അന്താരാഷ്ട്രീയത
This article is part of the Politics series | ||||||||||
Basic forms of government | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Power structure | ||||||||||
Power source | ||||||||||
|
||||||||||
Politics portal | ||||||||||
വിവിധ രാഷ്ട്രങ്ങൾ തമ്മിൽ സമാധാനപരമായ സഹകരണം വളർത്തുന്നതിനെ ലക്ഷ്യമാക്കിക്കൊണ്ടുള്ള ഒരു ചിന്താപദ്ധതിയും അതനുസരിച്ചുള്ള പ്രവർത്തനങ്ങളുമാണ് അന്താരാഷ്ട്രീയത. സമാധാനത്തിലും യോജിപ്പിലും ജീവിക്കുന്നതും തുല്യതയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ഒരുമിച്ചു നിൽക്കുന്നതും സ്വയം ഭരിക്കപ്പെടുന്നതുമായ രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ ഒരു കുടുംബത്തിനുവേണ്ടിയാണ് അന്താരാഷ്ട്രീയത എന്ന ആദർശം നിലകൊള്ളുന്നത്. രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ നിലനില്പ് ആവശ്യമാണെന്ന് അംഗീകരിക്കുകയും, അതേസമയം ദേശീയ താത്പര്യങ്ങളെ വിവിധ ജനതകളുടെ വിശാല താത്പര്യങ്ങളുമായി പൊരുത്തപ്പെടുത്താൻ ലക്ഷ്യം വയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒന്നാണ് പ്രസ്തുത ആദർശം.
ദേശീയത എന്ന ആശയവും അതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ പുനഃസംഘടിപ്പിക്കപ്പെട്ട രാഷ്ട്രങ്ങളും മാനവപുരോഗതിക്കുവേണ്ടി ചെയ്തിട്ടുള്ള സേവനങ്ങൾ വിലപ്പെട്ടതാണ്. അക്കാരണത്താൽ ആരോഗ്യപ്രദമായ അന്താരാഷ്ട്രീയതയ്ക്കാവശ്യമായ ഒരു നാന്ദിയായിട്ടാണ് ദേശീയതയെ കാണേണ്ടത്. രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ ഇടയിൽ പൊതുവേ കാണുന്ന സമരമനോഭാവവും മറ്റു രാജ്യങ്ങളോടുള്ള പകയും അന്താരാഷ്ട്രീയതയുടെ ശത്രുക്കളാണ്. സാംസ്കാരികവും സാൻമാർഗികവും ആയ ദേശീയത അന്താരാഷ്ട്രീയതയുടെ മിത്രവും സഹായിയുമാണ്.
പല സംരംഭങ്ങൾ
[തിരുത്തുക]വിവിധ ജനതകൾ തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തെ വളർത്തുന്ന എന്തിനെയും അന്താരാഷ്ട്രീയത എന്ന ആശയത്തിന്റെ സാക്ഷാത്കരണത്തിനുള്ള സംഭാവനയായി കണക്കാക്കാം. ചരിത്രാരംഭ കാലം മുതൽ ഇന്നു വരെ പലതരം മനുഷ്യബന്ധങ്ങൾ സാധ്യമാക്കുന്നതിനുവേണ്ടി പല പദ്ധതികൾക്കും രൂപം കൊടുക്കുവാൻ ചിന്തകന്മാരും ഭരണകർത്താക്കളും ശ്രമിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഫ്രഞ്ച് നിയമജ്ഞനും