ഹിന്ദുമതം തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിൽ

വിക്കിപീഡിയ, ഒരു സ്വതന്ത്ര വിജ്ഞാനകോശം.
(Hinduism in Southeast Asia എന്ന താളിൽ നിന്നും തിരിച്ചുവിട്ടതു പ്രകാരം)

തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിൽ ഹിന്ദുമതം പ്രദേശത്തിന്റെ സാംസ്കാരിക വികാസത്തിലും അതിന്റെ ചരിത്രത്തിലും ആഴത്തിലുള്ള സ്വാധീനം ചെലുത്തിയിട്ടുണ്ട്. [1] ഇൻഡിക് ലിപികൾ ഇന്ത്യയിൽ നിന്ന് അവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ടതിനാൽ, തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലെ ആളുകൾ CE 1 മുതൽ 5 വരെയുള്ള നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ അവരുടെ ആദ്യകാല ലിഖിതങ്ങൾ നിർമ്മിച്ച് ചരിത്ര കാലഘട്ടത്തിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. [2] ഇന്ന്, തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിൽ വിദേശ ഇന്ത്യക്കാർ ഒഴികെയുള്ള ഒരേയൊരു ഹിന്ദുക്കൾ ഇന്തോനേഷ്യയിലെ ബാലിനീസ്, ടെംഗറീസ് ന്യൂനപക്ഷങ്ങളും കംബോഡിയയിലെയും തെക്കൻ വിയറ്റ്നാമിലെയും ചാം ന്യൂനപക്ഷവുമാണ്. [3]

ഹിന്ദു നാഗരികത തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യൻ പ്രാദേശിക രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ സാമൂഹിക ഘടനയെയും ഭരണകൂടത്തെയും രൂപാന്തരപ്പെടുത്തുകയും രൂപപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു. ചെറുകിട തലവന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ചെറിയ തദ്ദേശീയ നയങ്ങൾ, ഇന്ത്യയ്ക്ക് സമാനമായ സ്റ്റേറ്റ്ക്രാഫ്റ്റ് ഉള്ള ഒരു മഹാരാജാവിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ വലിയ രാജ്യങ്ങളും സാമ്രാജ്യങ്ങളും ആയി രൂപാന്തരപ്പെട്ടു. മധ്യ വിയറ്റ്നാമിന്റെ തെക്കൻ ഭാഗങ്ങളിൽ മുൻ ചമ്പ നാഗരികത, കംബോഡിയയിലെ ഫുനാൻ, ഇന്തോചൈനയിലെ ഖമർ സാമ്രാജ്യം, ലങ്കാസുക രാജ്യം, മലായ് ഉപദ്വീപിലെ ഓൾഡ് കെഡ, സുമാത്രയിലെ ശ്രീവിജയൻ രാജ്യം, മെഡാങ് രാജ്യം, സിംഗാസാരി, ജാവ, ബാലി, ഫിലിപ്പൈൻ ദ്വീപസമൂഹത്തിന്റെ ചില ഭാഗങ്ങൾ എന്നിവിടങ്ങൾ ആസ്ഥാനമാക്കി മജാപഹിത് സാമ്രാജ്യം എന്നിവയ്ക്ക് ഇത് ജന്മം നൽകി. ഇന്ത്യൻ നാഗരികത ഈ ജനതകളുടെയും രാജ്യങ്ങളുടെയും ഭാഷകൾ, ലിപികൾ, ലിഖിത പാരമ്പര്യം, സാഹിത്യങ്ങൾ, കലണ്ടറുകൾ, വിശ്വാസ സമ്പ്രദായം, കലാപരമായ വശങ്ങൾ എന്നിവയെ സ്വാധീനിച്ചു.

പുരാതന കാലം[തിരുത്തുക]

ജാവയിലും സുമാത്രയിലും നിലനിന്നിര ദ്വിപാന്തര അല്ലെങ്കിൽ ജാവ ദ്വീപ ഹിന്ദു രാജ്യത്തെക്കുറിച്ച് ബിസി 200-നടുത്ത് ഇന്ത്യൻ പണ്ഡിതന്മാർ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. ഇന്ത്യയുടെ ആദ്യകാല ഇതിഹാസമായ രാമായണത്തിൽ "യാവ ദ്വീപ" പരാമർശിക്കപ്പെടുന്നു. രാമന്റെ സൈന്യാധിപനായ സുഗ്രീവൻ സീതയെ തേടി ഇന്നത്തെ ജാവ ദ്വീപായ യാവാദ്വിപയിലേക്ക് തന്റെ ആളുകളെ അയച്ചു. [4] അതിനാൽ ഇത് സംസ്കൃത നാമം "യാവക ദ്വീപ്" (ദ്വിപ = ദ്വീപ്) എന്നറിയപ്പെടുന്നു. കിഴക്കൻ ഇന്ത്യ, പ്രത്യേകിച്ച് കലിംഗ, ദക്ഷിണേന്ത്യൻ രാജ്യങ്ങൾ എന്നിവിടങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള വ്യാപാരികൾ തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിൽ പതിവായി എത്തിയിരുന്നു. [5] ഏകദേശം 400ന് അടുത്ത് പടിഞ്ഞാറൻ ജാവയിൽ സ്ഥാപിതമായ ബൃഹദ് ഭാരതത്തിന്റെ ഭാഗമായ തരുമനഗര രാജ്യത്തിൽ നിന്നാണ് ഇന്തോനേഷ്യൻ ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും പഴക്കമുള്ള ലിഖിതങ്ങൾ ലഭിച്ചിട്ടുള്ളത്. ഏകദേശം 425 മുതൽ ഈ പ്രദേശത്ത് ബുദ്ധമത സ്വാധീനം പ്രകടമായിരുന്നു. ആറാം നൂറ്റാണ്ടിൽ, മധ്യ ജാവയുടെ വടക്കൻ തീരത്ത് കലിംഗ എന്ന ഇന്ത്യാവത്കരിച്ച രാജ്യം സ്ഥാപിതമായി. ഇന്ത്യയുടെ കിഴക്കൻ തീരത്തുള്ള കലിംഗയിൽ നിന്നാണ് രാജ്യത്തിന്റെ പേര് ലഭിച്ചത്. [6] ഈ തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യൻ കടൽയാത്രക്കാർ ഇന്ത്യയുമായും ചൈനയുമായും വിപുലമായ വ്യാപാരത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടിരുന്നു. അവർ 12-ാം നൂറ്റാണ്ടിൽ സുമാത്രയിലെ ആഷെ പ്രദേശത്ത് എത്തിയ മംഗോളിയൻ, ചൈന, ജാപ്പനീസ്, ഇസ്‌ലാമിക വ്യാപാരികൾ എന്നിവരുടെ ശ്രദ്ധ ആകർഷിച്ചു. [7]

തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിൽ ഉടനീളം ഇന്ന് കാണപ്പെടുന്ന ഹിന്ദു സാംസ്കാരിക സ്വാധീനത്തിന്റെ ഉദാഹരണങ്ങൾ ചോള രാജവംശത്തിന്റെ പൈതൃകത്തിന് കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, ഇന്തോനേഷ്യയിലെ പ്രംബനനിലെ മഹത്തായ ക്ഷേത്ര സമുച്ചയം ദക്ഷിണേന്ത്യൻ വാസ്തുവിദ്യയുമായി നിരവധി സമാനതകൾ പ്രകടിപ്പിക്കുന്നു. [8]

മലായ് ക്രോണിക്കിൾ സെജാറ മെലായു അനുസരിച്ച്, മലാക്ക സുൽത്താനേറ്റിന്റെ ഭരണാധികാരികൾ ചോള സാമ്രാജ്യത്തിലെ രാജാക്കന്മാരുടെ പിൻഗാമികളാണെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്നു. പല രാജകുമാരന്മാരുടെയും പേരുകൾ ചോളൻ അല്ലെങ്കിൽ ചൂളൻ എന്ന് അവസാനിക്കുന്നതിനാൽ ചോള ഭരണം ഇന്നും മലേഷ്യയിൽ ഓർമ്മിക്കപ്പെടുന്നു, അത്തരത്തിലൊന്നാണ് പേരാക്കിലെ രാജാവായ രാജാ ചൂളൻ. [9]

