സൈക്‌സ് - പികോ കരാർ

വിക്കിപീഡിയ, ഒരു സ്വതന്ത്ര വിജ്ഞാനകോശം.
സൈക്‌സ് - പികോ കരാർ
Sykes–Picot Agreement
സൈക്‌സ് - പികോ കരാറനുസരിച്ചുള്ള ഭൂപടം.
Createdമേയ് 1916
Author(s)മാർക്ക് സൈക്സും ഫ്രാൻസ്വാ ജോർജ്-പികോയും
Signatoriesഎഡ്വാർഡ് ഗ്രേയും പോൾ കാംബോണും
Purposeഓട്ടൊമൻ സാമ്രാജ്യത്തെ കീഴടുക്കന്നിതിൽ ത്രിശക്തികൾ വിജയിച്ചാൽ മദ്ധ്യപൂർവേഷ്യയിലെ സ്വാധീനപ്രദേശങ്ങളുടെ വീതംവയ്പ് തീരുമാനിക്കുക
സൈക്‌സ് - പികോ കരാർ പ്രകാരം ഫ്രഞ്ച് (നീല), ബ്രിട്ടീഷ് (ചുവപ്പ്), റഷ്യൻ (പച്ച) കൈവശപ്രദേശങ്ങൾ.[1]
1917 നവംബർ 26ലെ മാഞ്ചെസ്റ്റർ ഗാർഡിയനിൽനിന്ന്. സൈക്‌സ് - പികോ കരാർ എന്ന പേരിലറിയപ്പെട്ട ഏഷ്യ മൈനർ എഗ്രിമെന്റിനെക്കുറിച്ചുള്ള ആദ്യ ഇംഗ്ലീഷ് പ്രാമാണികരേഖയായിരുന്നു ഇത്.

ഓട്ടോമൻ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഭാഗമായിരുന്ന പ്രദേശങ്ങളെ കീഴടക്കിയ ശേഷം വീതിച്ചെടുക്കാൻ Britain, France, Russia,Italy എന്നിവർ ചേർന്നു ഒന്നാം ലോകയുദ്ധവേളയിൽ ഉണ്ടാക്കിയ ഒരു രഹസ്യ കരാർ ആയിരുന്നു സൈക്‌സ് - പികോ കരാർ[2]. ഏഷ്യ മൈനർ എഗ്രിമെന്റ് എന്നായിരുന്നു കരാറിന്റെ ഔദ്യോഗിക നാമം. 1916 മെയ് 10 നാണ് കരാർ ഒപ്പുവച്ചത്. ഫ്രഞ്ചു നയതന്ത്ര പ്രതിനിധി ഫ്രാൻസ്വാ ജോർഷസ് പികോയും ബ്രിട്ടീഷ് പ്രതിനിധി സർ മാർക് സൈക്‌സുമായതിനാൽ കരാർ പിന്നീട് സൈക്‌സ്-പികോ കരാർ എന്നറിയപ്പെട്ടു. അറേബ്യൻ ഉപദ്വീപൊഴിച്ചു ബാക്കി അറബ് പ്രദേശങ്ങൾ ജോർദാൻ നദിക്കും മധ്യധരണ്യാഴിക്കുമിടയിലുള്ള പ്രദേശങ്ങളും ദക്ഷിണ ഇറാഖും ബ്രിട്ടനും വടക്കൻ ഇറാഖ്, സിറിയ, ലബ്‌നാൻ എന്നിവ ഫ്രാൻസും കൈവശപ്പെടുത്തും എന്നായിരുന്നു കരാർ. റഷ്യ ഇസ്താംബുൾ നഗരവും ബോസ്ഫറസ് കടലിടുക്കും ആർമീനിയയും കൈവശപ്പെടുത്തും. ഫലസ്തീനിൽ ജൂതന്മാർക്ക് ഒരു രാഷ്ട്രം സ്ഥാപിക്കുക എന്നതും കരാറിന്റെ ലക്ഷ്യമായിരുന്നു. എന്നാൽ റഷ്യയിൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് വിപ്ലവത്തെ തുടർന്ന് അധികാരത്തിലെത്തിയ സ്റ്റാലിൻ ഈ രഹസ്യ കരാർ പരസ്യപ്പെടുത്തുകയുണ്ടായി. ഈ കരാർ അറബികളോട് ചെയ്ത വലിയ ചതിയായി അറബ് ചരിത്രകാരന്മാർ കണക്കാക്കുന്നു.