രാഷ്ട്രീയ ലേഖകനുമായ പിയറി ഡുബായ് (1250-1320), ഇറ്റാലിയൻ കവിയും രാഷ്ട്രമീമാംസകനുമായ ദാന്തേ (1265-1321), ഇംഗ്ലീഷ് ക്വേക്കറായ വില്യം പെൻ (1644-1718), ഫ്രഞ്ച് ദാർശനികനായ റൂസോ (1712-78), ഇംഗ്ലീഷ് ജൂറിസ്റ്റും ദാർശനികനുമായ ജറേമി ബന്താം (1748-1832), ജർമൻ ദാർശനികനായ ഇമ്മാനുവൽ കാന്റ് (1724-1804) തുടങ്ങിയവർ നിർദ്ദേശിച്ച സാങ്കല്പിക പദ്ധതികൾ, റഷ്യയിലെ അലക്സാണ്ടർ ക (1777-1825), ആസ്ട്രിയയിലെ മെറ്റേർണിക് (1773-1859) തുടങ്ങിയ ഭരണകർത്താക്കളുടെ ശ്രമങ്ങൾ, ഹേഗ് കോടതി (1899), ഒന്നും രണ്ടും യുദ്ധങ്ങൾക്കുശേഷം നിലവിൽ വന്ന സർവരാഷ്ട്രസഖ്യം, ഐക്യരാഷ്ട്ര സംഘടന എന്നിവയുടെ പ്രവർത്തനങ്ങൾ തുടങ്ങിയവയാണ് ഈ ആശയം സഫലീകരിക്കുന്നതിനുള്ള സംരംഭങ്ങളിൽ പ്രധാനപ്പെട്ടവ. ആദ്യകാലത്ത് യൂറോപ്പിലുള്ള രാജ്യങ്ങൾ മാത്രമേ ഇത്തരം സംരംഭങ്ങളിൽ ഭാഗഭാക്കുകളായിരുന്നുള്ളു. പിൽക്കാലത്ത് എല്ലാ ഭൂഖണ്ഡങ്ങളിലുമുള്ള വളരെയധികം രാഷ്ട്രങ്ങൾ ഈ വഴിക്ക് ചിന്തിക്കുകയും സഹകരിച്ച് പ്രവർത്തിക്കുകയും ചെയ്തുതുടങ്ങി. അന്താരാഷ്ട്ര അരാജകത്വം മാറ്റി സമാധാനം സ്ഥാപിക്കുക എന്നത് ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരാവശ്യമായി മനുഷ്യൻ മനസ്സിലാക്കിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.
ദേശീയതയും അന്താരാഷ്ട്രീയതയും
[തിരുത്തുക]18-ഉം 19-ഉം നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ ദേശീയത ശക്തി പ്രാപിക്കുകയും അതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ സംഘടിക്കപ്പെട്ട രാഷ്ട്രങ്ങൾ നിലവിൽ വരികയും ചെയ്തു. പൊതുവായ നന്മയ്ക്കു വേണ്ടി നിലകൊള്ളുന്നു എന്ന വിശ്വാസം ജനിപ്പിക്കാനും അക്കാരണത്താൽതന്നെ എല്ലാ ജനങ്ങളുടെയും കൂറു നേടാനും കഴിഞ്ഞ ഏറ്റവും വിശാലമായ സാമൂഹിക രാഷ്ട്രീയ സംഘടനയാണ് ആധുനിക രാഷ്ട്രം. കമ്യൂണിസവും സോഷ്യലിസവും അവയുടെ സ്വാധീനത ചെലുത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു എങ്കിലും നിയമപരമായി പരമാധികാരം പ്രയോഗിക്കാൻ കഴിവുള്ള ഒരേയൊരു കേന്ദ്രശക്തിയായി രാഷ്ട്രങ്ങൾ തുടർന്നുപോകുന്നു. സാമ്രാജ്യത്വമോഹവും യുദ്ധഭീതിയും ഇല്ലാത്ത ഒരു യഥാർഥ അന്താരാഷ്ട്ര വ്യവസ്ഥിതി നിലവിൽ വരുത്തുവാൻ തൊഴിലാളി വർഗത്തിനു മാത്രമേ സാധ്യമാകൂ എന്നതാണ് കാറൽ മാർക്സ് (1818-83) മുതലിങ്ങോട്ടുള്ള കമ്യൂണിസ്റ്റ് ചിന്തകന്മാരുടെയും കമ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെയും വിശ്വാസം. ദേശീയതയുടെ അതിർത്തിവരമ്പുകൾക്കപ്പുറത്തു പോയി ലോകമെങ്ങുമുള്ള അധ്വാനിക്കുന്ന ജനങ്ങളെയാകെ ഒന്നായിക്കാണുന്ന കമ്യൂണിസ്റ്റു കക്ഷികൾ ലോകയുദ്ധങ്ങളിൽ പങ്കെടുത്തതും കമ്യൂണിസ്റ്റു രാജ്യങ്ങൾക്കിടയിൽതന്നെ ദേശീയ താത്പര്യത്തിന്റെ പേരിലും അതിർത്തികളുടെ കാര്യത്തിലും ഉള്ള വഴക്കുകൾക്ക് നേതൃത്വം കൊടുത്തതും തെളിയിക്കുന്നത്, അന്താരാഷ്ട്രീയതയെക്കാളും കുറെക്കൂടെ ശക്തിമത്തായ ഒരു വൈകാരിക ചിന്തയാണ് ദേശീയത എന്നതാണ്. എത്രതന്നെ സ്വാഭാവികമായ ഒരു വികാരമാണ് ദേശീയതയെങ്കിലും അതിന് പരിമിതികളുണ്ട്. അത് പലപ്പോഴും സങ്കുചിതമായ വീക്ഷണം, അഹങ്കാരം എന്നിവയ്ക്കും ചിലപ്പോൾ ദേശീയമായ അകൽച്ച, ആക്രമണം തുടങ്ങിയവയ്ക്കും കാരണം ആയേക്കാം. ഒരു ദേശീയ വിഭാഗം രാഷ്ട്രപദവി നേടുന്നതുകൊണ്ടു മാത്രം തൃപ്തിപ്പെടുന്നില്ലെന്നും ആ പദവി നേടുന്നതിനുവേണ്ടി അതു വിനിയോഗിക്കുന്ന ശക്തിയും ആ പ്രക്രിയയിൽകൂടി നേടിയെടുക്കുന്ന ആത്മവിശ്വാസവും മറ്റു രാജ്യങ്ങളെ ആക്രമിക്കുന്നതിന് അതിനെ പ്രേരിപ്പിക്കും എന്നുള്ളതും ഒരു ചരിത്രസത്യമാണ്.
യുദ്ധഭീതി
[തിരുത്തുക]അന്താരാഷ്ട്രീയത എന്ന വ്യവസ്ഥിതിയിലേക്ക് മനുഷ്യരാശിയെ തള്ളിവിടുന്ന പ്രേരകശക്തികളിൽ പ്രധാനമായത് അണ്വായുധയുദ്ധം വരുത്തിവച്ചേക്കാവുന്ന നാശത്തെ സംബന്ധിച്ച ഭീതിയാണ്. ഈ ഭീതിമൂലം അന്താരാഷ്ട്രസമൂഹത്തിന് പൊതുവായ ഒരു ഭരണകൂടം ഉണ്ടാകണമെന്ന ചിന്താഗതി വളർന്നുവന്നു. ആധുനികയുദ്ധം വ്യക്തികളുടെ ജീവിതത്തെ എങ്ങനെയൊക്കെ ബാധിക്കുമെന്നുള്ളതിനെ സംബന്ധിച്ച് ഒരു സാധാരണ പൗരൻ ഇന്നു തികച്ചും ബോധവാനാണ്. 20-ആം നൂറ്റാണ്ടിനുമുമ്പുള്ള യുദ്ധങ്ങൾ ഇന്നത്തേതുപോലെ അത്ര വിനാശകരങ്ങൾ ആയിരുന്നില്ല. വർധിച്ച നിരക്കിൽ നികുതി കൊടുക്കുക എന്നതൊഴിച്ചാൽ ജനസംഖ്യയിൽ ഭൂരിഭാഗവും, തങ്ങളുടെ രാജ്യം ഒരു യുദ്ധത്തിലേർപ്പെട്ടിരുന്നു എന്നതിനെക്കുറിച്ച് അന്ന് തീരെ അജ്ഞരായിരുന്നിരിക്കണം. എന്നാൽ ഇന്നാകട്ടെ, ഒരു യുദ്ധം അതിൽ ഏർപ്പെട്ടിട്ടില്ലാത്ത രാജ്യങ്ങളിലെ ജനജീവിതത്തെപ്പോലും സാരമായി ബാധിക്കുന്നു. ലോകത്തെങ്ങുമുള്ള സാധാരണ മനുഷ്യർക്കു യുദ്ധത്തോടുള്ള മനോഭാവം