ചോള കലാ ശൈലി തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലേക്ക് വ്യാപിക്കുകയും തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലെ വാസ്തുവിദ്യയെയും കലയെയും സ്വാധീനിക്കുകയും ചെയ്തു. [10] [11]

ഇക്ഷ്വാകുവിന്റെയും സുമതിയുടെയും ഐതിഹ്യങ്ങളുടെ ഉത്ഭവം, കയ്പക്കയിൽ നിന്ന് മനുഷ്യരാശിയുടെ ജനനത്തെക്കുറിച്ചുള്ള തെക്കുകിഴക്കൻ-ഏഷ്യൻ പുരാണത്തിൽ നിന്നാണ് എന്ന് ചില പണ്ഡിതന്മാർ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചിട്ടുണ്ട്.. സഗര രാജാവിന്റെ ഭാര്യ സുമതിയുടെ ഐതിഹ്യം പറയുന്നത്, അവർ ഒരു കയ്പക്കയുടെ സഹായത്തോടെ സന്താനങ്ങളെ ഉൽപ്പാദിപ്പിച്ചുവെന്നാണ്. [12]

ആധുനിക കാലഘട്ടം[തിരുത്തുക]

ഇന്തോനേഷ്യയിലെ ബാലിയിലെ ഹിന്ദു ബാലിനീസ് ക്ഷേത്ര വഴിപാട്.

മലേഷ്യ, സിംഗപ്പൂർ, തായ്‌ലൻഡ്, മെഡാൻ (ഇന്തോനേഷ്യ), ഫിലിപ്പീൻസ് എന്നിവിടങ്ങളിൽ ഇന്ന് ഹിന്ദു സമൂഹങ്ങൾ നിലനിൽക്കുന്നത് പ്രധാനമായും കഴിഞ്ഞ നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിൽ നിന്ന് തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലേക്ക് കുടിയേറിയ തമിഴ് ജനതയെപ്പോലുള്ള ഇന്ത്യക്കാരുടെ സാന്നിധ്യം മൂലമാണ്. തമിഴ് ഹിന്ദുമതത്തിന്റെ തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യൻ സ്വാധീനത്തിന് തെളിവ് ഇവിടങ്ങളിലെ തൈപ്പൂയം ഉത്സവമാണ്, അതേസമയം ദീപാവലി പോലുള്ള മറ്റ് ഹിന്ദു ആഘോഷങ്ങളും ഈ പ്രദേശത്തെ ഹിന്ദുക്കൾ നന്നായി ആചരിക്കുന്നു. തായ്‌ലൻഡിലും കംബോഡിയയിലും, തായ്, ഖെമർ ആളുകൾ അവരുടെ ബുദ്ധമത വിശ്വാസത്തോടൊപ്പം ഹിന്ദു ആചാരങ്ങളും പാരമ്പര്യങ്ങളും ആചരിച്ചുവരുന്നു. അവിടങ്ങളിൽ ബ്രഹ്മാവിനെപ്പോലുള്ള ഹിന്ദു ദൈവങ്ങൾ ഇപ്പോഴും പരക്കെ ബഹുമാനിക്കപ്പെടുന്നു. [13]

ഇന്തോനേഷ്യയിൽ, ഹിന്ദുമതം ആചരിക്കുന്നത് ഇന്ത്യൻ വംശജർ മാത്രമല്ല; ബാലിയിലെ പ്രധാന മതമായി ഹിന്ദുമതം ഇപ്പോഴും നിലനിൽക്കുന്നു. അവിടെ തദ്ദേശീയരായ ഇന്തോനേഷ്യക്കാർ, ബാലിനീസ് ആളുകൾ, പുരാതന ജാവ-ബാലി ഹിന്ദു പാരമ്പര്യങ്ങളിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞ ഹിന്ദുമതത്തിന്റെ ഒരു വകഭേദം ആയ ആഗമ ഹിന്ദു ധർമ്മം പാലിക്കുന്നു, അതിൽ പലപ്പോഴും പ്രാദേശിക ആത്മീയ ഘടകങ്ങൾ ഉൾപ്പെടുന്നു.[14] ബാലിനീസ് കൂടാതെ, ജാവനീസ് ഹിന്ദു ന്യൂനപക്ഷങ്ങളുടെ ഒരു ചെറിയ എൻക്ലേവ് ജാവയിലും കാണാം, പ്രധാനമായും ബ്രോമോ, സെമേരു അഗ്നിപർവ്വതങ്ങൾക്ക് സമീപമുള്ള ടെംഗർ പർവതനിരകൾ, സെൻട്രൽ ജാവയിലെ കരംഗൻയാർ റീജൻസി, പ്രംബനൻ, യോഗ്യക്കാർത്ത എന്നിവയ്ക്ക് സമീപം. അതുപോലെ, തെക്കൻ വിയറ്റ്നാമിലെയും കംബോഡിയയിലെയും ചാം ന്യൂനപക്ഷങ്ങൾക്കിടയിലും ഹിന്ദുമതം കാണപ്പെടുന്നു: ജാവനികളെപ്പോലെ, അവരിൽ ഭൂരിഭാഗവും മുസ്ലീങ്ങളാണ്, എന്നാൽ ന്യൂനപക്ഷം ഹിന്ദുക്കളാണ്. ഇന്തോനേഷ്യയുടെ മറ്റ് ഭാഗങ്ങളിൽ, ഹിന്ദു ധർമ്മം എന്ന പദം പലപ്പോഴും പ്രാദേശിക ആത്മീയ വിശ്വാസങ്ങളെയും, കലിമന്തനിലെ ദയാക്കിലെ ഹിന്ദു കഹാരിംഗൻ പോലുള്ള തദ്ദേശീയ മതങ്ങളെയും തിരിച്ചറിയുന്നതിനുള്ള ഒരു പദമായി ഉപയോഗിക്കാറുണ്ട്.. [15]

സിംഗപ്പൂരിലെ തൈപ്പൂയം ഉത്സവത്തിനിടെ ഹിന്ദു ഭക്തർ.

ഇന്തോനേഷ്യയിൽ ഹിന്ദുമതത്തിന്റെ പുനരുജ്ജീവനം രാജ്യത്തിന്റെ എല്ലാ ഭാഗങ്ങളിലും സംഭവിക്കുന്നു. 1970-കളുടെ തുടക്കത്തിൽ, സുലവേസിയിലെ ടോറജ ജനതയാണ് 'ഹിന്ദുമത'ത്തിന്റെ കുടക്കീഴിൽ വരുന്നതായി ആദ്യമായി തിരിച്ചറിഞ്ഞത്, തുടർന്ന് 1977-ൽ സുമാത്രയിലെ കരോ ബതക്കും 1980-ൽ കലിമന്തനിലെ നഗാജു ദയക്കും വന്നു. 1999-ലെ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാത്ത ഒരു റിപ്പോർട്ടിൽ നാഷണൽ ഇന്തോനേഷ്യൻ ബ്യൂറോ ഓഫ് സ്റ്റാറ്റിസ്റ്റിക്സ് കഴിഞ്ഞ രണ്ട് ദശാബ്ദങ്ങളിൽ ഏകദേശം 100,000 ആളുകൾ ഔദ്യോഗികമായി ഇസ്‌ലാമിൽ നിന്ന് ഹിന്ദുമതത്തിലേക്ക് പരിവർത്തനം ചെയ്യുകയോ 'പുനഃപരിവർത്തനം' ചെയ്യുകയോ ചെയ്തിട്ടുണ്ടെന്ന് സമ്മതിച്ചു. [16] ഇന്തോനേഷ്യൻ മതകാര്യ മന്ത്രാലയത്തിന്റെ 2007 ലെ കണക്കനുസരിച്ച് ഇന്തോനേഷ്യയിൽ കുറഞ്ഞത് 10 ദശലക്ഷം ഹിന്ദുക്കളെങ്കിലും ഉണ്ടെന്നാണ് കണക്കാക്കുന്നത്. [17]

പ്രസിദ്ധ ജാവനീസ് ഗുരുക്കളായ സബ്ദപാലോൻ, ജയബായ എന്നിവരും ഹിന്ദുമതത്തിന്റെ വളർച്ചയെ നയിച്ചു. അടുത്തിടെ ഹിന്ദുമതത്തിലേക്ക് പരിവർത്തനം ചെയ്ത പലരും സുകർണോയുടെ പിഎൻഐയുടെ കുടുംബത്തിലെ അംഗങ്ങളായിരുന്നു, അവർ ഇപ്പോൾ മേഘാവതി സുകർണോപുത്രിയെ പിന്തുണയ്ക്കുന്നു. മജപഹിതിന്റെ (ഹിന്ദുമതം) മതത്തിലേക്കുള്ള ഈ തിരിച്ചുവരവ് ദേശീയ അഭിമാനത്തിന്റെ പ്രശ്‌നമാണ്.