പ്രചോദനവും ചർച്ചകളും[തിരുത്തുക]

റഷ്യയുമായും ഇറ്റലിയുമായും മുമ്പുള്ള കരാറുകൾ (മാർച്ച് - ഏപ്രിൽ 1915)[തിരുത്തുക]

1915 മാർച്ച് 18 ലെ കോൺസ്റ്റാന്റിനോപ്പിൾ കരാറിൽ, ഗല്ലിപ്പോളി പ്രചാരണത്തിനു മുന്നോടിയായി നാവിക പ്രവർത്തനങ്ങൾ ആരംഭിച്ചതിനുശേഷം റഷ്യൻ വിദേശകാര്യമന്ത്രി സെർജി സസോനോവ്, കോൺസ്റ്റാന്റിനോപ്പിളിനും ഡാർഡനെല്ലസിനും അവകാശവാദം ഉന്നയിച്ചു കൊണ്ട് ഫ്രഞ്ച്, യുകെ അംബാസഡർമാർക്ക് കത്തെഴുതി . അഞ്ച് ആഴ്ചയിലധികം നീണ്ട നയതന്ത്ര ചർച്ചകളിൽ, യുകെയും ഫ്രാൻസും തങ്ങളുടെ അവകാശവാദങ്ങൾ മുന്നോട്ട് വെച്ചപ്പോൾ, യുകെയ്ക്ക് ഇറാനിൽ സ്വാധീനം വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നതിനും സിറിയ (പലസ്തീൻ ഉൾപ്പെടെ), സിലീഷ്യ എന്നിവ പിടിച്ചെടുക്കുന്നതിനായി ഫ്രാൻസിനും അനുമതി നൽകി. യുകെ, ഫ്രഞ്ച് അവകാശവാദങ്ങൾ രണ്ടും അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടു, വിശുദ്ധ സ്ഥലങ്ങളുടെ കൃത്യമായ ഭരണം പിന്നീടുള്ള ഒത്തുതീർപ്പിനായി അവശേഷിപ്പിക്കുമെന്ന് തീരുമാനിക്കുകയും ചെയ്തു. [3] 1917 ലെ റഷ്യൻ വിപ്ലവങ്ങൾ ഇല്ലായിരുന്നുവെങ്കിൽ, കോൺസ്റ്റാന്റിനോപ്പിളും കടലിടുക്കും സഖ്യകക്ഷിയുടെ വിജയത്തിന് ശേഷം റഷ്യയ്ക്ക് നൽകുമായിരുന്നു. പശ്ചിമേഷ്യയുടെ വിഭജനത്തിന് അന്തിമരൂപം നൽകുന്നതിന് ഫ്രാൻസും ബ്രിട്ടനും ആദ്യം റഷ്യയെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തേണ്ടതിനാൽ ഈ കരാറും സൈക്ക്സ്-പിക്കോട്ട് കരാറും പരസ്പര പൂരകമായിരുന്നു. [4]

1915 ഏപ്രിൽ 26 ലെ ലണ്ടൻ ഉടമ്പടിയിൽ, ഒട്ടോമാൻ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഏതെങ്കിലും വിഭജനത്തിൽ ഇറ്റാലിയൻ പങ്കാളിത്തം സംബന്ധിച്ച കാര്യങ്ങൾ ആർട്ടിക്കിൾ 9 ൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ലേഖനത്തിൽ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: “യുദ്ധസമയത്ത് ഫ്രാൻസ്, ഗ്രേറ്റ് ബ്രിട്ടൻ, റഷ്യ എന്നിവ തുർക്കിയിലെ ഏതെങ്കിലും പ്രദേശങ്ങൾ കൈവശപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ, മുകളിൽ സൂചിപ്പിച്ച പരിധിക്കുള്ളിൽ അഡാലിയ പ്രവിശ്യയുടെ അതിർത്തിയിലുള്ള മെഡിറ്ററേനിയൻ പ്രദേശം ഇറ്റലിക്കായി കരുതിവയ്ക്കും, അത് കൈവശപ്പെടുത്താൻ അവർക്ക് അർഹതയുണ്ട്.

അറബികളുമായുള്ള മുൻ ഉടമ്പടി (ജൂലൈ 1915 - മാർച്ച് 1916)[തിരുത്തുക]

സൈക്സും പിക്കോട്ടും ചർച്ചകൾക്കിടെ, മക്കയിലെ ഷെരീഫ് ഹുസൈൻ ബിൻ അലി, ഈജിപ്തിലെ ബ്രിട്ടീഷ് ഹൈക്കമ്മീഷണർ ലെഫ്റ്റനന്റ് കേണൽ സർ ഹെൻറി മക്മഹോൺ (മക്മോഹൻ-ഹുസൈൻ കറസ്പോണ്ടൻസ്) എന്നിവ തമ്മിൽ സമാന്തരമായി ചർച്ചകൾ നടന്നിരുന്നു. 1915 ജൂലൈ മുതൽ 1916 മാർച്ച് വരെ ഈ വിഷയം ഉൾപ്പെടുന്ന പത്തു കത്തുകൾ കൈമാറിയിരുന്നു. [5] ഇതിൽ ബ്രിട്ടീഷ് സർക്കാർ, യുദ്ധാനന്തരം അറബ് രാജ്യങ്ങൾക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യം നൽകാൻ സമ്മതിച്ചു. പകരമായി മക്കയിൽ അറബ് സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനായി ഓട്ടോമൻ സാമ്രാജ്യത്തിനെതിരെ[6] കലാപം നയിക്കാനും തീരുമാനമായി.

ആംഗ്ലോ-ഫ്രഞ്ച് ചർച്ചകൾ (ഒക്ടോബർ 1915 - മാർച്ച് 1916)[തിരുത്തുക]

1915 ഒക്ടോബർ 21 ന് ഗ്രേ കംബോണിനെ കണ്ടു, സ്വതന്ത്ര അറബ് രാഷ്ട്രം സൃഷ്ടിക്കുന്നതിനെ പിന്തുണയ്ക്കാൻ ബ്രിട്ടൻ ആഗ്രഹിച്ചതിനാൽ സിറിയയുടെ ഭാവി അതിർത്തികളെക്കുറിച്ച് ചർച്ച ചെയ്യാൻ ഫ്രാൻസിനായി ഒരു പ്രതിനിധിയെ നിയമിക്കാൻ നിർദ്ദേശിച്ചു. [7]