അന്താരാഷ്ട്രീയത എന്ന ആദർശത്തെ പ്രവൃത്തിപഥത്തിൽ കൊണ്ടുവരുന്നതിന് സഹായകരമാണ്. ഈ ആദർശം പ്രാവർത്തികമാക്കുന്നതിനുള്ള ബുദ്ധിമുട്ടുകളെയും തടസ്സങ്ങളെയും കുറിച്ച് ബോധവാന്മാരല്ലെങ്കിൽകൂടിയും അവരെല്ലാം യുദ്ധത്തെ വെറുക്കുന്നു. ഈ ആദർശത്തെ പ്രബലമാക്കുന്ന മറ്റൊരു കാരണം രാഷ്ട്രങ്ങൾക്കിടയിൽ കാണുന്ന സാമ്പത്തികമായ പരസ്പരാശ്രയത്വമാണ്. സാമ്പത്തികതലത്തിലുള്ള അന്താരാഷ്ട്രീയതയുടെ മുന്നോട്ടുള്ള ഒരു വലിയ ചുവടുവയ്പ് സാധ്യമാക്കിത്തീർത്തതും, പരസ്പരാശ്രയത്വംകൊണ്ടുണ്ടാകുന്ന ഗുണങ്ങളെ വർധിപ്പിച്ചതും സാങ്കേതിക പുരോഗതിയാണ്. ലോകത്തെങ്ങുമുള്ള സാമ്പത്തിക വിഭവങ്ങളെ ഏറ്റവും ഫലപ്രദമായി വികസിപ്പിച്ചെടുക്കുന്നതിനും ഉപയോഗിക്കുന്നതിനും ലോകരാഷ്ട്രങ്ങളുടെ ആ വഴിക്കുള്ള പ്രവർത്തനങ്ങളെ ഏകോപിപ്പിക്കേണ്ടത് ആവശ്യമായിരിക്കുന്നു. എല്ലാ ജനതകളും പരസ്പരം ആശ്രയിക്കുകയും ഒരു ജനതയുടെ സുഭിക്ഷതയെയും സുരക്ഷിതത്വത്തെയും മറ്റൊന്നിന്റെ പ്രവർത്തനം ഗുണമായോ ദോഷമായോ ബാധിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു സ്ഥിതിവിശേഷമാണ് ഇന്നുള്ളത്. വ്യക്തികളെ മാത്രമല്ല, രാഷ്ട്രങ്ങളെയും പരസ്പരം ആശ്രയിക്കുന്നതിന് നിർബന്ധിതമാക്കിയ ഒരു സംഭവമാണ് വ്യാവസായികവിപ്ലവം. സാമ്പത്തിക മേഖലയിൽ മാത്രമായി ഒതുങ്ങി നിൽക്കുന്ന ഒന്നല്ല ഈ പരസ്പരാശ്രയത്വം. രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ അതിർവരമ്പുകളെ മാനിക്കാത്ത ശാസ്ത്രത്തിന്റെയും കലയുടെയും സംസ്കാരത്തിന്റെയുമൊക്കെ രംഗങ്ങളിൽ ഈ അവസ്ഥ ദൃശ്യമാകുന്നുണ്ട്.
പ്രവൃത്തിപഥത്തിൽ
[തിരുത്തുക]വിഭിന്നങ്ങളായ ദേശീയ താത്പര്യങ്ങളെ സമീകരിക്കുന്നതിനും പൊരുത്തപ്പെടുത്തുന്നതിനും സഹായകരമായ രീതിയിൽ പൊതുവായ ചില തത്ത്വങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലായിരിക്കണം അന്താരാഷ്ട്രസഹകരണം സംഘടിപ്പിക്കപ്പെടേണ്ടത്. ഒരു രാഷ്ട്രത്തിന്റെ വീക്ഷണം മറ്റു രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ മേൽ അടിച്ചേല്പിക്കാനുള്ള ഒരു ശ്രമവും വിജയിക്കുകയില്ല. സഹകരണം ഇല്ലാതാകാൻപോലും അതു കാരണമാകയും ചെയ്യും. അന്താരാഷ്ട്രീയത എന്ന ആദർശത്തെ പ്രാവർത്തികമാക്കുന്നത് യു.