ഇന്തോനേഷ്യൻ ബാലിനീസ് കഴിഞ്ഞാൽ, ഇന്ന്, തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിൽ അവശേഷിക്കുന്ന ഏക തദ്ദേശീയ (ഇന്ഡിക് ഇതര) ഹിന്ദുക്കൾ ബാലമോൺ ചാം ആണ്. വിയറ്റ്നാമിൽ ചാം വംശീയ ന്യൂനപക്ഷത്തിൽ ഏകദേശം 160,000 അംഗങ്ങളുണ്ട്, അവരിൽ ഭൂരിഭാഗവും ഹിന്ദുമതം പിന്തുടരുന്നു, ചിലർ മുസ്ലീങ്ങളാണ്. കിൻ (വിയറ്റ്നാമീസ്) ആധിപത്യം പുലർത്തിയ നൂറ്റാണ്ടുകൾക്ക് ശേഷം, ഇന്ന് ചാം സംസ്കാരത്തെ പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കാൻ ചില ശ്രമങ്ങൾ നടക്കുന്നു.

രാജ്യങ്ങൾ[തിരുത്തുക]

കംബോഡിയ[തിരുത്തുക]

അങ്കോർ വാട്ടിലെ ബുദ്ധന്റെ പ്രതിമ.

ഫുനാൻ രാജ്യത്തിന്റെ ആരംഭകാലത്താണ് കംബോഡിയയെ ആദ്യമായി ഹിന്ദുമതം സ്വാധീനിച്ചത്. ഹിന്ദുമതം ഖെമർ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഔദ്യോഗിക മതങ്ങളിൽ ഒന്നായിരുന്നു. ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ക്ഷേത്ര സമുച്ചയമായ അങ്കോർ വാട്ട് (ഇപ്പോൾ ബുദ്ധമതം) ഒരു കാലത്ത് ഒരു ഹിന്ദു ക്ഷേത്രമായിരുന്നു. ഖെമർ രാജ്യത്തിലെ പ്രധാന മതങ്ങളായി ഹിന്ദുമതവും ബുദ്ധമതവും ജനപ്രീതിയാർജ്ജിച്ചു. തുടക്കത്തിൽ, രാജ്യം പ്രധാന ഔദ്യോഗിക മതമായി ഹിന്ദുമതത്തെ തിരഞ്ഞെടുത്തു. ഖെമർ ഹിന്ദു ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ ആരാധിക്കപ്പെടുന്ന ദേവതകളായിരുന്നു വിഷ്ണുവും ശിവനും. മരണാനന്തരം രാജാവായ സൂര്യവർമൻ രണ്ടാമനെ വിഷ്ണു എന്ന പേരിൽ ബഹുമാനിക്കുന്നതിനായി അങ്കോർ വാട്ട് പോലുള്ള ക്ഷേത്രങ്ങൾ യഥാർത്ഥത്തിൽ പ്രിയഹ് പിസ്നുലോക് (സംസ്കൃതത്തിൽ വര വിഷ്ണുലോകം) അല്ലെങ്കിൽ വിഷ്ണുവിന്റെ സാമ്രാജ്യം എന്നാണ് അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്. ബ്രാഹ്മണർ (ഹിന്ദു പുരോഹിതന്മാർ) നടത്തുന്ന ഹൈന്ദവ ചടങ്ങുകളും ആചാരങ്ങളും സാധാരണയായി രാജാവിന്റെ കുടുംബത്തിലെയും പ്രഭുക്കന്മാരുടെയും ഇടയിൽ മാത്രമേ നിലനിന്നിരുന്നുള്ളൂ.  .

തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലെ നൂറുകണക്കിന് പുരാതന ഹിന്ദു ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ ഒന്നാണ് കംബോഡിയയിലെ അങ്കോർ വാട്ട്.

ഇന്തോനേഷ്യ[തിരുത്തുക]

ഇന്തോനേഷ്യയിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഹിന്ദു ക്ഷേത്രം ആയ ഒമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ പ്രംബനൻ ത്രിമൂർത്തി ക്ഷേത്ര സമുച്ചയത്തിലെ പ്രധാന മൂന്ന് ഗോപുരങ്ങൾ.

ഇന്ന് ഇന്തോനേഷ്യയിൽ, മൊത്തം ജനസംഖ്യയുടെ 1.7% ഹിന്ദുമത വിശ്വാസികളാണ്. 2010 ലെ സെൻസസ് പ്രകാരം ബാലിയിലെ ജനസംഖ്യയുടെ 83.29% ഉം സെൻട്രൽ കലിമന്തനിലെ ജനസംഖ്യയുടെ 5.75% ഉം ഹിന്ദുക്കളാണ്. [18] 4-ആം നൂറ്റാണ്ടിനും 15-ആം നൂറ്റാണ്ടിനും ഇടയിൽ, ഇന്തോനേഷ്യയിലെ ഭൂരിഭാഗം ജനങ്ങളും തദ്ദേശീയമായ അനിമിസവും സ്വാഭാവികവും പൂർവ്വികവുമായ ആത്മാക്കളെ ആരാധിക്കുന്ന ഡൈനാമിക്വിശ്വാസങ്ങൾക്കുമൊപ്പം ഹിന്ദുമതവും ബുദ്ധമതവും പിന്തുടർന്നിരുന്നു. 15 മുതൽ 16 വരെ നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ ഇന്തോനേഷ്യൻ ദ്വീപസമൂഹത്തിൽ ഹിന്ദുമതത്തെയും ബുദ്ധമതത്തെയും മറികടന്ന് ഇസ്ലാം ഭൂരിപക്ഷ മതമായി. ഹിന്ദുമത സ്വാധീനം ബാലി, ജാവ, സുമാത്ര എന്നിവയുടെ സംസ്കാരത്തിൽ ആഴത്തിൽ അടയാളങ്ങൾ പതിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഒരിക്കൽ ഹിന്ദു ആധിപത്യം പുലർത്തിയിരുന്ന പ്രദേശത്തിന്റെ അവസാന അവശിഷ്ടമായി ബാലി മാറി.

ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ടിൽ തന്നെ ഇന്തോനേഷ്യൻ ദ്വീപസമൂഹത്തിൽ ഹിന്ദു സ്വാധീനം എത്തിയിരുന്നു. 4-നൂറ്റാണ്ടിൽ, കിഴക്കൻ കലിമന്തനിലെ കുടൈ രാജ്യം, പടിഞ്ഞാറൻ ജാവയിലെ തരുമനഗര എന്നിവ ഹിന്ദു രാജ്യങ്ങൽ ആയിരുന്നു. ശ്രദ്ധേയമായ പുരാതന ഇന്തോനേഷ്യൻ ഹിന്ദു രാജ്യങ്ങൾ മെഡാങ് ഐ ഭൂമി മാതരം (9-ആം നൂറ്റാണ്ടിലെ ഗംഭീരമായ ത്രിമൂർത്തി പ്രംബനൻ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ നിർമ്മാണത്തിന് പ്രസിദ്ധമാണ്), തുടർന്ന് കേദിരി, സിംഗസാരി, ഹിന്ദു-ബുദ്ധ ജാവനീസ് സാമ്രാജ്യങ്ങളിൽ അവസാനത്തേതും വലുതുമായ 14-ആം നൂറ്റാണ്ടിലെ മജാപഹിത് എന്നിവയാണ്. [19] (p19) ഇന്തോനേഷ്യൻ സംസ്കാരത്തിൽ ഹിന്ദു നാഗരികതകൾ അവരുടെ അടയാളങ്ങൾ പതിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇതിഹാസങ്ങളായ മഹാഭാരതവും രാമായണവും ഇന്തോനേഷ്യൻ കലാരൂപങ്ങൾക്കിടയിൽ നിലനിൽക്കുന്ന പാരമ്പര്യമായി മാറി, അവ വയാങ് നിഴൽ പാവയിലും നൃത്ത പ്രകടനങ്ങളിലും പ്രകടമായി കാണാം. പല ഇന്തോനേഷ്യൻ പേരുകളും സംസ്‌കൃതം അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ്, കൂടാതെ ബഹാസ ഇന്തോനേഷ്യയിൽ സംസ്‌കൃത ഉത്ഭവമുള്ള ധാരാളം വാക്കുകൾ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. വിഷ്ണുവിന്റെ വാഹനമായ ഗരുഡനെ ദേശീയ ചിഹ്നമായ ഗരുഡ പഞ്ചസിലയായും ദേശീയ വിമാനവാഹിനിയായ ഗരുഡ ഇന്തോനേഷ്യയായും സ്വീകരിച്ചു .

ഇന്ന്, ഇന്തോനേഷ്യൻ ഗവൺമെന്റ്, ഇസ്ലാം, പ്രൊട്ടസ്റ്റന്റ്, റോമൻ കത്തോലിക്ക, ബുദ്ധമതം, കൺഫ്യൂഷ്യനിസം എന്നിവയ്‌ക്കൊപ്പം രാജ്യത്തെ ഔദ്യോഗികമായി അംഗീകരിച്ച ആറ് മതങ്ങളിൽ ഒന്നായി ഹിന്ദുമതത്തെ അംഗീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. [20]

ജാവയിലെ ഹിന്ദു സമൂഹങ്ങൾ ക്ഷേത്രങ്ങൾ ( പുര ) അല്ലെങ്കിൽ ഹൈന്ദവ ആരാധനാലയങ്ങളായ പുരാവസ്തു ക്ഷേത്രങ്ങൾ ( കാൻഡി) എന്നിവയ്ക്ക് ചുറ്റും കേന്ദ്രീകരിച്ചിരിക്കുന്നു. കിഴക്കൻ ജാവയിലെ ഒരു പ്രധാന ഹിന്ദു ക്ഷേത്രമാണ് ജാവയിലെ ഏറ്റവും ഉയരം കൂടിയ പർവതമായ സുമേരു പർവതത്തിന്റെ ചെരുവിൽ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന പുര മന്ദാരഗിരി സുമേരു അഗുങ്. മറ്റൊരു ഹിന്ദു ക്ഷേത്രം, ജാവയിലെ അവസാനത്തെ ഹിന്ദു രാഷ്ട്രമായ ബ്ലാംബംഗൻ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ പേരിലുള്ള ചെറിയ പുരാവസ്തു അവശിഷ്ടങ്ങളുള്ള സ്ഥലത്ത് നിർമ്മിച്ചതാണ്. 14-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ മഹർഷി മാർക്കണ്ഡേയ ഹിന്ദുമതം ബാലിയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയ സ്ഥലമായി ബാലിനീസ് സാഹിത്യത്തിൽ പരാമർശിച്ചിരിക്കുന്ന കിഴക്കൻ ജാവയിലെ പുര പുകാക് റൗംഗ് ആണ് മറ്റൊരു സൈറ്റ്. [21]

ലാവോസ്[തിരുത്തുക]

ലാവോസിലെ ജനസംഖ്യയുടെ 0.1 ശതമാനത്തിൽ താഴെ മാത്രമാണ് ഹിന്ദുമത വിശ്വാസികൾ. ലാവോസിലെ ഏകദേശം 7,000 ആളുകൾ ഹിന്ദുക്കളാണ്.

പുരാതന ലാവോസ് ഹിന്ദു ഖെമർ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഭാഗമായിരുന്നു. ആ കാലഘട്ടത്തിലെ അവസാനത്തെ സ്വാധീനങ്ങളിലൊന്നാണ് വാഥ് ഫൗ. രാമായണത്തിന്റെ ലാവോഷ്യൻ രൂപാന്തരത്തെ ഫ്രാ ലക് ഫ്ര ലാം എന്നാണ് വിളിക്കുന്നത്.

മലേഷ്യ[തിരുത്തുക]

മലേഷ്യയിലെ ബട്ടു ഗുഹാക്ഷേത്രത്തിലെ തൈപ്പൂയം ഉത്സവം. മലേഷ്യൻ ഹിന്ദുക്കളിൽ ഭൂരിഭാഗവും തമിഴരാണ്.

മലേഷ്യയിലെ നാലാമത്തെ വലിയ മതമാണ് ഹിന്ദുമതം. 2010 ലെ മലേഷ്യയിലെ സെൻസസ് പ്രകാരം ഏകദേശം 1.78 ദശലക്ഷം മലേഷ്യൻ നിവാസികൾ (മൊത്തം ജനസംഖ്യയുടെ 6.3%) ഹിന്ദുക്കളാണ്. [22]

ഭൂരിഭാഗം മലേഷ്യൻ ഹിന്ദുക്കളും പെനിൻസുലർ മലേഷ്യയുടെ പടിഞ്ഞാറൻ ഭാഗങ്ങളിൽ സ്ഥിരതാമസമാക്കിയവരാണ്. പുരാതന, മധ്യകാലഘട്ടങ്ങളിൽ ഇന്ത്യൻ ഹിന്ദുക്കളും ബുദ്ധമതക്കാരും മലേഷ്യയിൽ എത്തിത്തുടങ്ങി. 19-ഉം 20-ഉം നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ ദക്ഷിണേന്ത്യയിൽ നിന്ന് ധാരാളം ഹിന്ദുക്കളെ ബ്രിട്ടീഷ് കൊളോണിയൽ സാമ്രാജ്യം മലേഷ്യയിലേക്ക്തൊഴിലാളികളായി കൊണ്ടുവന്നുതൊഴിൽ വിറ്റുവരവ് കുറയ്ക്കുന്നതിനും തൊഴിൽ സ്ഥിരത വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നതിനുമായി രൂപകൽപ്പന ചെയ്ത ബ്രിട്ടീഷ് കങ്കാണി സമ്പ്രദായം, മലേഷ്യയിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നതിന് ഇന്ത്യയിൽ നിന്നുള്ള സുഹൃത്തുക്കളെയും കുടുംബാംഗങ്ങളെയും റിക്രൂട്ട് ചെയ്യാൻ ഹിന്ദു തൊഴിലാളികളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു. കങ്കാണി സമ്പ്രദായം 1900-കളുടെ തുടക്കത്തിൽ നിരവധി തമിഴ് ഹിന്ദുക്കളെ മലേഷ്യയിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു. [23] 1950-കളിൽ, മലേഷ്യൻ ജനസംഖ്യയുടെ ഏകദേശം 12.8% ഹിന്ദുക്കളായിരുന്നു. [24]

