നക്ഷത്രപ്രകാശം

വിക്കിപീഡിയ, ഒരു സ്വതന്ത്ര വിജ്ഞാനകോശം.
നക്ഷത്രനിബിഡമായ ആകാശത്തെ ആകാശഗംഗയും ഒരു ഉൽക്കയും

നക്ഷത്രങ്ങൾ പുറപ്പെടുവിക്കുന്ന പ്രകാശമാണ് സ്റ്റാർലൈറ്റ് അഥവാ നക്ഷത്രപ്രകാശം.[1] സൂര്യൻ ഒഴികെയുള്ള നക്ഷത്രങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള ദൃശ്യമാകുന്ന വൈദ്യുതകാന്തിക വികിരണത്തെയാണ് ഇത് സാധാരണയായി സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. രാത്രിയിൽ ഭൂമിയിൽ നിന്ന് ഇത് നിരീക്ഷിക്കാനാകും, നക്ഷത്രപ്രകാശത്തിന്റെ ഒരു ഘടകം ഭൂമിയിൽ നിന്ന് പകൽ സമയത്ത് നിരീക്ഷിക്കാനാകും.

പകൽസമയത്ത് സൂര്യന്റെ നക്ഷത്ര വെളിച്ചത്തിന് ഉപയോഗിക്കുന്ന പദമാണ് സൂര്യപ്രകാശം. രാത്രികാലങ്ങളിൽ, ചന്ദ്രപ്രകാശം, പ്ലാനറ്റ്ഷൈൻ, രാശിചക്രങ്ങൾ എന്നിവയുൾപ്പെടെയുള്ള മറ്റ് സൗരയൂഥ വസ്തുക്കളിൽ നിന്നുള്ള സൗര പ്രതിഫലനങ്ങളെ ആൽബിഡോ എന്ന് വിളിക്കുന്നു.

നിരീക്ഷണം[തിരുത്തുക]

ഫോട്ടോമെട്രി, സ്റ്റെല്ലാർ സ്പെക്ട്രോസ്കോപ്പി എന്നിവയുൾപ്പെടെ ജ്യോതിശാസ്ത്രത്തിന്റെ പല മേഖലകൾക്കും ദൂരദർശിനിയിലൂടെ നക്ഷത്രവെളിച്ചം നിരീക്ഷിക്കുന്നത് പ്രധാനമാണ്.[2][3] നക്ഷത്രതെളിച്ചം കൃത്യമായി അളക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരു ദൂരദർശിനിയോ ഉപകരണമോ ഹിപ്പാർക്കസിന് ഇല്ലായിരുന്നു, അതിനാൽ അദ്ദേഹം കണ്ണുകൊണ്ട് കണക്കെടുപ്പ് നടത്തി, തെളിച്ചത്തിന് അനുസരിച്ച് നക്ഷത്രങ്ങളെ ആറ് വിഭാഗങ്ങളായി തരംതിരിച്ച് അതിനെ മാഗ്നിറ്റ്യൂഡുകൾ എന്ന് വിളിച്ചു.[4] തന്റെ കാറ്റലോഗിലെ ഏറ്റവും തിളക്കമുള്ള നക്ഷത്രങ്ങളെ ഫസ്റ്റ്-മാഗ്നിറ്റ്യൂഡ് നക്ഷത്രങ്ങൾ എന്ന് അദ്ദേഹം പരാമർശിച്ചു.

കവിത,[5] ജ്യോതിശാസ്ത്രം,[6] സൈനിക തന്ത്രം എന്നിവയുൾപ്പെടെ വൈവിധ്യമാർന്ന പ്രവർത്തനങ്ങളെ സ്വാധീനിക്കുന്ന വ്യക്തിഗത അനുഭവത്തിന്റെയും മനുഷ്യ സംസ്കാരത്തിന്റെയും ശ്രദ്ധേയമായ ഭാഗമാണ് സ്റ്റാർലൈറ്റ്.[7]