സർ ആർതർ നികോൾസൺന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ബ്രിട്ടീഷ് ഇൻറർഡിപ്പാർട്ട്മെന്റൽ കമ്മിറ്റിയുടെ കീഴിൽ ജോർജസ്-പൈക്കോയുടെ ആദ്യ യോഗം 1915 നവംബർ23 ന് നടന്നു. ഈ യോഗത്തിൽ Picot, ഫ്രാൻസ്, ടോറസ് പർവതനിര മുതൽ സിലീഷ്യൻ സമുദ്രം വരെയുള്ള ഭാഗങ്ങൾ കൈവശം വെച്ചതായി അറിയിച്ചു. ടയറസ് പർവതനിരകളും കിഴക്ക് പർവതങ്ങളും, ഡിയാർബെക്കിർ, മൊസൂൾ, എർബിൽ എന്നിവയും അതിൽ ഉൾപ്പെടുത്തി, തുടർന്ന് യൂഫ്രട്ടീസിലെ ഡീർ ഇസ്-സോറിലേക്കും അവിടെ നിന്ന് തെക്ക് മരുഭൂമിയിലേക്കും അതിർത്തി വ്യിപിപ്പിച്ചു. ഒടുവിൽ ഈജിപ്ഷ്യൻ അതിർത്തിയിൽ ഫ്രാൻസിന്റെ കൈവശഭൂമി അവസാനിക്കുന്നു. ബാഗ്ദാദിനെയും മൊസൂളിനെയും, തങ്ങൾക്ക് ആവശ്യമില്ലെന്നും അതിനെ അറബ് കുളത്തിലേക്ക് വലിച്ചെറിയാൻ ഫ്രഞ്ച് സർക്കാരിനോട് നിർദ്ദേശിക്കാൻ തയാറാണെന്ന് പിക്കോട്ട് കൂട്ടിച്ചേർത്തു. [8]

പിക്കോട്ടുമായി നിക്കോൾസൺ കമ്മിറ്റിയുടെ രണ്ടാമത്തെ കൂടിക്കാഴ്ച 1915 ഡിസംബർ 21 ന് നടന്നു. അറബികളുടെ ഭരണം നടത്തുന്നതിനായി അറേബ്യൻ ആധിപത്യത്തിൽ ഉൾപ്പെടുന്ന അലപ്പോ, ഹമാ, ഹോംസ്, ഡമാസ്കസ് എന്നീ പട്ടണങ്ങളെ അംഗീകരിക്കാൻ താൻ അനുമതി വാങ്ങിയതായി പിക്കോട്ട് പറഞ്ഞു. ഫ്രഞ്ചുകാർ അവരുടെ ആവശ്യങ്ങൾ ഒരു പരിധിവരെ കുറച്ചുകഴിഞ്ഞിരുന്നുവെങ്കിലും ഭാവിയിലെ അറബ് രാജ്യത്ത് ലെബനാനെ ഉൾപ്പെടുത്തണമെന്ന് ബ്രിട്ടീഷുകാർ അവകാശപ്പെട്ടു, ഈ കൂടിക്കാഴ്ചയും ഒരു പ്രതിസന്ധിയിൽ അവസാനിച്ചു. [9] [10]

