമനുഷ്ഠിച്ചു [2] കോബ്ലർ-റോസ് മരിക്കുന്നവരുമായുള്ള അഭിമുഖങ്ങൾ ആദ്യമായി തന്റെ പുസ്തകത്തിൽ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തു., മരണത്തെക്കുറിച്ചും മരിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചും : ഡോക്ടർമാർ, നഴ്‌സുമാർ, പുരോഹിതന്മാർ, അവരുടെ സ്വന്തം കുടുംബങ്ങളെയും മരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നവർ പഠിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് എന്താണ് (1969) [15] [16] കോബ്ലർ-റോസ് മരണത്തോടടുത്ത അനുഭവങ്ങളെക്കുറിച്ച് (എൻ‌ഡി‌ഇ) അവളുടെ പുസ്തകങ്ങളിൽ കൂടുതൽ എഴുതി., ഓൺ ലൈഫ് ഓഫ് ഡെത്ത് 1991, ദി ടണൽ ആൻഡ് ദി ലൈറ്റ് 1999.

എയ്ഡ്‌സ് പ്രവർത്തനം[തിരുത്തുക]

ലോകത്തിന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിൽ ജീവിതം, മരണം, ദുഃഖം, എയ്ഡ്സ് എന്നിവയെക്കുറിച്ച് നിരവധി വർക്ക് ഷോപ്പുകൾ അവർ നടത്തി. 1983 ഡിസംബറിൽ, വിർജീനിയയിലെ ഹെഡ് വാട്ടേഴ്‌സിലുള്ള സ്വന്തം ഫാമിലേക്ക് അവരുടെ വീടും വർക്ക്‌ഷോപ്പ് ആസ്ഥാനവും മാറ്റി.

ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട ശിശുക്കൾക്കും എച്ച് ഐ വി ബാധിതരായ കുട്ടികൾക്കുമായി ഒരു ഹോസ്പിസ് പണിയാനുള്ള ആഗ്രഹമായിരുന്നു അവരുടെ ഏറ്റവും വലിയ ആഗ്രഹം. 1980 കളുടെ അവസാനത്തിൽ വിർജീനിയയിൽ എലിസബത്ത് ഇത് ചെയ്യാൻ ശ്രമിച്ചു, പക്ഷേ പ്രദേശവാസികൾ അണുബാധയ്ക്കുള്ള സാധ്യതയെ ഭയപ്പെടുകയും ആവശ്യമായ റീ സോണിംഗ് തടയുകയും ചെയ്തു. 1994 ഒക്ടോബറിൽ, അവരുടെ വീടും ഫോട്ടോകളും ജേണലുകളും കുറിപ്പുകളും ഉൾപ്പെടെ നിരവധി വസ്തുവകകൾ തീപിടുത്തത്തിൽ നഷ്ടപ്പെട്ടു. [17]

മരണം[തിരുത്തുക]