അമേരിക്കൻ സൈന്യം മികച്ച നക്ഷത്ര കാഴ്ച്ച നൽകുന്ന ഒരു സ്റ്റാർലൈറ്റ് സ്കോപ്പ് വികസിപ്പിക്കാൻ 1950 കളിൽ ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ഡോളറാണ് ചെലവഴിച്ചത്.[7] മുമ്പ് വികസിപ്പിച്ച സജീവ ഇൻഫ്രാറെഡ് സിസ്റ്റങ്ങളായ സ്നിപ്പർസ്കോപ്പിന് വിപരീതമായി, ഇത് ഒരു നിഷ്ക്രിയ ഉപകരണമായിരുന്നു, അതിനാൽ കാണാൻ കൂടുതൽ പ്രകാശം ആവശ്യമില്ല.

നിരീക്ഷിക്കാവുന്ന പ്രപഞ്ചത്തിലെ നക്ഷത്ര വെളിച്ചത്തിൻ്റെ ശരാശരി നിറം മഞ്ഞകലർന്ന വെളുപ്പ് നിറമാണ്, അതിന് കോസ്മിക് ലാറ്റെ എന്ന പേര് നൽകിയിട്ടുണ്ട്.

സ്റ്റെല്ലാർ സ്പെക്ട്രയുടെ പരിശോധനയായ സ്റ്റാർ‌ലൈറ്റ് സ്പെക്ട്രോസ്കോപ്പിയിൽ പ്രസിദ്ധനാണ് ജോസഫ് ഫ്രാൻ‌ഹോഫർ (1814).[3] കണ്ടിന്യൂവസ് സ്പെക്ട്രം, എമിഷൻ സ്പെക്ട്രം, അബ്സോർപ്ഷൻ സ്പെക്ട്രം എന്നിങ്ങനെ മൂന്ന് പ്രധാന സ്പെക്ട്ര തരങ്ങൾ അടങ്ങിയതാണ് സ്റ്റാർലൈറ്റ്.[1]

സ്റ്റാർലൈറ്റ് പ്രകാശം മനുഷ്യന്റെ കണ്ണിന് കാണാൻ കഴിയുന്ന ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ പ്രകാശവുമായി (~0.1 mlx) യോജിക്കുന്നു, അതേപോലെ മൂൺലൈറ്റ് മനുഷ്യന്റെ കണ്ണിന്റെ മിനിമം കളർ വിഷൻ പ്രകാശവുമായി (~ 50 mlx) യോജിക്കുന്നു.[8][9]

ഏറ്റവും പഴയ സ്റ്റാർലൈറ്റ്[തിരുത്തുക]

ഇതുവരെ തിരിച്ചറിഞ്ഞ ഏറ്റവും പഴയ നക്ഷത്രങ്ങളിലൊന്നായ 6,000 പ്രകാശവർഷം അകലെയുള്ള SMSS J031300.36−670839.3 നക്ഷത്രം 13.8 ബില്ല്യൺ വർഷം അല്ലെങ്കിൽ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ അതേ പ്രായത്തിൽ പഴക്കമുള്ളതാണെന്ന് നിർണ്ണയിക്കപ്പെട്ടു.[10] ഭൂമിയിൽ നിന്ന് കാണാനാകുന്ന നക്ഷത്ര വെളിച്ചത്തിൽ ഈ നക്ഷത്രം ഉൾപ്പെടും.

ഫോട്ടോഗ്രാഫി[തിരുത്തുക]