1957-ൽ ബ്രിട്ടീഷ് കൊളോണിയൽ സാമ്രാജ്യത്തിൽ നിന്ന് മലേഷ്യ സ്വാതന്ത്ര്യം നേടിയ ശേഷം, അത് അതിന്റെ ഔദ്യോഗിക മതമായ ഇസ്ലാം മതത്തെ പ്രഖ്യാപിക്കുകയും വിവേചനപരമായ ഒരു ഭരണഘടനയും 1971 ലെ രാജ്യദ്രോഹ നിയമവും അംഗീകരിക്കുകയും ചെയ്തു. [25] [26] [27] സമീപ ദശകങ്ങളിൽ, മലേഷ്യയിലെ വിവിധ സംസ്ഥാന സർക്കാരുകളും അതിലെ ശരിയ കോടതികളും നടത്തുന്ന മതപരമായ പീഡനങ്ങളുടെ റിപ്പോർട്ടുകൾ വർധിച്ചുവരികയാണ്. [25] [28] സ്വകാര്യ സ്വത്തിൽ പണിതതും മലേഷ്യൻ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് വളരെ മുമ്പുതന്നെ നിർമ്മിച്ചതുമായ ഹിന്ദു ക്ഷേത്രങ്ങൾ സമീപ വർഷങ്ങളിൽ മലേഷ്യൻ സർക്കാർ ഉദ്യോഗസ്ഥർ തകർക്കുകയുണ്ടായി. [29] 1970-കൾ മുതൽ മലേഷ്യയിൽ നിന്ന് ഹിന്ദുക്കളുടെ (ബുദ്ധമതക്കാർക്കും ക്രിസ്ത്യാനികൾക്കുമൊപ്പം) വലിയ തോതിലുള്ള കുടിയേറ്റം നടന്നിട്ടുണ്ട്. [30] [31] [32]

മലേഷ്യൻ ഹിന്ദുക്കൾ ദീപാവലി, തൈപ്പൂയം, പൊങ്കൽ, നവരാത്രി എന്നിവ ആഘോഷിക്കുന്നു.

മ്യാൻമർ[തിരുത്തുക]

മ്യാൻമറിലെ യാങ്കൂണിലെ ഒരു ഹിന്ദു ഘോഷയാത്ര

ബർമ്മയിലെ 840,000 ആളുകൾ ഹിന്ദുമത വിശ്വാസികളാണ്, എന്നിരുന്നാലും വിശ്വസനീയമായ ഒരു സെൻസസ് ഡാറ്റ ലഭ്യമല്ല [33] മ്യാൻമറിലെ ഭൂരിഭാഗം ഹിന്ദുക്കളും ബർമീസ് ഇന്ത്യക്കാരാണ്. ആധുനിക മ്യാൻമറിൽ, ഭൂരിഭാഗം ഹിന്ദുക്കളും കാണപ്പെടുന്നത് യാങ്കൂണിലെയും മണ്ഡലയിലെയും നഗര കേന്ദ്രങ്ങളിലാണ്. വിഷ്ണുവിന് സമർപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന, ബഗാനിലെ പതിനൊന്നാം നൂറ്റാണ്ടിലെ നത്‌ലോങ് ക്യോങ് ക്ഷേത്രം പോലെയുള്ള പുരാതന ഹിന്ദു ക്ഷേത്രങ്ങൾ ബർമ്മയുടെ മറ്റ് ഭാഗങ്ങളിലും ഉണ്ട്. മ്യാൻമറിലെ ഹിന്ദുമതത്തെയും ബുദ്ധമതം സ്വാധീനിച്ചിട്ടുണ്ട്, മ്യാൻമറിലെ നിരവധി ഹിന്ദു ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ ബുദ്ധന്റെ പ്രതിമകൾ സ്ഥാപിച്ചിട്ടുണ്ട്. [34] [35]

ഭൂരിപക്ഷ ബുദ്ധമത സംസ്കാരത്തിൽ പോലും ഹിന്ദുമതത്തിന്റെ വശങ്ങൾ ബർമ്മയിൽ ഇന്നും തുടരുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, ഉദാഹരണത്തിന്, ബർമ്മയിൽ ആരാധിക്കുന്ന തഗ്യാമിൻ ഹിന്ദു ദൈവമായ ഇന്ദ്രനിൽ നിന്നാണ് ഉത്ഭവിച്ചത്. . ബർമീസ് സാഹിത്യവും ഹിന്ദുമതത്താൽ സമ്പുഷ്ടമാക്കിയിട്ടുണ്ട്, ഉദാഹരണത്തിന് രാമായണത്തിന്റെ ബർമീസ് അഡാപ്റ്റേഷൻ യമ സത് ദൌ. പരീക്ഷകൾക്ക് മുമ്പ് ആരാധിക്കപ്പെടുന്ന വിദ്യയുടെ ദേവത സരസ്വതി (ബർമീസ് ഭാഷയിൽ തുയത്താടി എന്നറിയപ്പെടുന്നു), ദേവിയെ പോലെയുള്ള നിരവധി ഹിന്ദു ദൈവങ്ങളെ അതുപോലെ തന്നെ നിരവധി ബർമക്കാർ ആരാധിക്കുന്നു; ശിവനെ പരമിസ്വ എന്ന് വിളിക്കുന്നു; വിഷ്ണുവിനെ വിത്താനോ എന്നും വിളിക്കുന്നു. ഈ ആശയങ്ങളിൽ പലതും ബർമീസ് സംസ്കാരത്തിൽ കാണപ്പെടുന്ന മുപ്പത്തിയേഴ് നാട്ട് അല്ലെങ്കിൽ ദേവതകളുടെ ഭാഗമാണ്. [36]

ഫിലിപ്പീൻസ്[തിരുത്തുക]

ഫിലിപ്പീൻസിൽ നിന്ന് കണ്ടെത്തിയ ആദ്യത്തെ രേഖ, ലഗുണ ചെപ്പേട് ലിഖിതം (c. 900), ഫിലിപ്പീൻസിലെ ഹിന്ദു സ്വാധീനം കാണിക്കുന്നു.

1450- ൽ സുലു ദ്വീപിലേക്ക് ഒരു അറബ് വ്യാപാരിയും 1521-ൽ സ്പെയിനിനു വേണ്ടി ഫെർഡിനാൻഡ് മഗല്ലനും വരുന്നതിനുമുമ്പ്, പല ഫിലിപ്പൈൻ ദ്വീപുകളുടെയും തലവന്മാരെ <i id="mwAZU">രാജാസ്</i> എന്ന് വിളിച്ചിരുന്നു. അതേപോലെ ലിപി ബ്രാഹ്മിയിൽ നിന്നാണ് ഉരുത്തിരിഞ്ഞത്. എല്ലാ ഫിലിപ്പൈൻ ഭാഷകളിലെയും പദാവലി ഹിന്ദു സ്വാധീനങ്ങളെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നു.

ഫിലിപ്പീൻസ് ജനസംഖ്യയുടെ 0.1% ആണ് ഇന്ന് ഹിന്ദുമതം പിന്തുടരുന്നവരുടെ എണ്ണം. [37]

ഇന്ന്, മഹാത്മാഗാന്ധി സ്ട്രീറ്റിൽ ഒരു "ഹിന്ദു ക്ഷേത്രം" (കൂടുതലായും സിന്ധികൾ വരുന്നു), യുണൈറ്റഡ് നേഷൻസ് അവന്യൂവിൽ "ഖൽസ ദിവാൻ ഇന്ത്യൻ സിഖ് ക്ഷേത്രം" (കൂടുതലായും സിഖുകാർ വരുന്നു) എന്നിവയുണ്ട്. രണ്ടും മനില നഗരത്തിലെ പാക്കോ-പാൻഡകൻ ഏരിയയിലാണ്. [38] കണക്കനുസരിച്ച് ഇന്ന് ഫിലിപ്പീൻസിൽ ഉടനീളം 22 ഗുരുദ്വാരകളുണ്ട്, അനുയായികളിൽ ഭൂരിഭാഗവും ഇന്ത്യക്കാരും ശ്രീലങ്കക്കാരും നേപ്പാളികളുമാണ്. അതേപോലെ രാജ്യത്ത് ജനപ്രീതി നേടുന്ന വിവിധ ഹരേകൃഷ്ണ ഗ്രൂപ്പുകളുമുണ്ട്.