ഡിസംബർ 17 ന് ബ്രിട്ടീഷ് യുദ്ധസമിതിക്ക് നൽകിയ അഭിമുഖത്തിലാണ് സൈക്സ് ചർച്ചയ്ക്കുള്ള തന്റെ ലക്ഷ്യങ്ങൾ വ്യക്തമാക്കിയത്. പലസ്തീന്മേലുള്ള ബ്രിട്ടീഷ് നിയന്ത്രണത്തിനായുള്ള തന്റെ ആഗ്രഹം അദ്ദേഹം പ്രസ്താവിച്ചു (" ഹൈഫയുടെ തെക്ക്"), "ഇംഗ്ലീഷ് നിയന്ത്രിത രാജ്യത്തിന്റെ ഒരു ബെൽറ്റ്" സൃഷ്ടിച്ച് " ഏക്കറിലെ 'ഇ' മുതൽ കിർക്കുക്കിലെ അവസാനത്തെ 'കെ' വരെയുള്ള ഒരു വരിക്ക് തെക്ക് .
1915 നവംബർ 23 ന് നടന്ന ആദ്യ ചർച്ചയുടെ മിനിറ്റ്സ്, അതിൽ ഇരുപക്ഷവും തങ്ങളുടെ ആരംഭ സ്ഥാനങ്ങൾ വ്യക്തമാക്കി</br> </br> ഫ്രഞ്ച് പ്രദേശത്ത് ഇനിപ്പറയുന്നവ ഉൾപ്പെടുന്നുവെന്ന് പിക്കോട്ട് നിർദ്ദേശിച്ചു: "മുഴുവൻ സിറിയയും പലസ്തീനും, അവരുടെ തെക്കൻ അതിർത്തി ഇന്നത്തെ ഈജിപ്റ്റോ-ടർക്കിഷ് അതിർത്തിയായിരിക്കണം ", അതിർത്തി രേഖ പിന്നീട് " ഡിയർ ഇസ്-സോറിലേക്കും അവിടെ നിന്ന് കിഴക്കോട്ട്" കിർക്കുക്കിന്റെ തെക്ക്, ആ സ്ഥലത്തിന് കിഴക്ക് തിരിഞ്ഞ് മൊസൂൾ ജില്ലയെ മുഴുവനായും ഉൾപ്പെടുത്താൻ വടക്കോട്ട് ഓടുന്നു; അവിടെ നിന്ന് പടിഞ്ഞാറ് ഡിയാർബെക്കിർ ഉൾപ്പെടുത്താനും സിലീഷ്യ മുഴുവൻ ഉൾപ്പെടുത്താനും കഴിയും. </br></br> കിഴക്കൻ അതിർത്തിയായി ബ്രിട്ടീഷുകാർ നിർദ്ദേശിച്ചിരുന്നു: " യൂഫ്രട്ടീസിന്റെ രേഖ തെക്ക് ഡെയർ ഇസ്-സോർ വരെയും അവിടെ നിന്ന് തെക്ക് പടിഞ്ഞാറ് ദിശയിലേക്കും." പലസ്തീനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ബ്രിട്ടീഷുകാർ " ജറുസലേം, നസറെത്ത്, മറ്റ് സ്ഥലങ്ങൾ എന്നിവ ഒരു ചോദ്യമല്ലെന്നും റഷ്യ ഉൾപ്പെടെയുള്ള മറ്റ് രാജ്യങ്ങളെ ബാധിച്ചുവെന്നും ഈ ചോദ്യം ഇപ്പോൾ കടക്കാൻ കഴിയില്ലെന്നും" അഭിപ്രായപ്പെട്ടു.
1918 ബ്രിട്ടീഷ് സർക്കാർ ഭൂപടം: എച്ച്എംജിയും ഹുസൈൻ രാജാവും തമ്മിലുള്ള പ്രാദേശിക ചർച്ചകൾ വ്യക്തമാക്കുന്ന മാപ്പ്

അവലംബം[തിരുത്തുക]

  1. A Line in the Sand, James Barr, p.12
  2. "A century on: Why Arabs resent Sykes-Picot". അൽ ജസീറ. Retrieved 2016-05-17.
  3. Hurewitz 1979, പുറങ്ങൾ. 16–21.
  4. {{cite encyclopedia}}: Empty citation (help)
  5. Kedouri 2014, പുറം. 3.
  6. Huneidi 2001, പുറം. 65.
  7. A Line in the Sand, James Barr, Simon and Schuster, 2011 Ch.2
  8. Lieshout 2016, പുറം. 84.
  9. Lieshout 2016, പുറം. 94.
  10. Official outcome of the negotiations of 21 December 1915; Minutes of the second negotiation meeting on 21 December 1915

കൂടുതൽ വായനയ്ക്ക്[തിരുത്തുക]

ഈ ലേഖനത്തിലെ വിഷയത്തെ സംബന്ധിക്കുന്ന കൃതി വിക്കിഗ്രന്ഥശാലയിലെ The Sykes-Picot Agreement എന്ന താളിലുണ്ട്.
"https://ml.wikipedia.org/w/index.php?title=സൈക്‌സ്_-_പികോ_കരാർ&oldid=3747911" എന്ന താളിൽനിന്ന് ശേഖരിച്ചത്