നൈറ്റ് ഫോട്ടോഗ്രഫിയിൽ പ്രധാനമായും സ്റ്റാർലൈറ്റ് പ്രകാശിപ്പിക്കുന്ന വിഷയങ്ങളുടെ ഫോട്ടോഗ്രാഫിയും ഉൾപ്പെടുന്നു.[11] രാത്രി ആകാശത്തിന്റെ ചിത്രങ്ങൾ നേരിട്ട് എടുക്കുന്നതും ജ്യോതിശാസ്ത്രത്തിന്റെ ഭാഗമാണ്.[12] മറ്റ് ഫോട്ടോഗ്രാഫി പോലെ, ശാസ്ത്രത്തിനും / അല്ലെങ്കിൽ ഒഴിവുസമയ വിനോദത്തിനും ഇത് ഉപയോഗിക്കാം.[13][14] ഫോട്ടോഗ്രഫി വിഷയങ്ങളിൽ രാത്രിയിലെ മൃഗങ്ങൾ ഉൾപ്പെടുന്നു. മിക്ക കേസുകളിലും സ്റ്റാർ‌ലൈറ്റ് ഫോട്ടോഗ്രാഫിയിൽ ചന്ദ്രപ്രകാശത്തിന്റെ ആഘാതം മനസിലാക്കേണ്ടതുണ്ട്.

പോളറൈസേഷൻ[തിരുത്തുക]

സ്റ്റാർലൈറ്റ് തീവ്രത അതിന്റെ പോളറൈസേഷന്റെ പ്രവർത്തനമാണെന്ന് നിരീക്ഷിക്കപ്പെട്ടു.

താരാപഥ കാന്തികക്ഷേത്രത്തിന് ലംബമായി നീളുന്ന ഇന്റർസ്റ്റെല്ലാർ പൊടികളിൽ നിന്ന് ചിതറുന്നതിലൂടെ സ്റ്റാർലൈറ്റ് ഭാഗികമായി രേഖീയമായി പോളറൈസേഷന് വിധേയമാകുന്നു. ഈ പോളറൈസേഷൻ ദിശ ഗാലക്സി കാന്തികക്ഷേത്രത്തെ മാപ്പ് ചെയ്യാൻ ഉപയോഗിക്കാം. പോളറൈസേഷൻ അളവ് 1,000 പാർസെക് അകലെയുള്ള നക്ഷത്രങ്ങൾക്ക് 1.5% എന്ന ക്രമത്തിലാണ്.[15]

സാധാരണയായി, സർക്കുലർ പോളറൈസേഷൻ്റെ വളരെ ചെറിയ ഭാഗം നക്ഷത്ര വെളിച്ചത്തിൽ കാണപ്പെടുന്നു. സെർ‌കോവ്സ്കി, മാത്യൂസൺ, ഫോർഡ്[16] എന്നിവർ യു‌ബി‌വി‌ആർ ഫിൽ‌റ്ററുകൾ ഉപയോഗിച്ച് 180 നക്ഷത്രങ്ങളുടെ പോളറൈസേഷൻ കണക്കാക്കിയപ്പോൾ R ഫിൽറ്ററിൽ പരമാവധി ഫ്രാക്ഷണൽ സർക്കുലർ പോളറൈസേഷൻ ആണെന്ന് അവർ കണ്ടെത്തി.

ഇന്റർസ്റ്റെല്ലാർ മീഡിയം ഒപ്റ്റിക്കലായി നേർത്തതാണ് എന്നതാണ് ഇതിന് വിശദീകരണം. ഒരു കിലോപാർസെക് കോളത്തിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുന്ന സ്റ്റാർലൈറ്റ് മാഗ്നിറ്റൂഡ് ഓഫ് എക്സ്റ്റിൻഷന് വിധേയമാകുന്നു, അതിനാൽ ഒപ്റ്റിക്കൽ ഡെപ്ത് ~ 1 ആകും. 1 ന്റെ ഒപ്റ്റിക്കൽ ഡെപ്ത് ഒരു ശരാശരി സ്വതന്ത്ര പാതയുമായി യോജിക്കുന്നു. അതിനാൽ ശരാശരി, ഒരു സ്റ്റാർലൈറ്റ് ഫോട്ടോൺ ഒരൊറ്റ ഇന്റർസ്റ്റെല്ലാർ ഗ്രെയിനിൽ നിന്ന് ചിതറുന്നു. ഒന്നിലധികം സ്‌കാറ്ററിംഗിന് (ഇത് വൃത്താകൃതിയിലുള്ള പോളറൈസേഷൻ ഉണ്ടാക്കുന്നു) സാധ്യത വളരെ കുറവാണ്.