എൻ. പോലുള്ള ഒരു സ്ഥാപനത്തിന്റെ ചട്ടക്കൂടിൽ കൂടിയായിരിക്കണം. രാഷ്ട്രങ്ങൾ തമ്മിൽ യോജിച്ചു പ്രവർത്തിച്ചാൽ മാത്രമേ അവയ്ക്കിടയിലുള്ള സംശയങ്ങളും അവിശ്വാസവും ദൂരികരിക്കപ്പെടാനും പരസ്പരധാരണയുടെ അന്തരീക്ഷം സൃഷ്ടിക്കപ്പെടാനും കഴിയൂ. ഇത് സാധ്യമാക്കുന്നതിനുവേണ്ടിയുള്ള ശ്രമങ്ങൾ 19-ആം നൂറ്റാണ്ടിനു മുമ്പുണ്ടായിട്ടുണ്ട്. തത്കാല രാഷ്ട്രീയ സ്ഥിതിയെ നിലനിർത്തുക എന്ന സങ്കുചിതവും സ്വാർഥതാത്പര്യപ്രേരിതവുമായ ആ വിധ ശ്രമങ്ങളൊക്കെതന്നെ പരാജയപ്പെട്ടു. ഒന്നാം ലോകയുദ്ധത്തിനുശേഷം നിലവിൽവന്ന സർവരാഷ്ട്ര സഖ്യത്തിനും ഈ ദുരന്തം നേരിട്ടു. എങ്കിലും അന്താരാഷ്ട്രീയത എന്ന ആശയത്തിന്റെ പ്രായോഗികതയ്ക്കാവശ്യമായ വ്യവസ്ഥാപിത ചട്ടവട്ടങ്ങൾ അതിനുണ്ടായിരുന്നു. ആ നിലയ്ക്ക് അന്താരാഷ്ട്രീയതയുടെ സാക്ഷാത്കരണസംരംഭങ്ങളിലെ ആദ്യത്തെ നാഴികക്കല്ലായി അത് കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. കഴിഞ്ഞകാലശ്രമങ്ങൾ പരാജയമടഞ്ഞതെന്തെന്നു മനസ്സിലാക്കാനും ഭാവിപ്രതീക്ഷകൾക്കുള്ള കാരണങ്ങൾ അവയിൽ കണ്ടെത്താനും കഴിയുമെങ്കിലും സുനിശ്ചിതമായ രീതിയിൽ ഈ ആദർശത്തെ നടപ്പാക്കുന്നതിനുള്ള ഒരു പദ്ധതി ആവിഷ്കരിക്കാൻ ഇതുവരെ സാധിച്ചിട്ടില്ല. ഒരു സർവരാഷ്ട്ര സഖ്യമല്ല ഒരു സർവജനസഖ്യ സഭയാണ് അന്താരാഷ്ട്രീയതയുടെ പ്രായോഗികതയ്ക്കാവശ്യമായിട്ടുള്ളത് എന്ന് ഇടതുപക്ഷ ചിന്താഗതിക്കാരായ ജനാധിപത്യവാദികളും ഭരണകർത്താക്കളും ഒന്നാം ലോകയുദ്ധത്തിനുശേഷം പ്രഖ്യാപിച്ചിട്ടുണ്ട്. പരസ്പരവിരുദ്ധമായ തത്ത്വങ്ങളിൽ അധിഷ്ഠിതമാണ് മേല്പറഞ്ഞ രണ്ടു സമ്പ്രദായങ്ങളും. സഖ്യത്തിലെ ഓരോ അംഗത്തിന്റെയും പരമാധികാരത്തെ മാനിക്കുന്നതാണ് ആദ്യത്തേത്. ജനാഭിലാഷത്തിന്റെ പ്രതിഫലനമെന്നനിലയിൽ എല്ലാ രാഷ്ട്രങ്ങളും ചേർന്നുണ്ടാകുന്ന പുതിയൊരു ലോകത്തെ രൂപപ്പെടുത്തുന്നതിനെ ലക്ഷ്യമാക്കിക്കൊണ്ടുള്ളതാണ് രണ്ടാമത്തേത്. അംഗരാജ്യങ്ങളിലെ ജനങ്ങളാൽ തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടതും പരമാധികാരസ്വഭാവത്തോടുകൂടിയതുമായ ഒരു അന്താരാഷ്ട്രനിയമസഭയും, രാഷ്ട്രീയവും ഭരണപരവും സൈനികവുമായ അധികാരങ്ങളുള്ള ഒരു നിർവഹണസമിതിയും ഉൾക്കൊള്ളുന്നതാണ് രണ്ടാമത്തെ പദ്ധതി. വിവിധജനതകൾ തമ്മിൽ പരിപൂർണമായ ഐക്യം ഇന്നില്ല എന്നതുകൊണ്ട് ലോകതാത്പര്യങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച യഥാർഥ ബോധമുള്ള ഒരു നിയമസഭ സൃഷ്ടിക്കപ്പെടാൻ സാധ്യമല്ലെന്നാണ് ആദ്യം