1987 നും 1995 നും ഇടയിൽ കോബ്ലർ-റോസിന് നിരവധി ഹൃദയാഘാതങ്ങൾ സംഭവിച്ചു, ഇത് ഒടുവിൽ ഇടത് ഭാഗത്ത് ഭാഗികമായി തളർത്തി. ഇതിനിടയിൽ "ഹീലിംഗ് വാട്ടേഴ്‌സ് ഫാമും" എലിസബത്ത് കോബ്ലർ-റോസ് സെന്ററും അടച്ചു. വിർജീനിയയിലെ വീടിന്റെ തീപിടുത്തത്തിനും തുടർന്നുള്ള ഹൃദയാഘാതത്തിനും ശേഷം, 1994 ഒക്ടോബറിൽ അരിസോണയിലെ സ്‌കോട്ട്‌സ്‌ഡെയ്‌ലിലേക്ക് മാറി. ഏതാനും മാസങ്ങൾക്കുശേഷം ഒരു വലിയ ഹൃദയാഘാതത്തെത്തുടർന്ന് അവൾക്ക് വീൽചെയറിൽ താമസിക്കേണ്ടിവന്നു, മരണം വരുന്നത് വരെ സാവധാനം കാത്തിരുന്നു, അവളുടെ മരണ സമയം നിർണ്ണയിക്കാൻ അവൾ ആഗ്രഹിച്ചു. [18] 1997-ൽ ഓഫ്ര വിൻഫ്രി അരിസോണയിലേക്ക് പറന്നുചെന്നു, എലിസബത്തിനെ അഭിമുഖം നടത്താനും അവൾ അഞ്ച് ഘട്ടങ്ങളിലൂടെ കടന്നുപോകുന്നുണ്ടോ എന്ന് ചർച്ച ചെയ്യാനും. കൂടാതെ, 2002- ൽ അരിസോണ റിപ്പബ്ലിക്കിനു നൽകിയ അഭിമുഖത്തിൽ, താൻ മരണത്തിന് തയ്യാറാണെന്നും അതിനെ സ്വാഗതം ചെയ്യുന്നുവെന്നും പറഞ്ഞു, ദൈവത്തെ “നാണംകെട്ട നീട്ടിവെക്കൽ” എന്നാണ് അവർ വിളിച്ചത്. [2] എലിസബത്ത് 2004 ൽ 78 ആം വയസ്സിൽ അരിസോണയിലെ സ്‌കോട്ട്‌സ്‌ഡെയ്‌ലിലുള്ള ഒരു നഴ്‌സിംഗ് ഹോമിൽ മകൻ മകൾ, രണ്ട് കുടുംബസുഹൃത്തുക്കൾ എന്നിവരുടെ സാന്നിധ്യത്തിൽ മരിച്ചു. അരിസോണയിലെ സ്‌കോട്ട്‌സ്‌ഡെയ്‌ലിലുള്ള പാരഡൈസ് മെമ്മോറിയൽ ഗാർഡൻസ് സെമിത്തേരിയിൽ അവരെ സംസ്കരിച്ചു. 2005 ൽ അവരുടെ മകൻ കെൻ റോസ് അരിസോണയിലെ സ്കോട്ട്‌സ്ഡെയ്‌ലിൽ എലിസബത്ത് കോബ്ലർ-റോസ് ഫൗണ്ടേഷൻ സ്ഥാപിച്ചു.

സംഭാവനകൾ[തിരുത്തുക]

ലോകം അവസാനമായി രോഗികളെ നോക്കിക്കാണുന്ന രീതി മാറ്റിമറിക്കാൻ സഹായിച്ച ആദ്യത്തെ വ്യക്തിയാണ് എലിസബത്ത് കോബ്ലർ-റോസ്, ഹോസ്പിസ് കെയർ, പാലിയേറ്റീവ് കെയർ, മരണത്തിനടുത്തുള്ള ഗവേഷണം എന്നിവയ്ക്ക് അവർ തുടക്കമിട്ടു, കൂടാതെ രോഗബാധിതരായ വ്യക്തികളുടെ ജീവിതത്തിലേക്ക് പൊതുജനങ്ങളുടെ ശ്രദ്ധ ആദ്യമായി കൊണ്ടുവന്നതും എലിസബെത് ആണ്. [7] "മരിക്കുന്നവരെ അന്തസ്സോടെ കൈകാര്യം ചെയ്യാനുള്ള (reat the dying with dignity") ഡോക്ടർമാർക്കും നഴ്സുമാർക്കും ഒരുപോലെ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ പ്രേരകശക്തിയായിരുന്നു എലിസബത്ത്. [2] മരിക്കുന്നവരുമായുള്ള അവളുടെ വിപുലമായ പ്രവർത്തനം 1969-ൽ അന്താരാഷ്ട്രതലത്തിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ വിറ്റഴിക്കപ്പെട്ട ഓൺ ഡെത്ത് ആൻഡ് ഡൈയിംഗ് എന്ന പുസ്തകത്തിലേക്ക് നയിച്ചു, ഇപ്പോൾ പ്രസിദ്ധമായ അഞ്ച് ഘട്ടങ്ങളുടെ സങ്കടത്തിന്റെ (Five Stages of Grief) ക്രമീകരണത്തിന്റെ ഒരു മാതൃകയായി അവർ നിർദ്ദേശിച്ചു: നിരസിക്കൽ, കോപം, വിലപേശൽ, വിഷാദം, സ്വീകാര്യത (denial, anger, bargaining, depression, acceptance.) പൊതുവേ, വ്യക്തികൾ അവരുടെ ആസന്ന മരണത്തെ അഭിമുഖീകരിക്കുമ്പോൾ ഈ ഘട്ടങ്ങളിൽ ഭൂരിഭാഗവും അനുഭവിക്കുന്നു. ദുഃഖത്തിന്റെ അഞ്ച് ഘട്ടങ്ങൾ പ്രിയപ്പെട്ട ഒരാളുടെ മരണത്തിൽ നിന്ന് അതിജീവിച്ചവർക്കും ഒരുപോലെ ബാധകമാകുന്നതാണ്. 2000 ന് ശേഷം വർദ്ധിച്ചുവരുന്ന കമ്പനികൾ ഫൈവ് സ്റ്റേജ് മോഡൽ ഉപയോഗിച്ച് മാറ്റത്തിനും നഷ്ടത്തിനും ഉള്ള പ്രതികരണങ്ങൾ വിശദീകരിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഇത് ഇപ്പോൾ കോബ്ലർ-റോസ് ചേഞ്ച് കർവ് എന്നറിയപ്പെടുന്നു, ഇത് യു‌എസിലും അന്തർ‌ദ്ദേശീയമായും വിവിധതരം ഫോർച്യൂൺ 500 കമ്പനികൾ‌ ഉപയോഗിക്കുന്നു. 2018 ൽ സ്റ്റാൻഫോർഡ് യൂണിവേഴ്സിറ്റി അവളുടെ കുടുംബത്തിൽ നിന്ന് കോബ്ലർ-റോസ് ആർക്കൈവുകൾ സ്വന്തമാക്കി, ഒപ്പം അവരുടെ പേപ്പറുകൾ, അഭിമുഖങ്ങൾ, മറ്റ് ആർക്കൈവൽ മെറ്റീരിയലുകൾ എന്നിവയുടെ ഡിജിറ്റൽ ലൈബ്രറി നിർമ്മിക്കാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നു. അമേരിക്കൻ ജേണൽ ഓഫ് ബയോഎത്തിക്‌സ് അതിന്റെ 2019 ഡിസംബർ ലക്കം മുഴുവൻ ഓൺ ഡെത്ത് ആൻഡ് ഡൈയിംഗിന്റെ അമ്പതാം വാർഷികത്തിനായി നീക്കിവച്ചു. എലിസബത്ത് കുബ്ലർ-റോസ് ഫൗണ്ടേഷൻ ലോകമെമ്പാടുമുള്ള നിരവധി അന്താരാഷ്ട്ര ചാപ്റ്ററുകളിൽക്കൂടി അതിറെ പ്രവർത്തനം തുടരുന്നു.

എലിസബത്ത് മരണത്തെയും മരിക്കുന്നതിനെയും കുറിച്ച് 20 ലധികം പുസ്തകങ്ങൾ എഴുതി, അവ ഇപ്പോൾ 42 ഭാഷകളിൽ ലഭ്യമാണ്. [2] ജീവിതാവസാനം അവർ മാനസികമായി സജീവമായിരുന്നു, ഡേവിഡ് കെസ്ലറുമായി ചേർന്ന് ഓൺ ഗ്രീഫ്, ഗ്രീവിംഗ് എന്നിവയുൾപ്പെടെ രണ്ട് പുസ്തകങ്ങൾ രചിച്ചു.

തിരഞ്ഞെടുത്ത ഗ്രന്ഥസൂചിക[തിരുത്തുക]