ആദ്യകാല തരത്തിലുള്ള നക്ഷത്രങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള പ്രകാശത്തിന് ഇൻട്രിൻസിക് പോളറൈസേഷൻ വളരെ കുറവാണ്. കെമ്പും സഹപ്രവർത്തകരും,[17] സെൻസിറ്റിവിറ്റിയിൽ സൂര്യന്റെ ഒപ്റ്റിക്കൽ പോളറൈസേഷൻ അളന്നു; അവർ p (ലീനിയർ പോളറൈസേഷന്റെ ഫ്രാക്ഷൻ) കൂടാതെ q (സർക്കുലർ പോളറൈസെഷന്റെ ഫ്രാക്ഷൻ) എന്നിവ രണ്ടിനും ഉയർന്ന പരിധി കണ്ടെത്തി.

വിവിധ ദിശകളിലുള്ള നീളമേറിയ ഇന്റർസ്റ്റെല്ലാർ പൊടിയിൽ തട്ടി തുടർച്ചയായി ചിതറിക്കുന്നതിലൂടെ ഇന്റർസ്റ്റെല്ലാർ മാധ്യമത്തിന് പോളറൈസ് ചെയ്യാത്ത പ്രകാശത്തിൽ നിന്ന് സർക്കുലർ പോളറൈസ്ഡ് (സിപി) പ്രകാശം സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിയും. ഈ സംവിധാനങ്ങൾക്ക് പരമാവധി പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന സിപി ഭിന്നസംഖ്യയാണ് , ഇവിടെ ലീനിയർ പോളറൈസ്ഡ് (എൽപി) പ്രകാശത്തിന്റെ ഭിന്നസംഖ്യയാണ് p. കെം‌പ് & വോൾ‌സ്റ്റെൻ‌ക്രോഫ്റ്റ്[18] സിപിയെ ആറ് ആദ്യകാല നക്ഷത്രങ്ങളിൽ കണ്ടെത്തി (ഇൻട്രിൻസിക് പോളറൈസേഷൻ ഇല്ല), മുകളിൽ സൂചിപ്പിച്ച ആദ്യത്തെ സംവിധാനത്തിന് ആട്രിബ്യൂട്ട് ചെയ്യാൻ അവർക്ക് കഴിഞ്ഞു. എല്ലാ സാഹചര്യങ്ങളിലും,നീല വെളിച്ചത്തിൽ ആയിരുന്നു.

മാർട്ടിൻ[19] സങ്കീർണ്ണമായ റിഫ്രാക്ഷൻ സൂചികയുള്ള ഭാഗികമായി വിന്യസിച്ച ഇന്റർസ്റ്റെല്ലാർ പൊടിയിൽ നിന്ന് ചിതറുന്നത് വഴി ഇന്റർസ്റ്റെല്ലാർ മാധ്യമത്തിന് ലീനിയർ പോളറൈസ്ഡ് പ്രകാശത്തെ സർക്കുലർ പോളറൈസ്ഡ് പ്രകാശം ആക്കി മാറ്റാൻ കഴിയുമെന്ന് കാണിച്ചു. മാർട്ടിൻ, ഇല്ലിംഗ്, ഏഞ്ചൽ എന്നിവർ ക്രാബ് നെബുലയിൽ നിന്നുള്ള പ്രകാശത്തിൽ ഈ പ്രഭാവം നിരീക്ഷിച്ചു. [20]