സിംഗപ്പൂർ[തിരുത്തുക]

സിംഗപ്പൂരിലെ ലിറ്റിൽ ഇന്ത്യയിലെ ദീപാവലി

സിംഗപ്പൂരിൽ ഹിന്ദുമതം ആരംഭിച്ചത് പത്താം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിൽ, ചോള കാലഘട്ടത്തിലാണ്. ദക്ഷിണേന്ത്യയിൽ നിന്നുള്ള കുടിയേറ്റക്കാർ, കൂടുതലും തമിഴർ, ബ്രിട്ടീഷ് ഈസ്റ്റ് ഇന്ത്യാ കമ്പനിയുടെ തൊഴിലാളികളായി അവരുടെ മതവും സംസ്കാരവും കൊണ്ടുവന്നു. അവരുടെ വരവ് ദ്വീപിലുടനീളം ദ്രാവിഡ ക്ഷേത്രങ്ങളുടെ നിർമ്മാണത്തിനും ഊർജ്ജസ്വലമായ ഒരു ഹിന്ദു സംസ്കാരത്തിന്റെ തുടക്കത്തിനും കാരണമായി. സിംഗപ്പൂരിലെ ആദ്യ ക്ഷേത്രമാണ് ശ്രീ മാരിയമ്മൻ ക്ഷേത്രം. നിലവിൽ സിംഗപ്പൂരിൽ മുപ്പതോളം പ്രധാന ക്ഷേത്രങ്ങളുണ്ട്. ഇന്ന്, രണ്ട് സർക്കാർ സ്ഥാപനങ്ങൾ എല്ലാ ഹിന്ദു കാര്യങ്ങളും കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നു: ഹിന്ദു എൻഡോവ്‌മെന്റ് ബോർഡും ഹിന്ദു അഡ്വൈസറി ബോർഡും.

സിംഗപ്പൂരിൽ ഹിന്ദുക്കൾ ന്യൂനപക്ഷമാണ്, 2010-ൽ ആകെ ജനസംഖ്യയുടെ 10.1 ശതമാനം ഹിന്ദുക്കളാണ്. 15 വയസോ അതിൽ കൂടുതലോ പ്രായമുള്ള ജനസംഖ്യയിൽ ഏകദേശം 558,000 ഹിന്ദുക്കൾ ഉണ്ടായിരുന്നു; സിംഗപ്പൂരിലെ 37% ഹിന്ദുക്കളും വീട്ടിൽ തമിഴ് സംസാരിക്കുന്നു, മറ്റൊരു 42% ഇംഗ്ലീഷ് സംസാരിക്കുന്നു. [39] സിംഗപ്പൂരിൽ ആചരിക്കുന്ന ഒരു പ്രധാന ഹിന്ദു ഉത്സവവും പൊതു അവധിയുമാണ് ദീപാവലി. [40]

തായ്ലൻഡ്[തിരുത്തുക]

തായ്‌ലൻഡിലെ ബാങ്കോക്കിലെ ബ്രഹ്മാവിന്റെ ഒരു മൂർത്തി

നിരവധി ഹിന്ദുക്കൾ തായ്‌ലൻഡിൽ അവശേഷിക്കുന്നുണ്ട്. അവർ കൂടുതലും നഗരങ്ങളിലാണ് ഉള്ളത്. പണ്ട്, ശക്തമായ ഹിന്ദു വേരുകളുള്ള ഖെമർ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ സ്വാധീനത്തിൻ കീഴിലായിരുന്നു ഈ രാഷ്ട്രം. ഇന്ന് തായ്‌ലൻഡ് ഒരു ബുദ്ധമത രാഷ്ട്രമാണ് എന്ന വസ്തുത ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടും, തായ് സംസ്കാരത്തിന്റെ പല ഘടകങ്ങളും ഹിന്ദു സ്വാധീനവും പൈതൃകവും പ്രകടമാക്കുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, ജനപ്രിയ ഇതിഹാസം, രാമകീൻ, ഹൈന്ദവ ഇതിഹാസമായ രാമായണത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ്. [41] തായ്ലൻഡ് ദേശീയ ചിഹ്നത്തിൽ വിഷ്ണുവിന്റെ വാഹനമായ ഗരുഡനെ ചിത്രീകരിക്കുന്നു. [42]

ബാങ്കോക്കിനടുത്തുള്ള അയുത്തായ എന്ന തായ് നഗരത്തിന് രാമന്റെ ജന്മസ്ഥലമായ അയോധ്യയുടെ പേരിൽ നിന്നാണ് പേരിട്ടിരിക്കുന്നത്. വിശുദ്ധ ചരടുകളുടെ ഉപയോഗം, ശംഖുകളിൽ നിന്ന് വെള്ളം ഒഴിക്കുക തുടങ്ങിയ ബ്രാഹ്മണമതത്തിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞ നിരവധി ആചാരങ്ങൾ തായ്ലന്റിലുണ്ട്. കൂടാതെ, ബുദ്ധനൊപ്പം നിരവധി തായ്‌ലൻഡുകാർ ഹിന്ദു ദേവതകളെയും ആരാധിക്കുന്നു, പ്രസിദ്ധമായ എറവാൻ ക്ഷേത്രത്തിലെ ബ്രഹ്മാവ്, ഗണപതി, ഇന്ദ്രൻ, ശിവൻ കൂടാതെ ഹിന്ദു ദേവതകളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട നിരവധി ചിഹ്നങ്ങൾ എന്നിവ തായ്ലന്റിൽ കാണപ്പെടുന്നു. [43] സുരിൻ പ്രവിശ്യയിലെ പന്ത്രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലെ പ്രസാത് സിഖോറഫംപോലെയുള്ള ക്ഷേത്ര ചുവരുകളിൽ പാർവ്വതി, വിഷ്ണു, ബ്രഹ്മാവ്, ഗണേശൻ എന്നിവരുടെ ചിത്രങ്ങളുണ്ട്. [44]

1784-ൽ രാമ ഒന്നാമൻ രാജാവ് സ്ഥാപിച്ച ഒരു ഹിന്ദു ക്ഷേത്രമാണ് ദേവസ്ഥാൻ. തായ്‌ലൻഡിലെ ബ്രാഹ്മണമതത്തിന്റെ കേന്ദ്രമാണ് ഈ ക്ഷേത്രം. രാജകൊട്ടാരം ബ്രാഹ്മണർ ക്ഷേത്രം കൈകാര്യംചെയ്യുന്നു, അവർ പ്രതിവർഷം നിരവധി രാജകീയ ചടങ്ങുകൾ നടത്തുന്നു. [45]

2005-ലെ തായ് സെൻസസ് അനുസരിച്ച്, തായ്‌ലൻഡിൽ 52,631 ഹിന്ദുക്കൾ താമസിക്കുന്നുണ്ട്, ഇത് മൊത്തം ജനസംഖ്യയുടെ 0.09% മാത്രമാണ്. [46]

വിയറ്റ്നാം[തിരുത്തുക]

പോ നഗറിലെ ബാലമോൻ ചാം നർത്തകർ

ഇന്ത്യയിൽ നിന്ന് കടൽമാർഗം വന്ന ശൈവ ഹിന്ദുമതത്തിന്റെ ഒരു രൂപമായിരുന്നു ചമ്പയുടെ ചരിത്രത്തിലെ രേഖപ്പെടുത്തപ്പെട്ട ആദ്യത്തെ മതം. ഇന്നത്തെ മധ്യ വിയറ്റ്‌നാമിന്റെ തെക്ക് ഭാഗത്താണ് ചമ്പ നാഗരികത സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത്. പതിനാറാം നൂറ്റാണ്ട് വരെ ചാം ജനങ്ങൾക്കിടയിൽ (ബുദ്ധമതം, ഇസ്ലാം, തദ്ദേശീയ വിശ്വാസങ്ങൾ എന്നിവയ്‌ക്കൊപ്പം) ഹിന്ദുമതം ഒരു പ്രധാന മതമായിരുന്നു. [47] ഇന്നത്തെ വിയറ്റ്നാമിന്റെ മധ്യഭാഗത്താണ് ശിവന് സമർപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന നിരവധി ക്ഷേത്രങ്ങൾ നിർമ്മിച്ചിരിക്കുന്നത്. തെക്കൻ വിയറ്റ്‌നാമിലെ മെകോംഗ് റിവർ ഡെൽറ്റയിലെ പ്രധാന ഹിന്ദു ഒസി ഇഒ പുരാവസ്തു സൈറ്റ് ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടോ അതിനുമുമ്പോ പഴക്കമുള്ളതാണ്. മധ്യ വിയറ്റ്‌നാമിലെ ചാം ആളുകൾ നിർമ്മിച്ച ഒരു ഹിന്ദു ക്ഷേത്ര സമുച്ചയമായ മൈസണിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ വിയറ്റ്നാമിലെ ക്വങ് നാം പ്രവിശ്യയിൽ ഇപ്പോഴും നിലകൊള്ളുന്നു.