പറഞ്ഞ പദ്ധതിക്കുവേണ്ടി നിലകൊള്ളുന്നവരുടെ അഭിപ്രായം. ഒരു അന്താരാഷ്ട്രഭരണകൂടം യഥാർഥത്തിൽ നിലവിൽവരാതെ അന്താരാഷ്ട്രബോധം സാധ്യമല്ലെന്നാണ് ഇതിനൊരു മറുപടിയായി പറയപ്പെടുന്നത്. ഈ ബോധം ജനഹൃദയങ്ങളിൽ ജനിപ്പിക്കുന്നതിന് സമയം, പരിശീലനം, പരിചയം തുടങ്ങിയവ ആവശ്യമാണ്. സോഷ്യലിസ്റ്റു ചേരി തകരുകയും ശീതസമരം അവസാനിക്കുകയും ചെയ്തതോടെ, ആഗോളവത്ക്കരണവും ഉദാരവത്ക്കരണവും കൂടുതൽ വ്യാപകവും സ്വീകാര്യവുമായിത്തീർന്നിരിക്കുന്നു. പക്ഷേ, ലോകത്തിന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിൽ നടക്കുന്ന വംശീയ സംഘട്ടനങ്ങളും മേഖലായുദ്ധങ്ങളും ലോകസമാധാനത്തിനു പുതിയ ഭീഷണികളുയർത്തുന്നു. ശീതയുദ്ധത്തിന്റെ അന്ത്യത്തിന്റെ ഫലമായി അമേരിക്കയ്ക്കു ലഭിച്ച മേധാവിത്വം അന്താരാഷ്ട്രീയതയുടെ സന്തുലിതത്വത്തെ പ്രതികൂലമായി ബാധിക്കുന്നു എന്ന് ചിലർ വിമർശിക്കുന്നുണ്ട്.
ഏകലോകാദർശം
[തിരുത്തുക]രാഷ്ട്രീയസാമ്പത്തിക താത്പര്യങ്ങളെ നിയന്ത്രിക്കുന്നതിന് ഒരു അന്താരാഷ്ട്രസംഘടന കൂടാതെ കഴിയാൻ മനുഷ്യർക്ക് സാധ്യമല്ല. ഇന്നത്തെ മനുഷ്യർ തങ്ങൾക്കു ശരിയാണെന്നു തോന്നുന്ന മാർഗങ്ങൾ പരീക്ഷിച്ചുനോക്കുന്നു. എന്നാൽ രാഷ്ട്രങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള ബന്ധങ്ങൾ ദൃഢപ്പെടുത്തുന്നതിനാവശ്യമായ നീതിബോധം, സദാചാരബോധം എന്നിവയിൽ അവയ്ക്കുള്ള വിശ്വാസക്കുറവുകൊണ്ടും രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ പരമാധികാരത്തിന്റെ കണികയെങ്കിലും ബലിയർപ്പിക്കാനുള്ള തയ്യാറില്ലായ്മകൊണ്ടും സങ്കുചിതമായ ദേശീയതാത്പര്യങ്ങൾക്ക് മുൻതൂക്കം നല്കുന്നതുകൊണ്ടും അത്തരം ശ്രമങ്ങളൊന്നും തന്നെ അന്താരാഷ്ട്രബോധം വളർത്തുന്നതിന് സഹായകരമാകുന്നില്ല. അന്താരാഷ്ട്രീയതയ്ക്കെതിരെയുള്ള വെല്ലുവിളികളെ ഫലപ്രദമായി നേരിടുന്നതിനാവശ്യമായ സൈനികശക്തിയോടുകൂടിയ ഒരു ലോക ഭരണകൂടമുണ്ടെങ്കിൽ മാത്രമേ ശാശ്വതസമാധാനം നിലനിർത്താൻ അന്താരാഷ്ട്രസമൂഹത്തിനു കഴിയുകയുള്ളു. ഇതിന്റെ അർഥം ദേശീയഭരണകൂടങ്ങളിൽനിന്നും വളരെയധികം അധികാരങ്ങൾ ലോകഭരണകൂടത്തിലേക്ക് മാറ്റുക എന്നതാണ്. അത്തരത്തിലൊരു ഭരണകൂടം സ്ഥാപിക്കുകയെന്നത് അനായാസേന സാധിക്കാവുന്ന ഒന്നായിട്ടാണ് അന്താരാഷ്ട്രീയതയെക്കുറിച്ച് ആവേശഭരിതരാകുന്നവർ ചിന്തിക്കാറുള്ളത്. ഇന്നത്തെ സാഹചര്യത്തിൽ ജനാധിപത്യ രീതിയിലുള്ള ഒരു ലോകഭരണകൂടം സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുക എന്നത് ബുദ്ധിമുട്ടേറിയ ഒരു കാര്യമായിരിക്കും. ആ ഭരണകൂടത്തിനു കീഴിൽ ജനങ്ങൾക്ക് സമാധാനപരമായി കഴിയണമെന്നുണ്ടെങ്കിൽ അതു സ്ഥാപിക്കുന്നതിനുള്ള പ്രവർത്തനങ്ങൾ വളരെ ധൃതിപിടിച്ചതും ഉഗ്രപ്രയോഗസ്വഭാവത്തോടുകൂടിയതും ആയിക്കൂടാ. മന്ദഗതിയിലുള്ള ഒരു പ്രക്രിയയിൽ കൂടിയായിരിക്കണം ഈ ലക്ഷ്യത്തിലെത്തേണ്ടത്. ജനതകളുടെ വൈകാരികമായ ചിന്തയ്ക്കും അവർ തമ്മിൽ നിലനില്ക്കുന്ന ബന്ധത്തിന്റെ സ്വഭാവത്തിനും വിപ്ലവകരമായ ഒരു മാറ്റം ഇതിനാവശ്യമാണ്. പൊതുവായ നയങ്ങൾ ആവിഷ്കരിക്കുന്നതിനുള്ള അധികാരത്തോടുകൂടിയ ഒരു കേന്ദ്രശക്തിയെ സ്വമേധയാ അംഗീകരിക്കാൻ രാഷ്ട്രങ്ങൾ തയ്യാറാകണം. ഈ ഭരണകൂടത്തിന്റെ ചുമതലകൾ പ്രധാനപ്പെട്ടതും വ്യക്തമായി നിർവചിക്കപ്പെട്ടതും ആയിരിക്കണം. അതിനു പുറമേ ഓരോ അംഗരാഷ്ട്രവും സ്വകർമം നിറവേറ്റുന്ന കാര്യത്തിൽ പ്രതിജ്ഞാബദ്ധമായി നിലകൊള്ളണം. ഈ സവിശേഷതകളൊത്തുചേർന്ന ഒരു ലോകഭരണകൂടം സ്ഥാപിക്കുന്ന ശ്രമത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുകയാണ് പല ചിന്തകന്മാരും ഭരണകർത്താക്കളും. ഭാവിയിലുണ്ടാകാനിരിക്കുന്ന അന്താരാഷ്ട്രീയതയെന്ന ആദർശത്തിലധിഷ്ഠിതമായ രാഷ്ട്രീയസംവിധാനത്തിന്റെ രൂപവും ഭാവവും എന്തായിരിക്കുമെന്ന് കാലേകൂട്ടി നിർവചിക്കുക പ്രയാസമാണ്.
ഇതുകൂടികാണുക
[തിരുത്തുക]പുറംകണ്ണികൾ
[തിരുത്തുക]- http://www.thefreedictionary.com/internationalism
- http://en.internationalism.org/inter/interarchive.shtml
- http://www.amazon.com/Pop-Internationalism-Paul-Krugman/dp/0262611333
- http://www.ips-dc.org/mideast Archived 2014-06-07 at the Wayback Machine.
- http://online.wsj.com/article/SB10001424052748703899704576204761671518054.html
കടപ്പാട്: കേരള സർക്കാർ ഗ്നൂ സ്വതന്ത്ര പ്രസിദ്ധീകരണാനുമതി പ്രകാരം ഓൺലൈനിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച മലയാളം സർവ്വവിജ്ഞാനകോശത്തിലെ അന്താരാഷ്ട്രീയത എന്ന ലേഖനത്തിന്റെ ഉള്ളടക്കം ഈ ലേഖനത്തിൽ ഉപയോഗിക്കുന്നുണ്ട്. വിക്കിപീഡിയയിലേക്ക് പകർത്തിയതിന് ശേഷം പ്രസ്തുത ഉള്ളടക്കത്തിന് സാരമായ മാറ്റങ്ങൾ വന്നിട്ടുണ്ടാകാം. |