ഒപ്റ്റിക്കലി കട്ടിയുള്ള സർക്കംസ്റ്റെല്ലാർ പരിസ്ഥിതി ഇന്റർസ്റ്റെല്ലാർ മീഡിയത്തേക്കാൾ വലിയ സർക്കുലർ പോളറൈസേഷൻ ഉണ്ടാക്കും. ഒപ്റ്റിക്കലി കട്ടിയുള്ള അസമമായ സർക്കംസ്റ്റെല്ലാർ ഡസ്റ്റ് ക്ലൌഡിലൂടെ ഒന്നിലധികം ചിതറിക്കലിന് വിധേയമാകുന്നതിനാൽ ലീനിയർ പോളറൈസ്ഡ് പ്രകാശം ഒരു നക്ഷത്രത്തിനടുത്ത് സർക്കുലർ പോളറൈസേഷൻ ആകുമെന്ന് മാർട്ടിൻ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു.[19] 6 ടി-ടൌറി നക്ഷത്രങ്ങളിൽ 768 തരംഗദൈർഘ്യത്തിൽ സർക്കുലർ പോളറൈസേഷൻ അളന്ന ബാസ്റ്റ്യൻ, റോബർട്ട്, നഡ്യൂ എന്നിവർ[21]പരമാവധി സിപി ആണെന്ന് കണ്ടെത്തി. സെർകോവ്സ്കി[22] ചുവന്ന സൂപ്പർജിയന്റ് എൻ‌എം‌എൽ സിഗ്നിയുടെ സി.പി. ആയും, എച്ച് ബാൻഡിലെ ലോംഗ്-പീരിയഡ് വേരിയബിൾ എം സ്റ്റാർ വി വൈ കാനിസ് മജോറിസിൽ സിപി ആയും കണക്കാക്കി. ക്രിസോസ്റ്റോമൌയും സഹപ്രവർത്തകരും [23] ഓറിയോൺ ഒ‌എം‌സി -1 നക്ഷത്രരൂപവത്കരണ മേഖലയിൽ 0.17 വരെ q ഉള്ള സർക്കുലർ പോളറൈസേഷൻ കണ്ടെത്തി, നെബുലയിലെ അലൈൻഡ് ഒബ്ലേറ്റ് ഡസ്റ്റിൽ നിന്നുള്ള നക്ഷത്രപ്രകാശ പ്രതിഫലനത്തിലൂടെ ഇത് വിശദീകരിച്ചു.

വോൾസ്റ്റെൻക്രോഫ്റ്റും കെമ്പും രാശിചക്ര പ്രകാശത്തിന്റെയും ക്ഷീരപഥത്തിന്റെയും സർക്കുലർ പോളറൈസേഷൻ 550 തരംഗദൈർഘ്യത്തിൽ അളന്നു.[24] അവർ മൂല്യങ്ങൾ കണ്ടെത്തി. ഇത് സാധാരണ നക്ഷത്രങ്ങളേക്കാൾ കൂടുതലാണ്. ഇതിന് കാരണം നക്ഷത്രപ്രകാശം ഡസ്റ്റ് ഗ്രെയിനിൽ നിന്ന് ഒന്നിലധികം ചിതറിക്കലിന് വിധേയമാകുന്നതിനാലാകം.

ഇതും കാണുക[തിരുത്തുക]

അവലംബം[തിരുത്തുക]