ചാം ഭാഷയിൽ ഹിന്ദു ക്ഷേത്രങ്ങളെ ബിമൊങ് എന്നും പുരോഹിതന്മാരെ ഹലൌ തമുനയ് അഹിർ എന്നും വിളിക്കുന്നു.

വിയറ്റ്നാമിലെ ഹിന്ദുക്കളുടെ കൃത്യമായ എണ്ണം ഗവൺമെന്റ് സെൻസസിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടില്ല, എന്നാൽ കുറഞ്ഞത് 50,000 ബാലമോൺ ഹിന്ദുക്കൾ ഉണ്ടെന്ന് കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു, കൂടാതെ 4,000 ഹിന്ദുക്കൾ ഹോ ചി മിൻ സിറ്റിയിൽ താമസിക്കുന്നു; അവരിൽ ഭൂരിഭാഗവും ഇന്ത്യൻ ( തമിഴ് ) അല്ലെങ്കിൽ മിക്സഡ് ഇന്ത്യൻ-വിയറ്റ്നാമീസ് വംശജരാണ്. ഹോ ചി മിൻ സിറ്റിയിലെ ഏറ്റവും ശ്രദ്ധേയമായ തമിഴ് ഹിന്ദു ക്ഷേത്രങ്ങളിലൊന്നാണ് മാരിയമ്മൻ ക്ഷേത്രം. അവസാനത്തെ ജനസംഖ്യാ സെൻസസ് പ്രകാരം വിയറ്റ്നാമിലെ ഭൂരിഭാഗം ചാം വംശീയ വിഭാഗവും (≈65%) താമസിക്കുന്നത് നിൻ തുവാൻ, ബിൻ തുവാൻ പ്രവിശ്യകളാണ്.. [48]

വിയറ്റ്നാമിലെ ചാം വംശജരാണ് പ്രധാനമായും ഹിന്ദുമതം ആചരിക്കുന്നത്, പ്രത്യേകിച്ച് നിൻ തുവാൻ പ്രവിശ്യയിലും (22%), ബിൻ തുവാൻ (4.8%) പ്രദേശത്തും. [49]

ഇതും കാണുക[തിരുത്തുക]

  • തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലെ ഇന്ത്യൻ മതങ്ങൾ
  • ഇന്ത്യൻ സ്വാധീനത്തിന്റെ വ്യാപനം
    • ബൃഹദ് ഭാരതം
    • ഇന്ത്യൻ ഡയസ്‌പോറ
    • തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലെ ബുദ്ധമതം
    • തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലെ ഇന്ത്യൻ സ്വാധീനത്തിന്റെ ചരിത്രം
    • തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയുടെ ഇന്ത്യൻവൽക്കരണം
  • വ്യാപാര വഴികൾ
    • സിന്ധു-മെസൊപ്പൊട്ടേമിയ ബന്ധം
    • ഇന്ത്യയുടെ സമുദ്ര ചരിത്രം
    • ഇന്ത്യൻ മഹാസമുദ്ര വ്യാപാരം
    • സിൽക്ക് റോഡ്ട്
    • പുരാതന സമുദ്ര ചരിത്രം

കൂടുതൽ വായനയ്ക്ക്[തിരുത്തുക]

  • കോഡെസ്, ജോർജ്ജ് (1968). വാൾട്ടർ എഫ്. വെല്ല (എഡി.). The Indianized States of Southeast Asia (തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലെ ഇന്ത്യനൈസ്ഡ് രാജ്യങ്ങൾ). സൂസൻ ബ്രൗൺ കൗവിംഗ് വിവർത്തനം ചെയ്തത്. യൂണിവേഴ്സിറ്റി ഓഫ് ഹവായ് പ്രസ്സ്. ISBN 978-0-8248-0368-1
  • ചന്ദ്ര, ലോകേഷ് (2000). Society and culture of Southeast Asia: Continuities and changes (തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലെ സമൂഹവും സംസ്കാരവും: തുടർച്ചകളും മാറ്റങ്ങളും). ന്യൂഡൽഹി: ഇന്റർനാഷണൽ അക്കാദമി ഓഫ് ഇന്ത്യൻ കൾച്ചർ, ആദിത്യ പ്രകാശൻ: ഇന്റർനാഷണൽ അക്കാദമി ഓഫ് ഇന്ത്യൻ കൾച്ചർ.
  • മജുംദാർ, ആർ.സി. Study of Sanskrit in South-East Asia (തെക്ക്-കിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലെ സംസ്‌കൃത പഠനം).
  • RC മജുംദാർ, India and South-East Asia (ഇന്ത്യയും സൗത്ത്-ഈസ്റ്റ് ഏഷ്യയും), ISPQS ഹിസ്റ്ററി ആൻഡ് ആർക്കിയോളജി സീരീസ് വാല്യം. 6, 1979,ISBN 81-7018-046-5 .
  • ആർ സി മജുംദാർ, Champa, Ancient Indian Colonies in the Far East (ചമ്പ, ഫാർ ഈസ്റ്റിലെ പുരാതന ഇന്ത്യൻ കോളനികൾ), വാല്യം. ഐ, ലാഹോർ, 1927.ISBN 0-8364-2802-1ഐ.എസ്.ബി.എൻ 0-8364-2802-1
  • ആർ സി മജുംദാർ, Suvarnadvipa, Ancient Indian Colonies in the Far East (സുവർണദ്വീപ്, ഫാർ ഈസ്റ്റിലെ പുരാതന ഇന്ത്യൻ കോളനികൾ), വാല്യം. II, കൽക്കട്ട,
  • ആർ സി മജുംദാർ, Kambuja Desa Or An Ancient Hindu Colony In Cambodia (കംബുജ ദേശ അല്ലെങ്കിൽ കംബോഡിയയിലെ ഒരു പുരാതന ഹിന്ദു കോളനി), മദ്രാസ്, 1944
  • ആർ സി മജുംദാർ, Hindu Colonies in the Far East (ഫാർ ഈസ്റ്റിലെ ഹിന്ദു കോളനികൾ), കൽക്കട്ട, 1944,ISBN 99910-0-001-1 തെക്ക്-കിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലെ പുരാതന ഇന്ത്യൻ കോളനിവൽക്കരണം.
  • ആർ സി മജുംദാർ, History of the Hindu Colonization and Hindu Culture in South-East Asia -തെക്ക്-കിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലെ ഹിന്ദു കോളനിവൽക്കരണത്തിന്റെയും ഹിന്ദു സംസ്കാരത്തിന്റെയും ചരിത്രം
  • ഡയഹൊരി ചിതാര (1996). Hindu-Buddhist Architecture in Southeast Asia. ബ്രിൽ. ISBN 90-04-10512-3.
  • ഹോഡ്ലെ (1991). Sanskritic continuity in Southeast Asia: The ṣaḍātatāyī and aṣṭacora in Javanese law. ദൽഹി: ആദിത്യ പ്രകാശൻ.
  • ഹ്യൂഗ്സ് ഫ്രീലാൻഡ്, എഫ്. (1991). Javanese visual performance and the Indian mystique. ഡൽഹി: ആദിത്യ പ്രകാശൻ.
  • പാണ്ഡെ, ഗോവിന്ദ് ചന്ദ്ര, ed. (2006). India's Interaction with Southeast Asia. ഇന്ത്യൻ നാഗരികതയിലെ ശാസ്ത്രം, തത്വശാസ്ത്രം, സംസ്കാരം എന്നിവയുടെ ചരിത്രം, വാല്യം. 1, പാർട്ട്3. ഡൽഹി: Centre for Studies in Civilizations. ISBN 9788187586241.

