സാഗയിംഗ് രാജ്യം
Kingdom of Sagaing စစ်ကိုင်း နေပြည်တော် | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1315–1365 | |||||||||
 Sagaing Kingdom c. 1350 | |||||||||
| സ്ഥിതി | Kingdom | ||||||||
| തലസ്ഥാനം | Sagaing | ||||||||
| പൊതുവായ ഭാഷകൾ | Burmese (official) Shan | ||||||||
| മതം | Theravada Buddhism, Ari Buddhism, animism | ||||||||
| ഭരണസമ്പ്രദായം | Monarchy | ||||||||
• 1315–27 | Saw Yun | ||||||||
• 1327–36 | Tarabya I | ||||||||
• 1339–49 | Kyaswa | ||||||||
• 1352–64 | Thihapate | ||||||||
| നിയമനിർമ്മാണസഭ | Hluttaw | ||||||||
| Historical era | Warring states | ||||||||
| 7 February 1313 | |||||||||
• Sagaing autonomy proclaimed | 15 May 1315 | ||||||||
• Secession from Pinya | 1315–17 (de facto) 1325 (de jure) | ||||||||
| 1336–50s | |||||||||
• Maw raids | 1356–64 | ||||||||
• Maw Sack of Sagaing | April 1364 | ||||||||
| 26 February 1365 | |||||||||
| |||||||||
| Today part of | Myanmar | ||||||||
സാഗയിംഗ് രാജ്യം (ബർമ്മീസ്: စစ်ကိုင်း နေပြည်တော်, [zəɡáɪɰ̃ nèpjìdɔ̀]) 1315 മുതൽ 1365 വരെ മൈൻസിങ് രാജവംശത്തിന്റെ ഇളമുറ ശാഖ ഭരിച്ചിരുന്ന ഒരു ചെറിയ രാജ്യമായിരുന്നു. യഥാർത്ഥത്തിൽ പിന്യ രാജ്യത്തിന്റെ വടക്കൻ പ്രവിശ്യയായിരുന്ന സാഗയിംഗ്, രാജകുമാരൻ സാ യുൻ തന്റെ പിതാവായ തിഹാതു രാജാവിൽ നിന്ന് 1315-17 ൽ സ്വയംഭരണത്തിനായി പോരാടിയതിന് ശേഷം യഥാർത്ഥത്തിൽ ഒരു സ്വതന്ത്ര രാജ്യമായി. തിഹാതുവിന്റെ മരണശേഷം 1325-ൽ പിന്യയിൽ നിന്ന് സാഗിംഗ് ഔപചാരികമായി വേർപിരിഞ്ഞു. അപ്രധാനമായ ഈ ചെറിയ വടക്കൻ ചെറിയ സംസ്ഥാനം പ്രധാനമായും പിന്യയുടെ ആന്തരിക ഭിന്നതകൾ കാരണം അടുത്ത നാല് പതിറ്റാണ്ടുകളായി സ്വതന്ത്രമായി തുടർന്നു.
ചരിത്രം[തിരുത്തുക]
പതിമൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനത്തിൽ, മധ്യ ബർമയിലെ പാഗന്റെ പിൻഗാമിയായി അധികാരത്തിലേറിയ രാഷ്ട്രമായ മൈൻസിങിൻറെ വടക്കേയറ്റത്തെ സാമന്ത സംസ്ഥാനമായിരുന്നു സാഗയിംഗ്. രാജ്യത്തിൻറെ വടക്കൻ പ്രവിശ്യയിൽ ഐരാവഡി താഴ്‌വരയിലെ മൂന്ന് പ്രധാന ധാന്യ കലവറകളിൽ ഒന്നായ മു താഴ്‌വര ഉൾപ്പെട്ടിരുന്നു. സാഗയിങ്ങിന്റെ വടക്ക് ഭാഗത്ത് ഇന്നത്തെ വടക്കൻ ബർമ്മയും തെക്കുപടിഞ്ഞാറൻ യുനാനും ഉൾപ്പെട്ട മംഗോളിയൻ സാമ്രാജ്യത്തിലെ ഷെങ്‌മിയാൻ പ്രവിശ്യ 1280-കൾ മുതൽ മംഗോളിയക്കാർ പാഗൻ സാമ്രാജ്യത്തിൽ നിന്ന് പിടിച്ചെടുത്തിരുന്നു. 1300-01-ൽ മംഗോളിയക്കാർ മറ്റൊരു ആക്രമണം നടത്തിയെങ്കിലും പൂർണ്ണമായി തകർക്കാൻ കഴിയാത്തതിനാൽ 1303-ൽ വടക്കൻ ബർമ്മയെ പൂർണ്ണമായും ഉപേക്ഷിച്ചു.[1] മൈൻസിങിലെ ഭരണാധികാരികളായ അതിൻഖയ, യസതിംഗ്യൻ, തിഹാതു എന്നിവർ-വടക്കൻ ബർമ്മയെ തിരിച്ചുപിടിക്കാൻ പരിശ്രമിച്ചുവെങ്കിലും ടാഗൗങ്ങ് പട്ടണത്തിൽ കൂടുതലായി മറ്റൊന്നും ലഭിച്ചില്ല. വിവിധ ഷാൻ സംസ്ഥാനങ്ങളും നാമമാത്രമായ മംഗോളിയൻ സാമന്തരും ഐരാവഡി താഴ്‌വരയ്ക്ക് ചുറ്റും വടക്കുപടിഞ്ഞാറ് മുതൽ തെക്ക് കിഴക്ക് വരെയുള്ള മുഴുവൻ അർദ്ധവൃത്തത്തിലും ആധിപത്യം സ്ഥാപിച്ചു. 1313-ൽ, ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന അവസാനത്തെ സഹോദരനായിരുന്ന തിഹാതു, പിൻയയെ പാഗന്റെ നിയമപ്രകാരമുള്ള പിൻഗാമി രാജ്യമായി സ്ഥാപിച്ചു.[2] ചരിത്ര തലസ്ഥാനമായ പാഗന് (ബഗാൻ) പകരം അദ്ദേഹം മു താഴ്വരയോട് അടുത്തുള്ള ക്യോക്‌സെ ഗ്രാനറിയിലെ പിന്യയെ പുതിയ തലസ്ഥാനമാക്കി.[3]