  1. ↑ 1.0 1.1 Robinson, Keith (2009). Starlight: An Introduction to Stellar Physics for Amateurs. Springer Science & Business Media. pp. 38–40. ISBN 978-1-4419-0708-0.
  2. ↑ Macpherson, Hector (1911). The romance of modern astronomy. J.B. Lippincott. p. 191. Starlight astronomy.
  3. ↑ 3.0 3.1 J. B. Hearnshaw (1990). The Analysis of Starlight: One Hundred and Fifty Years of Astronomical Spectroscopy. CUP Archive. p. 51. ISBN 978-0-521-39916-6.
  4. ↑ Astronomy. https://d3bxy9euw4e147.cloudfront.net/oscms-prodcms/media/documents/Astronomy-Draft-20160817.pdf: Rice University. 2016. p. 761. ISBN 1938168283- via Open Stax.
  5. ↑ Wells Hawks Skinner – Studies in literature and composition for high schools, normal schools, and ... (1897) – Page 102 (Google eBook link)
  6. ↑ Macpherson, Hector (1911). The romance of modern astronomy. J.B. Lippincott. p. 191. Starlight astronomy.
  7. ↑ 7.0 7.1 Popular Mechanics – Jan 1969 – "How the Army Learned to See in the Dark" by Mort Schultz (Google Books link)
  8. ↑ Schlyter, Paul (1997–2009). "Radiometry and photometry in astronomy".
  9. ↑ IEE Reviews, 1972, page 1183
  10. ↑ "Ancient Star May Be Oldest in Known Universe".
  11. ↑ Rowell, Tony (2 April 2018). Sierra Starlight: The Astrophotography of Tony Rowell. Heyday. ISBN 9781597143134 – via Google Books.
  12. ↑ Ray, Sidney (23 October 2015). Scientific Photography and Applied Imaging. CRC Press. ISBN 9781136094385 – via Google Books.
  13. ↑ Ray, Sidney (2015-10-23). Scientific Photography and Applied Imaging (in ഇംഗ്ലീഷ്). CRC Press. ISBN 9781136094385.
  14. ↑ Ray, Sidney (2015-10-23). Scientific Photography and Applied Imaging (in ഇംഗ്ലീഷ്). CRC Press. ISBN 9781136094385.
  15. ↑ Fosalba, Pablo; Lazarian, Alex; Prunet, Simon; Tauber, Jan A. (2002). "Statistical Properties of Galactic Starlight Polarization". Astrophysical Journal. 564 (2): 762–772. arXiv:astro-ph/0105023. Bibcode:2002ApJ...564..762F. doi:10.1086/324297.
  16. ↑ Serkowski, K.; Mathewson and Ford (1975). "Wavelength dependence of interstellar polarization and ratio of total to selective extinction". Astrophysical Journal. 196: 261. Bibcode:1975ApJ...196..261S. doi:10.1086/153410.
  17. ↑ Kemp, J. C.; et al. (1987). "The optical polarization of the Sun measured at a sensitivity of parts in ten million". Nature. 326 (6110): 270–273. Bibcode:1987Natur.326..270K. doi:10.1038/326270a0.
  18. ↑ Kemp, James C.; Wolstencroft (1972). "Interstellar Circular Polarization: Data for Six Stars and the Wavelength Dependence". Astrophysical Journal. 176: L115. Bibcode:1972ApJ...176L.115K. doi:10.1086/181036.
  19. ↑ 19.0 19.1 Martin (1972). "Interstellar circular polarization". MNRAS. 159 (2): 179–190. Bibcode:1972MNRAS.159..179M. doi:10.1093/mnras/159.2.179.
  20. ↑ Martin, P.G.; Illing, R.; Angel, J. R. P. (1972). "Discovery of interstellar circular polarization in the direction of the Crab nebula". MNRAS. 159 (2): 191–201. Bibcode:1972MNRAS.159..191M. doi:10.1093/mnras/159.2.191.
  21. ↑ Bastein, Pierre; Robert and Nadeau (1989). "Circular polarization in T Tauri stars. II - New observations and evidence for multiple scattering". Astrophysical Journal. 339: 1089. Bibcode:1989ApJ...339.1089B. doi:10.1086/167363.
  22. ↑ Serkowski, K. (1973). "Infrared Circular Polarization of NML Cygni and VY Canis Majoris". Astrophysical Journal. 179: L101. Bibcode:1973ApJ...179L.101S. doi:10.1086/181126.
  23. ↑ Chrysostomou, Antonio; et al. (2000). "Polarimetry of young stellar objects - III. Circular polarimetry of OMC-1". MNRAS. 312 (1): 103–115. Bibcode:2000MNRAS.312..103C. doi:10.1046/j.1365-8711.2000.03126.x.
  24. ↑ Wolstencroft, Ramon D.; Kemp (1972). "Circular Polarization of the Nightsky Radiation". Astrophysical Journal. 177: L137. Bibcode:1972ApJ...177L.137W. doi:10.1086/181068.
"https://ml.wikipedia.org/w/index.php?title=നക്ഷത്രപ്രകാശം&oldid=3539170" എന്ന താളിൽനിന്ന് ശേഖരിച്ചത്