  1. ↑ "Elisabeth Kübler-Ross". Women of the Hall. National Women's Hall of Fame. Archived from the original on 1 March 2008.
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 "Obituaries: Elisabeth Kubler-Ross". Journal of Near Death Studies. 2004.
  3. ↑ "Turn on, tune in, drop dead" by Ron Rosenbaum, Harper's, July 1982, pages 32–42
  4. ↑ Gill, Derek (1980). Quest: The Life of Elisabeth Kubler-Ross. United States of America: Harper & Row. pp. 2–3. ISBN 0-06-011543-2.
  5. ↑ Newman, Laura. Elisabeth Kübler-Ross. (2004). British Medical Journal, 329 (7466), 627. Retrieved November 17, 2006.
  6. ↑ 6.0 6.1 6.2 "Dr. Elisabeth Kübler-Ross". Changing the Face of Medicine. October 14, 203. Retrieved December 11, 2020.
  7. ↑ 7.0 7.1 7.2 7.3 7.4 7.5 7.6 Blaylock, B (2005). "In memoriam: Elisabeth kubler-ross, 1926–2004". Families, Systems, & Health. 23: 108–109. doi:10.1037/1091-7527.23.1.108.
  8. ↑ 8.0 8.1 8.2 "Elisabeth Kubler-Ross". Biography (in അമേരിക്കൻ ഇംഗ്ലീഷ്). Retrieved 2020-12-13.
  9. ↑ "Kübler-Ross, Elisabeth". National Women's Hall of Fame (in അമേരിക്കൻ ഇംഗ്ലീഷ്). Retrieved 2020-12-12.
  10. ↑ Paris, John J.; Cummings, Brian M. (2019-12-02). "Elisabeth Kübler-Ross: A Pioneer Thinker, Influential Teacher and Contributor to Clinical Ethics". The American Journal of Bioethics (in ഇംഗ്ലീഷ്). 19 (12): 49–51. doi:10.1080/15265161.2019.1674549. ISSN 1526-5161. PMID 31746716.
  11. ↑ Sex, Visitors from the Grave, Psychic Healing: Kubler-Ross Is a Public Storm Center Again Archived 2014-10-14 at the Wayback Machine. by Karen G. Jackovich. In People, October 29, 1979.
  12. ↑ Playboy Interview with Elizabeth Kubler-Ross's' Playboy Magazine, May, 1981
  13. ↑ TIME.com Archived 2010-01-31 at the Wayback Machine., The Conversion of Kubler-Ross, TIME, November 12, 1979 Archived 2010-03-23 at the Wayback Machine.
  14. ↑ Elisabeth Kubler-Ross in the Afterworld of Entities by Kate Coleman, New West, 30 July 1979
  15. ↑ Video: Elisabeth Kübler-Ross über Nahtoderfahrungen (1981) , abgerufen am 14. März 2014
  16. ↑ Bild der Wissenschaft: Sind Nahtod-Erfahrungen Bilder aus dem Jenseits? abgerufen am 16. März 2014.
  17. ↑ Kinofenster.de (in German)
  18. ↑ Elisabeth Kubler-Ross, On life After Death, Foreword by Caroline Myss p.vii. Celestial Arts. ISBN 9781587613180

അധികവായനയ്ക്ക്[തിരുത്തുക]

  • Quest: The Life of Elisabeth Kubler-Ross, by Derek Gill. Ballantine Books (Mm), 1982. ISBN 0-345-30094-7.
  • The Life Work of Dr. Elisabeth Kübler-Ross and its Impact on the Death Awareness Movement, by Michèle Catherine Gantois Chaban. E. Mellen Press, 2000. ISBN 0-7734-8302-0.
  • Elisabeth Kubler-Ross: Encountering Death and Dying, by Richard Worth. Published by Facts On File, Inc., 2004. ISBN 0-7910-8027-7.
  • Tea With Elisabeth tributes to Hospice Pioneer Dr. Elisabeth Kubler-Ross, compiled by Fern Stewart Welch, Rose Winters and Ken Ross, Published by Quality of Life Publishing Co 2009 ISBN 978-0-9816219-9-9
  • Recollections of Dr. Elisabeth Kübler-Ross at the University of Chicago (1965–70), by Mark Siegler, MD. Published by the American Journal of Bioethics, 2019
  • Experiências contemporâneas sobre a morte e o morrer: O legado de Elisabeth Kübler-Ross para os nossos dias (Portuguese language) by Rodrigo Luz and Daniela Freitas Bastos, 2019

കാണുവാൻ:

പുറത്തേക്കുള്ള കണ്ണികൾ[തിരുത്തുക]

വിക്കിചൊല്ലുകളിലെ എലിസബത്ത് കുബ്ലർ-റോസ് എന്ന താളിൽ ഈ ലേഖനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ചൊല്ലുകൾ ലഭ്യമാണ്‌:
"https://ml.wikipedia.org/w/index.php?title=എലിസബത്ത്_കുബ്ലർ-റോസ്&oldid=3802145" എന്ന താളിൽനിന്ന് ശേഖരിച്ചത്