അവലംബം[തിരുത്തുക]

  1. ↑ "Hindu Wisdom - Suvarnabhumi". 2017-04-25. Archived from the original on 25 April 2017. Retrieved 2021-08-09.
  2. ↑ Guy, John (2014). Lost Kingdoms: Hindu-Buddhist Sculpture of Early Southeast Asia, Metropolitan museum, New York: exhibition catalogues. Metropolitan Museum of Art. ISBN 9781588395245.
  3. ↑ "The Religions of South Asia". Asia Society (in ഇംഗ്ലീഷ്). Retrieved 2021-08-09.
  4. ↑ History of Ancient India Kapur, Kamlesh
  5. ↑ "Hinduism - The spread of Hinduism in Southeast Asia and the Pacific". Encyclopedia Britannica (in ഇംഗ്ലീഷ്). Retrieved 2021-08-09.
  6. ↑ Coedès, George (1968). Walter F. Vella (ed.). The Indianized States of Southeast Asia. trans.Susan Brown Cowing. Uny of Hawaii Press. ISBN 978-0-8248-0368-1.
  7. ↑ "Hinduism in Southeast Asia | Encyclopedia.com". www.encyclopedia.com. Retrieved 2021-08-09.
  8. ↑ Kulke, Hermann (2004). A history of India. Rothermund, Dietmar, 1933- (4th ed.). New York: Routledge. ISBN 0203391268. OCLC 57054139.
  9. ↑ Aklujkar, Ashok; Kalyanaraman, A. (1971). "Aryatarangini: The Saga of the Indo-Aryans". Pacific Affairs. 44 (3): 451. doi:10.2307/2755739. ISSN 0030-851X. JSTOR 2755739.
  10. ↑ Promsak Jermsawatdi (1979). Thai art with Indian influences. Abhinav Publications. OCLC 6237916.
  11. ↑ Bowman, John (2000-01-31). Bowman, John (ed.). Columbia Chronologies of Asian History and Culture. New York Chichester, West Sussex: Columbia University Press. doi:10.7312/bowm11004. ISBN 9780231500043.
  12. ↑ Elst, Koenraad (1999). Update on the Aryan Invasion Debate. Aditya Prakashan. ISBN 81-86471-77-4.; Sergent, Bernard: Genèse de l'Inde, 1997.
  13. ↑ "A Tribute to Hinduism: Home". www.atributetohinduism.com. Retrieved 2021-08-09.
  14. ↑ "Swaveda - Articles - Great Expectations: Hindu Revival Moveme..." Swaveda. Archived from the original on 2004-08-02. Retrieved 2021-08-09. {{cite web}}: |archive-date= / |archive-url= timestamp mismatch; 2004-08-20 suggested (help)
  15. ↑ "South Asian religions, an introduction (article)". Khan Academy (in ഇംഗ്ലീഷ്). Retrieved 2021-08-09.
  16. ↑ "Archived copy". Archived from the original on 20 August 2004. Retrieved 2004-07-24.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (link)
  17. ↑ United States Department of State
  18. ↑ "Sensus Penduduk 2010".
  19. ↑ Ricklefs, Merle Calvin (1993). A history of modern Indonesia since c. 1300 (2nd ed.). Stanford University Press / Macmillans. ISBN 9780804721950.
  20. ↑ Hosen, N (8 September 2005). "Religion and the Indonesian Constitution: A Recent Debate" (PDF). Journal of Southeast Asian Studies. Cambridge University Press. 36 (3): 419–440. doi:10.1017/S0022463405000238. Archived from the original (PDF) on 28 August 2006. Retrieved 26 October 2006.
  21. ↑ "Kisah Kedatangan Rsi Markandeya Versi Bali Majapahit dan Bali Aga - Beritabali.com". aboutbali.beritabali.com (in ഇന്തോനേഷ്യൻ). Archived from the original on 2021-09-26. Retrieved 2020-04-19.
  22. ↑ 2010 Population and Housing Census of Malaysia (Census 2010) Archived 2014-09-14 at the Wayback Machine. Department of Statistics Malaysia, Official Portal (2012)
  23. ↑ Sandhu (2010), Indians in Malaya: Some Aspects of Their Immigration and Settlement (1786-1957), Cambridge University Press, ISBN 978-0521148139, pp. 89-102
  24. ↑ "Siddha Community". www.siddha.com.my. Retrieved 2021-08-09.
  25. ↑ 25.0 25.1 2011 Report on International Religious Freedom - Malaysia U.S. State Department (2012)
  26. ↑ Gill & Gopal, Understanding Indian Religious Practice in Malaysia, J Soc Sci, 25(1-2-3): 135-146 (2010)
  27. ↑ Raymond Lee, Patterns of Religious Tension in Malaysia, Asian Survey, Vol. 28, No. 4 (Apr. 1988), pp. 400-418
  28. ↑ Religious Freedom Report 2013 - Malaysia U.S. State Department (2014)
  29. ↑ Religious Freedom Report 2012 - Malaysia U.S. State Department (2013)
  30. ↑ Malaysian Indian Community: Victim of ‘Bumiputera’ Policy Archived 13 September 2014 at the Wayback Machine. ORF Issue Report (2008)
  31. ↑ Amarjit Kaur, Indian migrant workers in Malaysia – part 1 Australian National University
  32. ↑ Amarjit Kaur, Indian migrant workers in Malaysia – part 2 Australian National University
  33. ↑ Table: Religious Composition by Country, in Numbers Pew Research Center (December 2012)
  34. ↑ https://www.bbc.com/news/world-asia-25438275
  35. ↑ https://frontiermyanmar.net/en/myanmars-hindu-community-looks-west
  36. ↑ Thant Myint-U (2001), The Making of Modern Burma, Cambridge University Press, ISBN 978-0521799140, pp. 27-47
  37. ↑ "ആർക്കൈവ് പകർപ്പ്". Archived from the original on 2019-09-23. Retrieved 2021-11-18.
  38. ↑ In the late 1970s and early 1980s, the ISKCON temple was right beside the Hindu Temple.
  39. ↑ Census of population 2010 Archived 13 November 2013 at the Wayback Machine. Singapore Department of Statistics (2011)
  40. ↑ Public Holidays Ministry of Manpower, Singapore
  41. ↑ "Ramakien". Royal Thai Embassy. Archived from the original on 2020-09-17. Retrieved 2021-11-18.
  42. ↑ "The concept of Garuda in Thai society". Archived from the original on 2019-03-24. Retrieved 2021-11-18.
  43. ↑ "Thailand's Hinduism". India Thai. Archived from the original on 2017-04-28. Retrieved 9 August 2021.
  44. ↑ Sikhoraphum, Thailand, Arts & Archaeology Journal
  45. ↑ "Hinduism - page 1/4". www.thaiworldview.com. Retrieved 2021-08-09.
  46. ↑ "ആർക്കൈവ് പകർപ്പ്". Archived from the original on 2013-07-28. Retrieved 2021-11-18.
  47. ↑ Phuong, Tran Ky; Lockhart, Bruce (2011). The Cham of Vietnam: History, Society and Art. NUS Press. pp. 4–6. ISBN 978-9971-69-459-3.
  48. ↑ Champa and the archaeology of Mỹ Sơn (Vietnam) By Andrew Hardy, Mauro Cucarzi, Patrizia Zolese p.105
  49. ↑ http://www.gso.gov.vn/Modules/Doc_Download.aspx?DocID=12724

പുറം കണ്ണികൾ[തിരുത്തുക]

"https://ml.wikipedia.org/w/index.php?title=ഹിന്ദുമതം_തെക്കുകിഴക്കൻ_ഏഷ്യയിൽ&oldid=3999410" എന്ന താളിൽനിന്ന് ശേഖരിച്ചത്